Πέμπτη μεσημέρι προς απόγευμα της 21ης Ιουλίου για άλλη μια μέρα του Release Athens festival. Αυτή τη φορά, φέρνουμε μαζί μια πιο επικολυρική διάθεση, διότι θα απολαμβάναμε τους συμπατριώτες μας, THE SILENT RAGE και ENEMY OF REALITY, τους αγαπημένους του γράφοντα στο είδος EPICA, τους παλαιούς μας γνώριμους και διαχρονικά λατρεμένους BLIND GUARDIAN καθώς και τους ήρωες μιας νέας γενιάς metal οπαδών, τους Σουηδούς SABATON. Η μέρα προμηνύεται άκρως δυνατή οπότε ας μην σας κουράσω με πολλές φανφάρες, ας περάσουμε στο δια ταύτα!
Με το ρολόι ως είθισται, στις 17:25 οι δικοί μας THE SILENT RAGE, ανέλαβαν να εκκινήσουνε την ημέρα του Release Athens. Με παραδοσιακό μα και μοντέρνο power metal ύφος, συν τα χρόνια εμπειρίας στο σανίδι, δεν δυσκολεύτηκαν να ξεσηκώσουν το κόσμο που μαζεύτηκε από νωρίς υπό έντονη κάψα. Γι’ αυτό και η μπάντα μας αφιέρωσε το “Sin of a pilgrim”. Ακούσαμε υλικό από το μοναδικό άλμπουμ τους, “The deadliest scourge” (2016) κι ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι με τίτλο “The serpent lord” από τον επερχόμενο άτιτλο ακόμα δίσκο τους που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Το κομμάτι μαρτυρά αλλαγή επιπέδου και εξέλιξη παικτικά/συνθετικά. Το τελευταίο τους κομμάτι “A piece of Eden” αφιερώθηκε στις επόμενες μπάντες και στη διοργάνωση του Release. Μια ομορφιά και ανυπομονούμε για το πλήρες δισκογραφικό τους πόνημα. Εύγε!
Εν συνεχεία, στις 18:15, στο σανίδι ανέβηκαν οι αγαπημένοι του γράφοντα στον πιο συμφωνικό ήχο εν Ελλάδι ENEMY OF REALITY. Μπάσιμο με “In hiding”, “Taste of defeat” άχαστο 3-0 από τα αποδυτήρια! Και πάρε κι ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι με τίτλο “Downfall” που μας δημιουργεί τις ωραιότερες των προσδοκιών για τον πολυαναμενόμενο τρίτο δίσκο τους. Εν συνεχεία, η άκρως αγαπητή από το κοινό διασκευή στο παραδοσιακό Ποντιακό κομμάτι “Την πατρίδα μου την έχασα”. Μετά από μισή ώρα αρχοντική εμφάνισης οι ENEMY OF REALITY ανανέωσαν το ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό για το Σεπτέμβρη και το Under The Quarry festival, παραχωρώντας τη σκηνή στους Ολλανδούς πιονέρους EPICA.
Γιάννης Σαββίδης
Όλα καλά ρε παιδιά και όλα ωραία, αλλά φεστιβάλ μέσα στην εβδομάδα είναι άγχος. Προφανώς και δεν φταίνε σε τίποτα οι διοργανωτές καθώς το πρόγραμμα ορίζεται από πολλούς παράγοντες και ο πιο σημαντικός από αυτούς είναι το πρόγραμμα της περιοδείας κάθε συγκροτήματος. Γνωρίζοντας όμως ότι οι EPICA θα εμφανιστούν στις 19:15, έφυγα από την δουλειά σχεδόν πετώντας και έφτασα με την ψυχή στο στόμα, περίπου στις 19:00 στην Πλατεία Νερού.
