Κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο στρατόπεδο των JETHRO TULL καθώς από το 2022, ύστερα από δεκαεννιά χρόνια δισκογραφικής απουσίας, παρατηρούμε μια ξαφνική επαναδραστηριοποίηση που ξεκίνησε με το “The zealot gene” και συνεχίστηκε το 2023 με το “RökFlöte”. Με τον Ian Anderson να έχει ξεπεράσει τα 75 και το όποιο συγκρότημα που έχει μείνει απλώς να τον συνοδεύει, δεν υπήρχαν πολλές προσδοκίες. Ενώ το “The zealot gene” δεν ήταν κακό, δεν ήταν και ιδιαίτερα καλό για λόγους που αφορούν τις συνθέσεις, τον ήχο, την παραγωγή, λες και ο Anderson αρκείται σε μια πολύ βασική και επιφανειακή αντιπροσώπευση του κλασσικού folk/prog rock που κατέστησε τους JETHRO TULL ίσως το νούμερο ένα γκρουπ που κατάφερε να συνδυάσει το prog και blues rock με την βρετανική folk μουσική.
Ο διάδοχος του εν λόγω δίσκου ήταν σαφώς πιο εμπνευσμένος αλλά και πάλι, είχα την αίσθηση πως λείπει ο Martin Barre στη κιθάρα, αφού οι δυο τους πήραν διαφορετικά μονοπάτια το 2003. Το όλο αποτέλεσμα ήταν αξιοπρόσεχτο αλλά και κάπως ρηχό, λες και δεν θα έπρεπε να έχουμε όντως κάποιες προσδοκίες από αυτό το όνομα, αυτή τη μάρκα. Οι JETHRO TULL όμως είναι πλέον μόνο ο Ian Anderson και για πολλούς από μας ήταν πάντοτε ένα σύνολο υπό την εποπτεία του και όχι απλά ένα γκρουπ για να τον συνοδεύει.
Έτσι λοιπόν, με την όρεξη και την έμπνευση να ρέουν ακόμα, στα 77 του χρόνια, ο Ian Anderson και το γκρουπ του επανέρχονται το 2025 με το “Curious ruminant”. Με το άλμπουμ αυτό, δεν σκοπεύει να κάνει κάτι ρηξικέλευθο ούτε να επαναπροσδιορίσει όλα όσα γνωρίζαμε γύρω από το μουσικό σύμπαν των JETHRO TULL. Και επιπλέον, δεν χρειάζεται να αποδείξει πλέον τίποτα, σωστά; Ή μήπως ναι; Διότι ακούγοντας το τρίτο άλμπουμ του γκρουπ στα 20s υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα, σχεδόν αυθόρμητα, πως δεν γίνεται αυτή η ιστορική φιγούρα να γράφει μουσική με την οποία απλά κοτσάρει τα βασικά κουτάκια: μπόλικο φλάουτο, μια υποτυπώδη ροκ συνοδεία με μια ξύλινη ηχητικά κιθάρα, η γνωστή χροιά του Anderson, μερικές εναλλαγές με σόλο κιθάρα/φλάουτο και το γνωστό folk στοιχείο στο ύφος ενός “Heavy horses”.
Ακούγοντας για παράδειγμα το 16λεπτο “Drink from the same well” απόρησα πως γίνεται για πάνω από οχτώ λεπτά να ακούω μια κακή εκδοχή μιας περουβιανής pan flute μουσικής, χωρίς την απαραίτητη συμμετοχή μιας μπάντας που να απογειώσει το folk μέρος πάνω από τη σφαίρα μιας απλής αιθέριας μουσικής σαν soundtrack ενός ντοκιμαντέρ για τη φύση. Βαριά λόγια θα μου πείτε αλλά συνειδητοποιώ πως ακόμα και στα γεράματά του, έχω μεγάλες προσδοκίες από τον Anderson και θα τον κρίνω για το σύνολο του έργου του και για τις γνωστές του και αδιαμφισβήτητες δεξιότητες. Και σ’ αυτό δεν λογαριάζω το γεγονός πως δεν μπορεί πλέον να τραγουδήσει και ουσιαστικά απαγγέλει, διότι ενώ οι φωνητικές μελωδίες είναι σχεδόν ανύπαρκτες, το πρόβλημα εδώ είναι κυρίως η μουσική και οι επισφαλείς επιλογές όπως το να τραβήξεις ένα κομμάτι στα δεκαέξι λεπτά όταν θα μπορούσε να είναι με το ζόρι έξι.
Εντάξει, δεν κινείται όλος ο δίσκος σ’ αυτό το μήκος κύματος ευτυχώς. Το πρώτο μισό είναι καλό και σε φάσεις εκπλήσσει καθώς το ομολογουμένως μελωδικό και πανταχού παρών φλάουτο παρασέρνει μαζί με την υπόλοιπη μπάντα στις διάσπαρτες στιγμές όπου δίνεται ένας παλμός, ένα δυναμικό tempo, ένα rock και prog feeling με πολλαπλά επίπεδα και εναλλαγές που θυμίζουν ακόμα και “Thick as a brick”, ειδικά στο κομμάτι “Over Jerusalem”. Αλλά προς το τέλος, το όλο αποτέλεσμα κρίνεται άνισο και άνευρο.
Επιπλέον, δεν γίνεται να μην αναφερθώ σε ένα σοβαρό θέμα που συνάντησα και στα άλλα δύο άλμπουμ και αυτό είναι ότι τα κομμάτια κλείνουν συχνά χωρίς πολλή σκέψη. Η μουσική απλά σταματάει, έτσι. Αντί να σε χαιρετάνε με μια ιδανική κατακλείδα, απλώς σβήνουν, σαν να μην ξέρουν πώς να συνεχίσουν. Ούτε καν fade out. Αυτό, αν μη τι άλλο, δείχνει τεμπελιά. Από την άλλη, υπάρχουν αρκετές στιγμές στο “Curious ruminant” που θυμίζουν, σε όλους εμάς που μεγαλώσαμε με αυτό το γκρουπ, τι σημαίνει JETHRO TULL και γιατί αυτό το γκρουπ έχει πολλούς μιμητές αλλά κανέναν που να το ξεπέρασε. Λέτε να φταίνε τα γεράματα; Θαρρώ πως όχι και αυτό είναι κάτι που αποδεικνύουν πολλά συγκροτήματα παλαίμαχων. Το πρόβλημα για μένα έγκειται στην επιλογή του Ian Anderson να ονομάσει JETHRO TULL ένα γκρουπ που έχει αποκλειστικά συνοδευτικό χαρακτήρα ενώ εκείνος αρκείται να παίζει όμορφο μεν, ρηχό και πολύ βασικό δε folk χωρίς ιδιαίτερη περισυλλογή και φιλοδοξία.
6,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
