Βασανιστικά κυλούσαν οι μήνες μέχρι να ακούσουμε νέα των MOTHER OF MILLIONS… Πως υπάρχει ακόμα ζωή μετά την ανείπωτη τραγωδία της απώλειας του πληκτρά τους Μάκη Τσαμκόσογλου το καλοκαίρι του 2019. Για την οικογένεια και βεβαίως τα εναπομείναντα μέλη των ΜΟΜ, τίποτε δεν θα είναι το ίδιο. Έχουν εισέλθει προ πολλού σε μία βαθύτατα επώδυνη κατάσταση… Συνεπώς, οι δικές μας αγωνίες δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να μπουν στην ίδια εξίσωση με την απέραντη θλίψη των οικείων του. Κρίμα κι άδικο. Είμαι σίγουρος, όμως, πως ο Τσαμκόσογλου θα ζει πάντα στις καρδιές του συγκροτήματος και θα ήταν εκείνος που θα επέμενε οι συνεργάτες του μέσα από την αφοσίωση τους στην μουσική να αντλήσουν το ψυχικό σθένος και να προχωρήσουν. Με πληγές βαθύτατες. Προφανώς. Με τραύματα που δεν επουλώνονται. Εξυπακούεται κι αυτό. Με πείσμα, όμως. Με θέληση και αποφασιστικότητα. Και πίστη στο όραμα που και ο ίδιος μοιράστηκε.
Στο “Orbit” συντελείται ένας μικρός θρίαμβος. Οι ΜΟΜ επανέρχονται δειλά-δειλά στην δισκογραφία τεστάροντας πρωτίστως τις δικές τους αντοχές. Αισθάνονται έτοιμοι για το επόμενο μεγάλο βήμα; Ή θα ήταν προτιμότερο να πάνε σε μια ασφαλή ηχογράφηση, όχι μόνο να “τσεκάρουν” τις αντιδράσεις του κοινού τους – αυτές θεωρώ πως ήταν εκ προοιμίου ενθουσιώδεις- αλλά να ξαναβρούν τα πατήματα τους; Να νιώσουν πως είναι σε θέση να σταθούν πάλι στα πόδια τους. Προφανώς και η ταπεινή μου άποψη ουδεμία σημασία έχει. Δεν μπορώ παρ’ όλα αυτά να μην εξάρω την απόφαση τους να προστατεύσουν πρωτίστως τον οργανισμό MOTHER OF MILLIONS από ένα άνοιγμα που θα εμπεριείχε ρίσκο. Και σοφά πράττοντας, επέλεξαν να προβούν σε μία λύση που τους επιτρέπει αφενός να δηλώσουν πως είναι ακόμα στις επάλξεις αφετέρου να κερδίσουν λίγο ακόμα πολύτιμο χρόνο.
Εξ ου και το εισαγωγικό “Where do we go from here” που λειτουργεί ως κατάθεση ψυχής μέσα στα κάτι λιγότερα από δύο λεπτά που διαρκεί. Όμορφο ξεκίνημα με το πιάνο να πρωταγωνιστεί και τον Γιώργο Προκοπίου να ερμηνεύει αρκετά διαφορετικά απ’ ότι μας έχει συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Οι MOM είναι πάλι μαζί μας, σφιχταγκαλιασμένοι με ένα γαλαξία συναισθημάτων αλλά και διάθεσης για επέκταση της ηχητικής τους παλέτας, κάτι που γίνεται εύκολα αντιληπτό με το ομώνυμο κομμάτι του EP. Τα κιθαριστικά έχουν αποφασίσει να ανεβάσουν την ένταση, οι ηλεκτρονικές πινελιές προσδίδουν πλουραλισμό και το “Orbit” κυριολεκτικά απογειώνεται!. Εξαιρετικά ελκυστική η δομή του, ιδιαίτερα σκοτεινό και με λυρικές αποκλίσεις, μία σύνθεση υψηλής αισθητικής που ουσιαστικά ανοίγει το κεφάλαιο της νέας εποχής. Η συνέχεια μας κρύβει μία διασκευή – έκπληξη. Αν και η σωστή περιγραφή θα ήταν απόδοση. FLORENCE + THE MACHINE και μία από τις μεγαλύτερες τους επιτυχίες. Το μοναδικό “No light no light” στα χέρια των MOTHER OF MILLIONS λαμβάνει μία επιπλέον δραματική χροιά, με τον Προκοπίου να αποδεικνύει καθ’ όλη την διάρκεια του τις ερμηνευτικές του ικανότητες. Αφήστε δε, που το έχουν “φέρει” απολύτως στα μέτρα τους. Το κλείσιμο της αυλαίας πραγματοποιείται με την ακουστική εκτέλεση του τεράστιου “Rome” από το “Sigma” του 2017. Μόνο πιάνο και φωνή. Φώτα κλειστά. Μάτια δακρυσμένα. Η απόλυτη μαγεία…
Επιμύθιο. Υπάρχει σφυγμός. Έντονος. Καζάνι που βράζει. Η μπάντα δεν θέλει να ξεχάσει. Δεν πρέπει. Οφείλει, όμως, να προχωρήσει. Για τον αδικοχαμένο αδερφό της. Για την ίδια. Για όλους εκείνους που στην μουσική τους ανακαλύπτουν ένα κομμάτι θαλπωρής, ένα απάγκιο ζεστασιάς. Για το progressive που βγαίνει από το καβούκι του και αδιαφορεί να κοπιάρει τους ήρωες του παρελθόντος προκειμένου να κερδίσει αναγνωρισιμότητα. Για το progressive που δεν φοβάται να πειραματιστεί και να “ανοίξει” την βεντάλια σε ετερόκλητες μεταξύ τους κατευθύνσεις. Όπως πράττουν εδώ και αρκετά οι ήρωες της συγκεκριμένης παρουσίασης. Και –ευτυχώς- οι συνοδοιπόροι τους αυξάνονται. Αργά αλλά σταθερά. Τεράστιο κέρδος… Όχι απλά τα εύσημα μας. Την ειλικρινή και άδολη αγάπη μας για τους MOTHER OF MILLIONS…
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