Κατά την είσοδο μου και πιάνοντας θέση σε ένα σημείο για να έχω καλή θέα και σκιά, διαπίστωσα τη συρροή κόσμου, που άρχιζε να γεμίζει με γοργούς ρυθμούς τον συναυλιακό χώρο. Αν σκεφτούμε ότι πολλοί αντιμετώπιζαν ό,τι και εγώ, η έντονη προσέλευση θα ξεκινούσε εκείνη την ώρα, αδικώντας κατά κάποιο τρόπο τα δύο Ελληνικά συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στην αρχή, αλλά αναγκαστικά λόγω των συνθηκών. Έχοντας μαζευτεί χοντρικά κάπου στις 4.000 – 5.000 κόσμου, με το πλήθος σταδιακά να αυξάνεται και με τον ήλιο να βαράει ανελέητα την σκηνή, οι EPICA έκαναν την εμφάνισή τους, υπό τους ήχους του “Abyss of time – countdown to singularity”, από το τελευταίο τους άλμπουμ “Omega”.
Έχοντας να αντιμετωπίσουν έναν καυτό ήλιο, με τα όποια μικροπροβλήματα είχαν στον ήχο τους, κάτι που εστιάστηκε στα πλαϊνά της σκηνής, γιατί πιο μπροστά και στο κέντρο τα πράγματα ήταν πάρα πολύ καλά, κατάφεραν να αποδώσουν τέλεια και συνέχισαν με τρία τραγούδια από το εξαιρετικό “Quantum enigma”, τα οποία ήταν τα “The essence of silence”, “Victims of contingency” και “Unchain utopia”. Μέχρι και το “Cry for the moon” όπου ξεκίνησε να δύει, είναι η αλήθεια πως σκεφτόμουν ότι αν δεν τους ταλαιπωρούσε τόσο ο ήλιος θα ήταν ακόμα καλύτεροι και φάνηκε από την κινητικότητά τους που άλλαξε στην συνέχεια με τα “The obsessive devotion”, “Code of life” και τα χοροπηδητά που ακολούθησαν τόσο από το κοινό όσο και από το συγκρότημα στο “Beyond the matrix”.
Βλέποντας τους Ολλανδούς symphonic metallers πραγματικά ένιωσα πολύ χαρούμενος και ο λόγος είναι πως οι EPICA είναι ένα συγκρότημα που παρακολουθώ πολλά χρόνια και σε σχέση με κάποια χρόνια πριν, έχει κάνει τρομερά άλματα. Εκτός του ποιοτικού επιπέδου των άλμπουμ που κυκλοφορούν, φαίνεται και στις ζωντανές εμφανίσεις τους η διαφορά. Ας ξεκινήσουμε από την πανέμορφη τραγουδίστρια Simone Simons, που έβγαλε ολόκληρο το live τραγουδώντας καρφί όλα τα τραγούδια. Όσο καλή φωνή και αν έχει, η απόδοση της δεν ήταν πάντα έτσι και αρκετές φορές κατά το παρελθόν παρουσίαζε αστάθεια. Η βελτίωσή της όμως δεν είναι απλά μεγάλη, αλλά εξωπραγματική. Μπορώ να πω με μεγάλο ενθουσιασμό ότι η φωνή της ήταν στα ίδια επίπεδα που ακούμε στα studio άλμπουμ. Όσο όμως και να κλέβει την παράσταση τόσο με την φωνή της, όσο και με την μαγική της παρουσία, τα υπόλοιπα μέλη δεν μένουν στην αφάνεια, καθώς όλοι μαζί, με μπροστάρη φυσικά τον αγαπημένο Mark Jansen (ο οποίος δεν παρέλειψε να αναφέρει πόσο μας αγαπάει και ότι δεν μπορεί να καταλάβει τον λόγο που δεν μας συμπαθεί ο Dickinson – σ.σ. συζήτηση για άλλο κείμενο που πλέον δεν έχει κανέναν νόημα), συνθέτουν μία πολύ δεμένη ομάδα και αποτελούν ένα σύνολο που δείχνουν να χαίρονται κάθε λεπτό που βρίσκονται επάνω στην σκηνή.
