Πολύ όμορφη περίπτωση μπάντας οι ΝΙΤΕ. Toυς ανακάλυψα τυχαία όταν είδα το όνομα του συμπατριώτη μας Βαγγέλη Λαμπράκη στα φωνητικά, ενώ περίμενα –μάταια μάλλον- να ξανακάνει κάτι με τους MENCEA, τους οποίους ακόμα θεωρώ μια από τις κορυφαίες μπάντες που ξεπήδησαν από τη χώρα μας (όλα αυτά πριν μάθω ότι έπαιζε εκεί ο φίλος και συνάδελφος Κώστας Αλατάς). Ο Δημήτρης Τσέλλος σας έγραψε στο Underground Scans vol.29 για το πρώτο τους άλμπουμ πρόπερσι, το “Darkness silence mirror flame” και δε θα κρύψω ότι με προέτρεψε να γράψω εγώ για το δίσκο ενώ συζητούσαμε τι θα βγει και πότε. Το γεγονός ενδιαμέσως ότι οι NITE από το Underground Scans που φιλοξενήθηκαν, κατέληξαν στην Season Of Mist, μαρτυράει προφανώς την αλλαγή επιπέδου και με προφανές το ψυχολογικό αβαντάζ από μια τέτοια μεταγραφή, το κουαρτέτο με έδρα το San Francisco έρχεται να προστεθεί σε αυτό το πολύ όμορφο κύμα έξαρσης παλαιών ήχων με λίγο πιο… απόκοσμα φωνητικά. Ο δεύτερος δίσκος των NITE, με τίτλο “Voices of the Kronian moon” ξεκινάει με μια βασική διαφορά σε σχέση με τον προκάτοχο του, κι αυτή είναι η αισθητά μικρότερη διάρκεια του, που φτάνει μόλις τα 37’ διάρκεια. Έχοντας τον ίδιο αριθμό κομματιών (8), είναι κάτι σημαντικό.
Όχι γιατί η μουσική των ΝΙΤΕ στον πρώτο δίσκο κούραζε, το αντίθετο. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με περίπτωση που χωρίς ο δίσκος να είναι εμπορικός, ενδέχεται να τους πάει στο επόμενο στάδιο της καριέρας τους, καθώς παίζουν κάτι το οποίο και όμορφα στο αυτί ηχεί, και παντρεύει την παράδοση με την σημερινή πραγματικότητα και εν τέλει, αποτελεί ένα πολύ όμορφο κράμα, ευφάνταστο, σωστά δοσμένο και με ένα ακόμα βασικό στοιχείο υπέρ του: Ηχεί ανέμελο ρε παιδί μου. Τι θέλεις από το heavy metal σου τη σήμερον ημέρα; Ωραία τραγούδια; Τα έχει. Γλυκό ήχο με καλή παραγωγή; Τα έχει. Να μη σε κουράζει; Το καταφέρνει με χαρακτηριστική άνεση. Να περιμένεις όσο περνάει η ώρα να δεις αν και πόσο ίδια καλά είναι τα επόμενα κομμάτια; Κι αυτό το έχουμε. Σε κρατάει με το ενδιαφέρον αμείωτο το δίχως άλλο. Φοβερή αρχή με το “Acheron” (με τέτοιο τίτλο κομματιού πως όχι;), η συνέχεια με το “Kronian moon” και ειδικά το “Last scorpion” (υποψήφιο για μελωδία της χρονιάς, κολλητικότατο του θανατά) και η πρώτη πλευρά κλείνει με το σχεδόν «υπνωτικό “Liber ex doctrina” το οποίο σου καρφώνει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, άλλο πράγμα. Τώρα αν βρεθείς και με υψωμένες γροθιές πανηγυρίζοντας, όλα καλά.
Ο συμπατριώτης μας στα φωνητικά έχει μια πολύ όμορφη χροιά παρότι χρησιμοποιεί τη φωνή του με τρόπο που ακούγεται σαν νεκρός που ξεψυχάει. Από αγωνία όμως κι όχι κακιασμένος, θέλει η φωνή του να ακουστεί, να αφήσει το στίγμα του πριν αφήσει την τελευταία του ανάσα. Αισθαντικός πλήρως, καρφώνεται στο μυαλό σου και έχει δουλέψει πολύ πάνω σ’ αυτήν σε σχέση με το ντεμπούτο τους. Η κιθαριστική του δουλειά μαζί με τον Scott Hoffman είναι εξαίσια, μπορεί να μην είναι riff-based μπάντα όπως μου αρέσει να είναι οι μπάντες στην πλειοψηφία των ακουσμάτων μου, αλλά αυτό τους δίνει ακόμα περισσότερους πόντους, γιατί η πανέμορφη μελωδικότητά τους και η όμορφη obscure αισθητική τους προκρίνονται το δίχως άλλο. Επίσης η παραγωγή είναι τόσο όμορφα ζεστή, οργανική και τέρμα 70s που μπάσο και τύμπανα ακούγονται σαν αναπόσπαστο μέρος του συνόλου. Ενός συνόλου που και στη δεύτερη πλευρά του ξεκινάει πολύ δυναμικά με το “Heliopolis” και το σχετικά πιο up-tempo με το υπόλοιπα αδέρφια του “Edge of the night”, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου. Το επίπεδο κρατείται υψηλότατο μέχρι τέλους με το φοβερό δίδυμο των “Thorns” και “The trident” και ο ακροατής μόνο χαρά και πληρότητα μπορεί να νιώθει σαν συναίσθημα.
