Όσοι παρακολουθείτε το ελληνικό underground τα τελευταία χρόνια, γνωρίζετε το όνομα Αλέξης Παπαθεοφάνους. Γνωστός πρώτα ως ο αρχικός τραγουδιστής στα άλμπουμ “Under destruction”/”The brutal state” των thrashers EXARSIS (με την εντελώς NUCLEAR ASSAULT – meets – VIO-LENCE χροιά), έπειτα έφτιαξε τους φοβερούς blacksters NIGREDO με τους οποίους έχει ένα EP (“Facets of death”, 2015) και ένα δίσκο (“Flesh torn, spirit pierced”, 2018) μέχρι στιγμής. Το 2015 έγινε μέλος των σπουδαίων blacksters RAVENCULT ηχογραφώντας μαζί τους ήδη ένα άλμπουμ (“Forces of profanation”, 2016), το οποίο και κυκλοφόρησε από την ιστορική Metal Blade. Σε όλα αυτά, προστίθεται ένα καινούργιο project που θα παρουσιάσουμε σήμερα. Λέγονται REFLECTION BLACK, και κινούνται στον χώρο του post-punk/darkwave ήχου με τον ίδιο (υπό το παρατσούκλι Elis Alex), να έχει αναλάβει τα πάντα.
Το πρώτο τους μουσικό δείγμα κυκλοφόρησε στις 20 του μήνα Μαΐου και λέγεται “Entering dreamtime”. Σε CD θα το βρείτε μέσω της Razorbleed Productions (εταιρεία γνωστή για το black metal δυναμικό της, άλλη μια ευχάριστη έκπληξη που κυκλοφορεί κάτι τέτοιου ύφους). Πρόκειται για ένα EP 3 κομματιών εκ των οποίων το ένα είναι μια διασκευή στο “I ran (so far away)” των Βρετανών A FLOCK OF SEAGULLS (από τον ομώνυμο πρώτο δίσκο τους του ‘82 – θεωρείται ένα από τα κομμάτια που τους εξασφάλισαν τότε, διεθνή επιτυχία και αναγνώριση). Πιάνοντας τη διασκευή και ακούγοντας τη δίπλα-δίπλα στο αυθεντικό (με δεδομένο ότι αυτό σπάνια ξεπερνιέται), αυτή κρίνεται ως επιτυχής, δίνοντας υφολογικά το στίγμα της μπάντας. Κάτι άκρως σημαντικό στην πρώτη σου κυκλοφορία – γνωριμία με το μουσικό κόσμο.
Τα δύο δικά τους κομμάτια (“Call my name” και “Let the spirit”), κινούνται σε ένα ύφος που μου θύμισε τις πιο ατμοσφαιρικές/ονειρικές στιγμές του “First and last and always” των THE SISTERS OF MERCY, με πολύ πιασάρικες μελωδίες είτε από τις πολύ διακριτικές κιθάρες, είτε από τα πλήκτρα που χτίζουν όλη τη διάθεση και ατμόσφαιρα τους. Εντύπωση κάνουν (σε σχέση με το παρελθόν του) τα βαρύτονα φωνητικά που επηρεάζονται από τους κλασσικούς της σκηνής, ενώ σε πιο μοντέρνες μπάντες, θυμίζει και τα φωνητικά των BEASTMILK/GRAVE PLEASURES. Μου αρέσει που τα δύο κομμάτια ενώ θα μπορούσαν να ήταν παρόμοια στο ύφος για λόγους συνοχής, έχουν θεμελιώδεις διαφορές με το πρώτο να είναι πιο “γκαζωμένο”, και το δεύτερο, να είναι πιο “ταξιδιάρικο”, χωρίς να πλατειάζει ωστόσο.
Έτσι, καταλήγουμε σε ένα ”τόσο – όσο” αποτέλεσμα, που ευνοεί τις συνεχόμενες ακροάσεις λόγω διάρκειας (13 λεπτά – σφηνάκι!) και το πιο σημαντικό: αφήνει τους κατεξοχήν θιασώτες του ύφους αυτού, πεινασμένους για κάποια full-length κυκλοφορία στο μέλλον. Και εις ανώτερα!
Γιάννης Σαββίδης