Το συγκρότημα μας αποχαιρέτησε με το “Consign to oblivion” και αποθεώθηκε. Μόνο μπράβο μπορώ να πω για τους EPICA, οι ίδιοι και όσοι τους πρόλαβαν πέρασαν πολύ καλά και χαίρομαι που ακόμα και άνθρωποι που δεν τους ακούν, αναγνωρίζουν την αξία τους.
Υ.Γ. Ακολουθεί η παρουσίαση των BLIND GUARDIAN από τον Φραγκίσκο, δεν μπορώ να μην πω όμως ότι πραγματικά δάκρυσα. Όποιος καλός κύριος ακούει, σας παρακαλώ φέρτε τους ξανά, σε κλειστό χώρο κατά προτίμηση και όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ευχαριστώ.
Setlist: “Abyss of time – countdown to singularity”/ “The essence of silence” / “Victims of contingency” / “Unchain utopia” / “The skeleton key” / “Cry for the moon” / “Sancta terra” / “The obsessive devotion” / “Code of life” / “Beyond the matrix” / “Consign to oblivion”
Δημήτρης Μπούκης
Μετά λοιπόν τους EPICA και την καλύτερη εμφάνισή τους στη χώρα μας, είχε έρθει η ώρα για το «κυρίως πιάτο» -προσωπικά- της βραδιάς. Γιατί καλά και δεκτά όλα, εννοείται πως δίκαιοι headliners οι SABATON (θα τα πούμε και αργότερα), αλλά οι αγάπες και τα κολλήματα, δεν μπορούν να υποβαθμιστούν από τίποτα. Και ειδικά, όσο και αν προσπαθώ πάντα ο δύσμοιρος να μην έχω εικόνα του setlist μίας μπάντας που γουστάρω σε live, έτσι, για να έχω την έκπληξη, ήταν γνωστό παντού ότι οι λατρεμένοι Γερμανοί Βάρδοι θα έπαιζαν ΟΛΟΚΛΗΡΟ το ένα εκ των δύο magnus opus τους, το “Somewhere far beyond”. Ε, ανέβηκε και το backdrop με το εξώφυλλο του δίσκου στη σκηνή και οι τρίχες ήταν ήδη σηκωμένες.
Το intro “War of wrath” ξεκινάει από τα ηχεία και φυσικά το “Into the storm” ακολουθεί και δίνει το έναυσμα για μία εμφάνιση που ΑΝ γινόταν σε κλειστό χώρο (κάτι που πάει απείρως περισσότερο στους GUARDIAN στη χώρα μας), φοβάμαι ότι θα ήμουν ακόμα εκεί. Νοητά σίγουρα, σωματικά ίσως σε κάποιο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες.
Ο Hansi, φρόντισε να μας ειδοποιήσει από νωρίς για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με τη φωνή του. Σοβαρά προβλήματα, που γνωρίζω ότι του είχαν προκαλέσει ως και πλήρη αφωνία μέχρι και ελάχιστες μέρες πριν το live. Αλλά ο άνθρωπος είναι σκύλος! Ναι, έδωσε πολλά ρεφρέν στον κόσμο, ναι, δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση που τον έχουμε δει (λογικότατο), αλλά από προσπάθεια, θέληση και πείσμα, ήταν στο 100% για ακόμη μία φορά. Πώς να μην τον αγαπάς;