Από ’κει κι έπειτα, παίρνοντας ως δεδομένο ότι ο δίσκος έχει μια συγκεκριμένη υφή και ηχητική προσέγγιση, δεν ξέρω αν και πόσο η φωνή του Βαγγέλη μπορεί να αποτρέψει υποστηρικτές των κλασικών φορμών της μουσικής μας να του δώσουν τη δέουσα προσοχή. Θα είναι μεγάλο λάθος να εστιάσουν αποκλειστικά εκεί καθώς δεν ξέρω αν και κατά πόσο ένας τραγουδιστής με καθαρή φωνή θα μπορούσε να ανεβάσει το αποτέλεσμα. Η ατμόσφαιρα του “Voices of the Kronian moon” σίγουρα «φωνάζει» για παρόμοια φωνητικά σαν του Βαγγέλη και για κάποιο παράξενο λόγο θεωρώ ότι μπορεί εύκολα να κάνει ακροατές πιο ακραίων κατευθύνσεων να του δώσουν ακροάσεις, καθώς σίγουρα θα εκτιμήσουν την ξεχωριστή του προσέγγιση, συν ότι τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια, με το ακραίο παρακλάδι να προσφέρει συνεχώς εναλλακτικές, οι κάφροι γενικότερα έχουν μεστώσει σαν οπαδοί και μπορούν πολύ πιο εύκολα να αναγνωρίσουν το τι είναι πραγματικά καλό σε σχέση με τι νόμιζαν παλιά ότι είναι καλό. Το κουαρτέτο μας εδώ πέρα πάντως το πάει μια χαρά το θέμα, έτσι μετά τον αναγνωριστικό πρώτο δίσκο και το σίγουρα βελτιωμένο δεύτερο άλμπουμ, νομίζω δεν αργεί η στιγμή (κάπου το 2024 βάσει χρονοδιαγράμματος) που θα μας χαρίσουν την καλύτερη τους δουλειά και εκεί θα εκτοξευτούν πέραν φαντασίας.
Η σημασία του “Voices of the Kronian moon” σαν δίσκος πέραν του ότι είναι φοβερά αξιόλογο, διασκεδαστικό, προκλητικό στο να το ανακαλύψεις εκ βαθέων και θαρραλέο στο πως αποτυπώνονται όλα αυτά μαζί, θα φανεί ακόμα περισσότερο μελλοντικά όταν θα χαρακτηρίζεται ως το σκαλοπάτι για το μεγαλύτερο επίπεδο στο οποίο θα βρεθούν. Θεωρώ πολύ δύσκολο ως απίθανο να τα κάνουν θάλασσα και να μην εκμεταλλευτούν αυτήν την πανέμορφη αισθητική τους και πως παρότι δε βλέπω να μένουν στην ίδια κατεύθυνση, αν κρατηθούν κάποια βασικότατα στοιχεία αυτού του δίσκου, το μέλλον των ΝΙΤΕ διαγράφεται ήδη λαμπρό. Αν αγαπάτε πολύ τους IN SOLITUDE και σας λείπουν όσο ελάχιστοι, αν οι TRIBULATION για σας είναι το next big thing του μεταλλικού –και μη- ήχου, αν πάθατε πλάκα με τους THE NIGHT ETERNAL και δεν αντέχετε μέχρι να βγάλουν νέο δίσκο, αν γουστάρετε αγνό, άσπιλο και κυρίως μη δεινοσαυρικό heavy metal, οι ΝΙΤΕ είναι η απάντηση σε όλα τα παραπάνω για σας. Έχουν έμπνευση, έχουν θάρρος, ορμή για να διεκδικήσουν ότι τους αξίζει, δεν δείχνουν ήδη ότι θα επαναπαυθούν σε αυτή τη δεδομένη βελτίωση και μάλλον έχουμε το πρώτο σοβαρό δείγμα του γιατί θα μας απασχολήσουν ακόμα περισσότερο μελλοντικά. Εύχομαι ολόψυχα να μη με διαψεύσουν.
8 / 10
Άγγελος Κατσούρας
