Δεύτερη μέρα πόλεμος, δεύτερη μέρα κεφιού, δεύτερη μέρα πόρωσης!!! Έχοντας σαν ενθύμιο την Παρασκευή ξανά κατεβήκαμε, το Σάββατο, σε γνωστό club του κέντρου για την δεύτερη και τελευταία μέρα του “Up the hammers” festival.
Δυστυχώς λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων έφτασα στο χώρο την στιγμή που ανέβαιναν οι VALOR πάνω στη σκηνή. Ζητώ συγγνώμη για τα συγκροτήματα που δεν πρόλαβα να δω. Οι Έλληνες VALOR έχουν το δικό τους πιστό κοινό που τους υποστήριξε θερμά από το πρώτο τραγούδι. Προσωπικά ποτέ δεν μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ότι η απόδοσή τους ήταν πάρα πολύ καλή και πραγματικά ευχαριστήθηκα τόσο το παλιό υλικό όσο και το νέο που ετοιμάζουν. Ο τραγουδιστής ήταν επικοινωνιακός κατεφέρνοντας να κερδίσει ακόμα και τους ξένους ακροατές που δεν ήξεραν ελληνικά.
Μετά το τέλος της εμφάνισης των VALOR κατευθύνθηκα προς το καφενεδάκι δίπλα στο club για τις απαραίτητες ανάσες και για μπάλα!! Ο ιδιοκτήτης του είχε βάλει στις οθόνες τον αγώνα Άρης – ΑΕΚ και μαζί με τους metallers φίλους από χώρες της Ευρώπης βρήκαμε ένα ακόμα κοινό. Εδώ θα ήθελα να επισημάνω ότι η παρουσία τους έδωσε ένα άλλο χρώμα στο festival, ειδικά με τα τζιν τους, τα οποία ήταν γεμάτα ραφτά. Σαν να έκανα κλικ στο metal archives, πάμπολλα συγκροτήματα.
Σειρά είχαν οι αγαπημένοι μου Γερμανοί METAL INQUISITOR που περίμενα να τους απολαύσω για δεύτερη φορά. Την πρώτη απλά είχαν σαρώσει. Η απόδοσή τους αναμενόμενη με απίστευτο κέφι και ενέργεια και ίσως με τον καλύτερο ήχο από όλα τα συγκροτήματα του festival. Ο τραγουδιστής τους ήταν εκπληκτικός, με φοβερή επικοινωνία με το κοινό, το οποίο ειδικά σε τραγούδια από τον δίσκο “The apparition” δημιουργούσε τρελή «φασαρία». Προσωπική άποψη, η καλύτερη εμφάνιση συγκροτήματος από το διήμερο line up.
Προτελευταίο όνομα οι CLOVEN HOOF, οι οποίοι για μια ακόμη φορά έρχονται στη χώρα μας για συναυλία και θα ξανά έρθουν σύντομα το καλοκαίρι για να παίξουν όλα τα τραγούδια από τον εκπληκτικό δίσκο “A sultan’s ransom”. Δεν έχουν κυκλοφορήσει μέτριο δίσκο, πέρα του “Eye of the sun”, ενώ έχουν την εμπειρία να αποδώσουν εξαιρετικά πάνω στη σκηνή. Ο κόσμος τους υποστήριξε με πάθος τραγουδώντας τα τραγούδια τους. Περίμενα μια καλή εμφάνιση οπότε δεν με εξέπληξαν.
Επόμενο βήμα, επίσκεψη στα καμαρίνια για τις απαραίτητες φωτογραφίες με το μεγάλο όνομα του φετινού festival, τους Βρενατούς SKYCLAD. Η πρώτη metal συναυλία στη ζωή μου ήταν στο «Ρόδον» το 1996, στα πλαίσια περιοδείας του φοβερού “Irrational anthems”. Μου έχουν μείνει οι εικόνες ενός κατάμεστου χώρου (sold out) με ένα φανατικό ελληνικό κοινό, που τότε τους λάτρευε, να χορεύει σαν τρελό σε όλα τους τα τραγούδια. Η αρένα ήταν σκέτη κόλαση!!! Βέβαια τότε είχαν και τον Martin Walkyier στο μικρόφωνο, ο οποίος ήταν ένας από τους καλύτερες ερμηνευτές και frontman στις δόξες τους. Μία ακόμη φορά είδα, στο εξωτερικό, το line up της χρυσής εποχής, μετά την αποχώρηση του Martin δεν ασχολήθηκα μαζί τους.
Όμως η ανακοίνωση, που είχε προηγηθεί, ότι θα παίξουν τραγούδια μόνο από τους πρώτους δίσκους μας έδωσε ελπίδες για μια σπουδαία εμφάνιση. Το τελικό αποτέλεσμα; Κατώτερο των προσδοκιών!! Το κενό του Martin δεν μπορεί να το καλύψει ο Kevin Ridley με τίποτα, ειδικά σε τραγούδια της χρυσής εποχής. Επίσης ο Steve Ramsey και η Georgina Biddle είχαν συνέχεια θέμα με τα όργανά τους, ειδικά το βιολί. Φυσικό επακόλουθο ο Kevin να μιλά στο κοινό υπέρ του δέοντος για να μπορέσουν να κουρδίσουν οι υπόλοιποι. Η συναυλία τους ξεκίνησε με τον ύμνο “Spinning Jenny”, το οποίο το ακούσαμε σε πιο αργούς ρυθμούς. Από εκεί και πέρα το set list ήταν πολύ καλό, αν και έλειπαν τραγούδια όπως “Skyclad”, “Sky beneath my feet”. Ακούσαμε μεταξύ άλλων “The Widdershins jig”, “Thinking allowed”, “Earth mother, the sun and the furious host”, “Cardboard city” και “Land of the rising sun”. Ο μεγαλύτερος χαμός όμως έγινε στη διασκευή των THIN LIZZY, “Emerald”. Οι θεατές εκστασιάστηκαν και ένωσαν τις φωνές τους μαζί με το συγκρότημα. Μακράν η πιο πωρωτική στιγμή του festival. Κάτι ανάλογο έγινε και στο encore με τα τραγούδια “Inequality street” και “Penny dreadful”. Αν το συγκρότημα είχε καλύτερη απόδοση θα μιλάγαμε για μια εξαιρετική απόδοση. Δυστυχώς δεν είναι οι SKYCLAD που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στα 90’s.
Σαν επίλογος του festival έγινε ένα μικρό πάρτυ στον ίδιο χώρο με τους REMEMBER LIZZY, μία tribute μπάντα στους THIN LIZZY, για όσους ήθελαν να συνεχίσουν. Σε γενικές γραμμές η δεύτερη μέρα κύλησε πιο ομαλά, συγκριτικά με τη πρώτη όπου υπήρξε μια σχετική καθυστέρηση στην έναρξη. Το 7o “Up the hammers” festival πέρασε στην ιστορία με επιτυχία και μακάρι να έχουμε την όγδοη έκδοση του σε ένα χρόνο. Είναι αξιομνημόνευτο στη γενικότερη κρίση να υπάρχουν άνθρωποι όπως οι διοργανωτές του festival, οι οποίοι με μοναδικό γνώμονα το πάθος τους για το metal συνεχίζουν να μας προσφέρουν μοναδικές συναυλίες και να προσελκύουν κόσμο όχι μόνο από Ελλάδα. Τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!! Να είμαστε καλά και του χρόνου!!
Παναγιώτης Δημητρόπουλος