“Welcome to dying” για τη συνέχεια, έτσι για το καλό και για να πάρουμε ακόμα περισσότερο τα πάνω μας και μετά, ταξίδι στο χρόνο, ταξίδι στη μαγεία (αφού είναι το πιο μαγικό άλμπουμ της μπάντας, ασχέτως ποιο θεωρεί κάποιος το αγαπημένο του) και πάρε όλο το “Somewhere…” με τη σειρά. ΟΛΟ όμως. Λίγο-πολύ, όσοι είμαστε οι προβληματικά κολλημένοι με το σχήμα, στις τόσες φορές που τους έχουμε δει στην Ελλάδα, έχουμε ακούσει τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου live. Όμως, προσωπικά, η στιγμή των “Black chamber” και “Theatre of pain”, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου. Η λέξη ΔΕΟΣ ίσως είναι και λίγη. Ναι, το “The bard’s song – in the forest” είναι Η στιγμή στις συναυλίες της μπάντας, όπου κοινό και μουσικοί γίνονται ένα. Ναι, το “Journey through the dark” είναι ύμνος, το “The bard’s song – the hobbit” είναι προσωπικό σκάλωμα και live γιγαντώνεται, ναι το ομότιτλο είναι έπος, ναι σε όλα. Αλλά αυτό το “Theatre of pain” το καταραμένο, έχει κάτι το τόσο ιδιαίτερα μαγικό που το κάνει ξεχωριστό. Ο κόσμος, ήταν περισσότερος των SABATON (λογικό), όμως αυτό δεν ενόχλησε κανέναν να συμμετέχει, είτε με παλαμάκια, είτε με τη φωνή του εκεί που μπορούσε και ήξερε, είτε με κινητά (;)… ας τα αφήσουμε εδώ αυτό, γιατί δεν μπορώ στο “Bard’s song” τα κινητά να είναι περισσότερα από τα χέρια στον αέρα. Αλλά σημεία των καιρών, προσαρμοζόμαστε και πάμε. Και θα συμμετείχε φυσικά και στο κλασικό πλέον υπερ-χιτ της μπάντας, το “Mirror mirror” που ακολούθησε το “Somewhere…”, όπως εννοείται και στο “Valhalla” που έπρεπε και έκλεισε το live όπως του άρμοζε.
Δεδομένα της βραδιάς: Ο Hansi τα έδωσε όλα, όσο μπορούσε, όμως με σοβαρό θέμα στη φωνή του ο άνθρωπος. Ο ήχος ήταν καλός μερικές στιγμές, μέτριος άλλες, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο γενικότερα, πράγμα που δεν εμπόδιζε την απόλαυση της εμφάνισης. Ο κόσμος είχε όρεξη και διάθεση για συναυλία και συμμετείχε όπως και όσο μπορούσε (όπως άλλωστε και στους EPICA). ΑΝ, όπως είπα και πριν, ΑΝ αυτή η συναυλία γινόταν σε ένα κλειστό με 2000 με 3000 orks από κάτω, θα μιλάγαμε για το απόλυτο. Το setlist ήταν τρομακτικό, ειδικά για τους παλαιότερους οπαδούς, αφού μιλάμε για ένα δίσκο που λατρεύεται ακόμα και από αυτούς που παράτησαν το σχήμα στην πορεία του (τη δισκογραφική). Η μπάντα έπαιζε φανταστικά, με φουλ ενέργεια, ο κόσμος έχει δείξει ότι του έλειψε απίστευτα το live, απλά σε ανοικτό χώρο, χάνεται σε αρκετό βαθμό η αλληλεπίδραση κοινού και μπάντας. Ειδικά σε συναυλίες GUARDIAN, αυτό είναι και το Α και το Ω μαζί και δημιουργεί αυτήν την ξεχωριστή μαγεία και ατμόσφαιρα που σε κάνει να πας σε ένα live τους και μετά απλά να θες κι άλλο κι άλλο! Αλλά δεν τολμάμε να έχουμε παράπονο. Απλά ευχαριστούμε αυτήν τη μπάντα που απέδειξε για ακόμη μία φορά πόσο σέβεται τον οπαδό της live και με αυτά και με εκείνα, έχει παίξει ζωντανά το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας της, ειδικά μέχρι το 1998. Νέο δίσκο βγάζουν, τους περιμένουμε κλασικά διήμερο στην Αθήνα, να βγάλουμε όσα μας έμειναν από την Πλατεία Νερού.
