ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Fear of the dark” – IRON MAIDEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡEΙΑ: EMI
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Martin Birch
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Bruce Dickinson
Κιθάρες – Dave Murray, Janick Gers
Μπάσο – Steve Harris
Τύμπανα – Nicko McBrain
Το άλμπουμ που γουστάρουν οι «ψαγμένοι» να κράζουν, γιατί ως γνωστόν οι IRON MAIDEN είναι μέχρι Di’Anno, για άλλους τα «εφτά πρώτα» και για ακόμα λιγότερους το “No prayer for the dying” συγκαταλέγεται στην τελευταία μεγάλη στιγμή του συγκροτήματος μέχρι και το “Brave new world”. Στον χάρτη δεν υπάρχει πουθενά το “Fear of the dark”, καθώς όλο και περισσότερος κόσμος το προσπερνάει και πάει στο “X-Factor”. Τερτίπια του internet; Ποζεριά; Ψαγμενιά; Δηθενιά; Πείτε όπως θέλετε δεν με απασχολεί. Εγώ την αλήθεια την ξέρω, μαζί με κάποια εκατομμύρια κόσμου εκεί έξω.
Μουσική ανάλυση για τον δίσκο; Απλά επανέφερε τα πράγματα στη φυσική τους θέση. Ποια είναι αυτή η θέση; Του να ηγηθούν για ακόμα μία φορά του metal στερεώματος. Ναι, είχε βγει όμως το “Metallica” που έδωσε στο χώρο το πραγματικό φιλί της ζωής. Και θα συμφωνήσω. Όμως και τούτο εδώ το άλμπουμ έχει ένα τραγούδι βραβευμένο με Grammy. Και ξέρεις πολύ καλά ποιο είναι. Είναι αυτό που σε έβαλε στο χώρο καταχωρημένο σε μία κασέτα με διάφορες άλλες επιλογές. Οι IRON MAIDEN ηχογραφούσαν για τελευταία φορά με τον αείμνηστο Martin Birch και δεν θα μπορούσαν να μην βγάλουν ακόμα έναν δίσκο αντάξιο του ονόματός τους.
Ξέρω. “Weekend warrior”, “The apparition”, “Fear is the key”, “Chains of misery”. Οι αδύναμες στιγμές του δίσκου που αν έλειπαν θα ήταν ένα ακόμα αυτούσιο «10άρι» για τη Σιδηρά Παρθένα. Μακάρι όλα τα μακάρι του κόσμου να είχαν όλα τα τραγούδια μία δισολία σαν του “Weekend warrior”. Εύχομαι όλα τα συγκροτήματα του NWOTHM να μπορούσαν να γράψουν ένα σημείο εφάμιλλο του μεσαίου σημείο του “The apparition”, όπου οι IRON MAIDEN έχουν γράψει ένα ΑΨΟΓΟ πέρασμα βγαλμένο μέσα από το 1981. Μακάρι όλες οι μπάντες που έχουν σαν πρότυπα τους DEEP PURPLE της “Perfect strangers” περιόδου να μπορούσαν να γράψουν ένα “Fear is the key” και οι λοιπές μπάντες του heavy metal να έγραφαν έστω και ένα «μέτριο τραγούδι» σαν το “Chains of misery”.
Για τα υπόλοιπα οχτώ που μένουν τι χρειάζεται να γράψει κανείς; Νομίζω τίποτα καθώς η ποιότητα μιλάει από μόνη της σε τέτοιες περιπτώσεις. Τo “Fear of the dark” αποτελεί ακόμα ένα διαμάντι στο λαμπερό στέμμα των Βρετανών. Είναι το κύκνειο άσμα του Bruce Dickinson ο οποίος μας χαρίζει τον καλύτερό του εαυτό! Είναι το κύκνειο άσμα του Martin Birch που μας χαρίζει ακόμα μία ζεστή παραγωγή, έναν ακόμα δίσκο που μπορεί ο οπαδός του συγκροτήματος να νιώθει περήφανος!
Το “Fear of the dark” είναι ένα άλμπουμ που μεγάλωσε μεταλλάδες σε όλο τον κόσμο. Για κάποιους είναι το πρώτο άλμπουμ που αγόρασαν/άκουσαν. Είναι το άλμπουμ σήμα κατατεθέν της μπάντας τη δύσκολη δεκαετία του ’90.
Είναι το ομώνυμο τραγούδι. Ένα από τα πληρέστερα τραγούδια τους σε ολόκληρο τον κατάλογό τους που δεν είναι και μικρός.
Είναι το “Live at Donington”, είναι το “Wasting love”, είναι το “Afraid to shoot strangers”, είναι η ερμηνεία του Αυτοκράτορα στο “Judas be my guide”…
To “Fear of the dark” είναι ΔΙΣΚΑΡΑ!
UP THE IRONS
Did you know that:
- Τα “Barnyard studios” δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα προσωπικά στούντιο του Steve Harris που βρίσκονται στο πίσω μέρος του σπιτιού του στο Essex.
- Το “Wasting love” είναι γραμμένο από τον Janick Gers και υπήρχε σαν τραγούδι από την εποχή του “Tattooed millionaire”
- To οποίο “Wasting love” αλλά και το “Be quick or be dead” είναι γραμμένα για τον «Πόλεμο του Κόλπου».
- Το “Fear is the key” είναι γραμμένο για το AIDS με το συγκρότημα να επηρεάζεται από τον θάνατο του Freddie Mercury.
- Όπως και το “Weekend warrior” το οποίο αναφέρεται στο χουλιγκανισμό των γηπέδων.
Ντίνος Γανίτης
