Στο δίλημμα Satriani ή Vai, ομολογώ ότι είμαι διχασμένος. Στις στούντιο δουλειές προτιμώ τον Satriani, γιατί έχει πολύ πιο στρωτά τραγούδια, που σου μένουν στο μυαλό, ενώ στα live προτιμώ τον Vai που είναι πιο εφετζής και παρουσιάζει εξαιρετικά show. Αυτό όμως που πραγματικά δεν μου αρέσει στον Vai, είναι ότι παρά το γεγονός ότι έχει εδώ και χρόνια τη δική του δισκογραφική εταιρία, την Favored Nations, η στουντιακή του παρουσία είναι ισχνότατη, αφού μετά το “The ultra zone” του 1999 που κυκλοφόρησε από την Epic, έβγαλε το “Real illusions: Reflections” από την Epic πάλι το 2005, που ήταν το πρώτο μέρος τριλογίας και η επόμενη δουλειά του, είναι το “Story of light”. Στο μεταξύ, από το 1997 και μετά, έχει κυκλοφορήσει (συμπεριλαμβανομένων και των άλμπουμ των G3), 8 live ή ορχηστρικούς δίσκους και τουλάχιστον 6 συλλογές (οι περισσότερες από την εταιρία του) από το 2000 και μετά. Παραγωγικό, δεν τον λες λοιπόν… Στον δίσκο τώρα. Για μία ακόμη φορά, μετά από 4-5 ακροάσεις ζήτημα είναι να μου έμειναν 4 συνθέσεις. Δεν λέω, αρτιότατες τεχνικά, απίστευτοι οι μουσικοί που τον συνοδεύουν (αυτός ο Philip Bynoe στο μπάσο, είναι μυθικών ικανοτήτων), αλλά δύσκολα θα βάλω να τον ξανακούσω. Θυμήθηκα δε, πόσο αρνητική εντύπωση που είχε κάνει και στο τελευταίο live του, στο Σπόρτινγκ, ο ντράμερ του, Jeremy Colson, που τον εκτιμούσα πολύ από τους DALI’S DILEMMA και τις συμμετοχές του σε tribute άλμπουμ της Magna Carta. Στο στούντιο βέβαια, παίζει μια χαρά είναι η αλήθεια…
Επαγγελματικό φετίχ πείτε το, έβαλα να ακούσω το CD από το έβδομο κομμάτι. Το 2001, ο Vai, είχε κυκλοφορήσει τη συλλογή, “The seventh song – Enchanting guitar melodies”, επειδή το έβδομο τραγούδι σε κάθε δίσκο του είναι το πιο συναισθηματικό. Το «Mullach A’tSi» που καλείται να παίξει αυτόν τον ρόλο εδώ, μπορεί να είναι συναισθηματικό, αλλά ακούγεται απλοϊκό και γρήγορα ξεχνιέται. Μην νομίσετε πάντως ότι με αυτά που λέω, ο δίσκος δεν ακούγεται. Υπάρχει το “Racing the world”, που θα μπορούσε να είναι στο “Surfing with the alien”, το “Velorum”, που η κιθάρα του Vai παραδίδει πνεύμα ή το “Sunshine electric raindrops” που κλείνει το άλμπουμ, τα οποία δείχνουν ότι ο Vai μπορεί να γράψει κομμάτια που να σου μένουν. Πρέπει να επισημάνουμε ότι υπάρχουν και τραγούδια με φωνητικά, αρκετά αδιάφορα όμως, παρά το γεγονός ότι το “John the revelator” έχει συζητηθεί πριν την κυκλοφορία του, επειδή συμμετέχει ο Beverly McClellan, που συμμετείχε στο reality τραγουδιού, The voice” και η Aimee Mann στο συμπαθητικό “No more Amsterdam”.
Δεν περίμενα να ακούσω ένα νέο “For the love of God” ή κάποιο από τα τραγούδια του με τον Devin Townsend από το “Sex and religion” που μου άρεσε πολύ, αλλά εφτά χρόνια αναμονής, είναι πάρα πολλά γι’ αυτό το αποτέλεσμα. Αν κοιτάξει κανείς το παρελθόν του Vai συνθετικά στα γκρουπ που ήταν, θα διαπιστώσει ότι δεν έχει δώσει ιδιαίτερα διαπιστευτήρια, οπότε θα επιμείνω στην άποψή μου ότι προτιμώ να τον βλέπω live και ας θεωρηθώ αιρετικός από κάποιους. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο ίδιος έχει ανακοινώσει ότι θα ξαναεπισκεφτεί τη χώρα μας, άφησα ήδη το δίσκο στην άκρη και περιμένω να τον δω και να μου πέσει το σαγόνι. Ελπίζω μονάχα να είναι μαζί του και ο μάγος Mike Keneally (δεν τολμώ να πω και ο Mangini στη θέση του Colson, γιατί είναι μία χαρά στους DREAM THEATER)…
6 / 10
Σάκης Φράγκος