BLIND GUARDIAN setlist
War of wrath
Into the storm
Welcome to dying
Time what is time
Journey through the dark
Black chamber
Theatre of pain
The quest for Tanelorn
Ashes to ashes
The bard’s song – In the forest
The bard’s song – The hobbit
The piper’s calling
Somewhere far beyond
Mirror mirror
Valhalla
Είχε έρθει λοιπόν η ώρα των SABATON. Των headliners της βραδιάς και της μεγαλύτερης (από άποψη κοινού και εμπορικότητας) power metal μπάντας των τελευταίων 10 ετών σίγουρα! Και η εμφάνισή τους στην Πλατεία Νερού, ήταν μία αδιαμφισβήτητη απόδειξη του γιατί οι Σουηδοί βρίσκονται στην κορυφή και γιατί καταφέρνουν κάτι τόσο δύσκολο, όπως το να αυξάνουν συνεχώς τον κόσμο που τους ακολουθεί.
Να με συγχωρέσετε, αλλά δεν θα μπω στη διαδικασία να γράψω πολλά για το setlist. Εννοείται στηριγμένο στον τελευταίο τους δίσκο, “The war to end all wars”, αλλά και στο “The great war”, μαζί όμως με τα περισσότερα hits του σχήματος και μία έξτρα πινελιά (με μεγάλη σημασία) που θα δούμε παρακάτω. Θα σταθώ κυρίως στην εμφάνιση του σχήματος και την ανταπόκριση του κόσμου, καθώς ήταν ουσιαστικά η πρώτη φορά που βλέπαμε SABATON στην Ελλάδα με τόσο πλήρες show επί σκηνής.
Με το που έπεσε η κουρτίνα και ξεκίνησε το “Ghost division”, με το «καλώς ήρθατε» δηλαδή, καταλάβαινες ότι βλέπεις μία μεγάλη, τεράστια μπάντα της εποχής μας. Τρομερό σκηνικό, κλασικά μεν με τα αναχώματα, αλλά και το tank πάνω στο οποίο ήταν τα τύμπανα του Hannes van Dahl, όπως όμως και με την οθόνη από πίσω να είναι ουσιαστικό μέρος της εμφάνισής τους. Όλα δουλεμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, προσεγμένα, προγραμματισμένα και κατόπιν, εκτελεσμένα όσο πιο άρτια γίνεται. Ο ήχος ήταν ο καλύτερος της ημέρας, τα προηχογραφημένα μέρη δυνατά και επιβλητικά, ο φωτισμός αψεγάδιαστος και η όλη λειτουργία της μηχανής SABATON (γιατί μηχανή είναι στο σύνολό της η μπάντα και όλο το crew που δουλεύει γι’ αυτήν) να μην σε αφήνει να βρεις την παραμικρή ατέλεια. Ξεκαθαρίζω ότι δεν με λες και μεγάλο οπαδό τους μουσικά. Έχουν δίσκους που μου αρέσουν πάρα μα πάρα πολύ (παλαιότεροι), αλλά και άλλους που στο σύνολο δεν με ενθουσιάζουν. Αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία όταν τους βλέπεις live, γιατί το μεγαλύτερο, κατά τη γνώμη μου, συστατικό που τους έκανε τόσο μεγάλους, είναι ότι στα live τους, ο κόσμος περνάει καλά. Υπάρχει κάτι πιο ουσιώδες σε μία συναυλία; Σε ένα show; Γιατί show είναι αυτό που προσφέρουν και όχι απλή συναυλία. Ένα show τόσο grande που (με μία δόση υπερβολής) θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι οι RAMMSTEIN του power metal. Καταλαβαίνετε πιστεύω τι θέλω να δείξω με αυτόν το συσχετισμό.
Η ενέργεια της μπάντας επί σκηνής, ο αεικίνητος και εξαίρετος frontman πρώτα και μετά όλα τα άλλα, Joakim Broden, ο απόλυτος επαγγελματισμός στις αλλαγές των τραγουδιών, με τα βίντεο στο background και τα προηχογραφημένα μέρη, αλλά και η αρτιότητα στις εκτελέσεις των τραγουδιών, όπου δεν έφευγε ούτε νότα σε κλείσιμο (όλα μετρημένα και εκτελεσμένα στο δευτερόλεπτο), σε συνδυασμό με τις φωτιές επί σκηνής, τους «πυροβολισμούς» από το τανκ, το μπαζούκα που έφερε ο Broden στη σκηνή, την αντιασφυξιογόνα μάσκα που φόρεσε και τραγούδησε μέσα από αυτήν, τις πένες που του κόλλησαν στο ιδρωμένο μέτωπο οι Chris Rorland και Tommy Johansson και τον ανάγκασαν να σκάσει στα γέλια ενώ τραγούδαγε (πήρε την «εκδίκησή» του λίγο αργότερα κάνοντας το ίδιο), το “μαλάκα” θαυμασμού που πέταξε σε μία εκκωφαντική συμμετοχή του κοινού, αλλά και τον υπέροχο λόγο στα ελληνικά παρακαλώ που έβγαλε η ήρεμη δύναμη του σχήματος, ο Par Sundstrom, όπου μας είπε ότι μαθαίνει τη γλώσσα μας επειδή εκτιμάει πολύ τη χώρα μας και την ιστορία της, μαζί φυσικά με τον κόσμο που απολάμβανε αυτό που του προσέφερε αυτό το σχήμα επί σκηνής, έκαναν τη βραδιά super και έδειξαν γιατί είναι εκεί που είναι. Άλλωστε, το είπε και ο Broden, πως τον κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο που κάθε φορά που έρχονται στη χώρα μας, βλέπει και περισσότερο κόσμο από κάτω. Και αυτό γίνεται με δουλειά και με σεβασμό στον οπαδό. Γιατί εδώ έπαιξαν σε 6-7.000 κόσμο (χοντρικά εκεί το υπολογίζω, μπορεί να κάνω και λάθος), αλλά έξω παίζουν και σε 50.000. Όμως είναι ίδιοι. Ίδιο σεβασμό, ίδιο επαγγελματισμό, όλα στα φουλ όση ώρα είναι στη σκηνή. Όπως πρέπει δηλαδή και δείγμα όμως, ότι παρόλη την εμπορική τους εκτόξευση, σέβονται στο έπακρο τους οπαδούς τους. Και αυτό είναι ένα έξτρα λιθαράκι (κοτρόνα βασικά) στο γιατί είναι αυτό το σχήμα εκεί που είναι. Όπως φυσικά και κάτι «λεπτομέρειες», όπως όταν ξαναβγήκαν στη σκηνή μετά το set τους, για να παίξουν ένα έξτρα κομμάτι, έξω από αυτό, επειδή ήταν στη χώρα μας. Και αυτό φυσικά ήταν το “Coat of arms”.
Εννοείται πως δεν αρέσουν σε όλους. Εννοείται πως όλοι μπορούν να βρουν μπάντες με καλύτερη δισκογραφία ανάλογα τα γούστα τους. Δέχομαι πολλές ενστάσεις για τους SABATON και ξαναλέω, ούτε εγώ είμαι από τους φανατικούς οπαδούς τους και δεν τρελαίνομαι με μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους. Δεν δέχομαι το να μην καταλαβαίνει κάποιος γιατί είναι τόσο μεγάλοι. Καλά τα προσωπικά μας γούστα, αλλά ρε συνάνθρωποι, όταν μία μπάντα ανεβαίνει τόσο και παραμένει στην κορυφή τόσα χρόνια πλέον, κάτι κάνει ΠΟΛΥ καλά. Και οι SABATON δεν είναι «μπάντα των media και των δισκογραφικών» για κανένα λόγο. Υπήρξαν τέτοιες μπάντες κατά καιρούς, ειδικά με τρελό «σπρώξιμο» από τεράστιες δισκογραφικές (μην λέμε ονόματα), αλλά δεν υπάρχουν καν στο χάρτη πλέον. Δεν ακούμπησαν ποτέ τον κόσμο. Γιατί το «σπρώξιμο» θα σε πάει ψηλά για πολύ λίγο. Η δουλειά, ο σεβασμός, ο επαγγελματισμός και η κα**α (γιατί ειδικά ο Broden και ο Sundstrom που είναι και από την αρχή της μπάντας, έχουν ακόμα την ίδια για το heavy metal) θα σε κρατήσουν εκεί. Και οι SABATON live (το τονίζω) είναι headliners. Τόσο απλά. Και μην μου πείτε πάλι για «αν αυτοί είναι μεγάλοι, τι να πουν οι IRON MAIDEN» και ανάλογα πράγματα. Κάποιες μπάντες βγαίνουν μία φορά στην αιωνιότητα. Οι SABS, οι MAIDEN, οι METALLICA κλπ κλπ. Και αυτό συμβαίνει σε όλη τη μουσική, όχι μόνο στη δική μας. Δεν θα ξαναβγεί Mozart και Beethoven στην κλασική, δεν θα ξαναβγεί Michael Jackson στην pop, δεν θα ξαναβγούν ABBA, BEATLES κλπ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν στην εποχή τους να υπάρχουν και άλλοι μεγάλοι και ας μην τους φτάσουν ποτέ. Και τέτοιοι είναι στη μουσική μας οι SABATON, οι SLIPKNOT και και και. Εννοείται πως δεν υποχρεώνει κανείς κανέναν να του αρέσει μία μπάντα και ποτέ δεν υπάρχει περίπτωση να γουστάρουν όλοι τα ίδια. Για αυτό και η μουσική μας είναι τόσο ωραία, αφού έχει τα πάντα για όλους. Αλλά να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Live οι SABATON είναι θέαμα. Είναι show. Είναι δικαίως εκεί που είναι. GUARDIAN θα ακούσω πάλι τώρα, αλλά θα είμαι και στο επόμενο live των SABATON. Σεβασμό στην ιστορία, σεβασμό και στο παρόν. Και όταν το παρόν καταφέρνει και φέρνει τόσο «νέο αίμα» στο χώρο μας, που ξέρει ακόμα και τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου και τα τραγουδάει, άρα είναι ΟΠΑΔΟΙ, μόνο καλό είναι. Αναζωογόνηση λέγεται. Μόνο έτσι θα συνεχίσουμε σαν μουσική όταν (δυστυχώς) αποσυρθούν οι ΤΙΤΑΝΕΣ… κάτι που δεν είναι μακριά δυστυχώς!!! Ωραία νύχτα, πολύ ωραία νύχτα συμφωνικού και power metal. Και τα καπνογόνα που άναψαν (λίγα είναι η αλήθεια) έδωσαν το κάτι ωραίο στην ατμόσφαιρα. Ας μείνουμε σε αυτό, γιατί κατάντησε κουραστικό το θέμα με τη συναυλία των MAIDEN και το ξεχείλωμα που ακολούθησε. Όταν υπάρχει κοινή λογική και σεβασμός, όλα είναι ΟΚ. Μόνο εξώφυλλο Ελεύθερης Ώρας! Μόνο αλήθειες! Περιμένουμε νέο για τρίτο παγκόσμιο που θα ξεκινήσει επειδή βγήκαν οι SABATON και μίλαγαν για πόλεμο και περιμένουμε τον ερχομό του Sauron εξαιτίας των GUARDIAN.
SABATON setlist
Ghost division
Stormtroopers
Great war
The red Baron
Bismarck
The attack of the dead men
Soldier of heaven
Steel commanders
Carolus Rex
Night witches
Dreadnought
The last stand
Sparta
Christmas truce
Primo Victoria
Swedish pagans
To hell and back
Coat of arms
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
photos: Release Athens Festival
