Για την ψυχική σου ισορροπία και μόνο και όταν βρίσκεσαι κλεισμένος σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον για πολύ καιρό, οφείλεις στον εαυτό σου να ανοίγεις λίγο το παράθυρο και να βγαίνεις στη βεράντα για να ανανεώσεις τον αέρα σου και να παρατηρήσεις για λίγο το βουνό, τη θάλασσα ή την απέναντι πολυκατοικία στο κάτω-κάτω της γραφής. Αυτό μεταφέρεται όπως είναι στις περιπτώσεις μουσικών όπως ο Neal Schon. Τριάντα πέντε χρόνια στους JOURNEY, όπως και να το κάνουμε, είναι πολλά, ο Neal όμως φροντίζει τον εαυτό του και τη μουσική του ψυχοσύνθεση, φροντίζοντας να ανανεώνει τον αέρα του ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να ασχολείται με εντελώς διαφορετικά πράγματα, συνήθως καλά και ενίοτε εξαιρετικά. Στα μεσοδιαστήματα αυτοφωτογραφίζεται αναιδώς, στέλνοντας μέσω Facebook (α’ό ότι ακούγεται…) τα δημιουργήματά του σε γυναίκες με ανύποπτους συζύγους, τσιγκλάει τον Steve Perry κάθε δεύτερη εβδομάδα και γενικώς περνάει καλά, έτσι η ανανέωση είναι συνεχής με αντίκτυπο στη μουσική του.
Σε αυτή τη φάση και μετά από δύο εξαιρετικά επιτυχημένα albums με τους JOURNEY, ο Schon κυκλοφορεί το “The Calling” κι ενώ φαινομενικά εκμεταλλεύεται το momentum των JOURNEY, στην πραγματικότητα βγάζει από μέσα του αυτό που δεν μπορεί εκεί. Οπότε, αυτό που βγαίνει μέσα από αυτό το άλμπουμ είναι η αδιαμφισβήτητη ικανότητά του στο να δημιουργεί εξαιρετικά πράγματα με τις έξι χορδές μία κιθάρας (και τις τέσσερις του μπάσου στη συγκεκριμένη περίπτωση). Ο Schon είναι ένας από τους πλέον πολυσχιδείς μουσικούς στη rock μουσική σκηνή και αυτό το αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται. Μπόλικη virtuosite, ικανοποιητικές ποσότητες jazz και fusion και επιμελέστατη παραγωγή συνθέτουν ένα album που θα ικανοποιήσει πολύ κόσμο, ακόμα περισσότερο αυτούς που έχουν παρακολουθήσει το πως ο Schon αρέσκεται να αξιοποιεί τον ελεύθερο, από την κύρια ασχολία του, χρόνο.
Με την αξιοσημείωτη συνεισφορά στα drums από τον έτι πολυσχιδέστερο πρώην συνεργάτη του στα καλύτερα χρόνια των JOURNEY, Steve Smith, να δίνει ένα απόλυτα εμπνευσμένο backbone στις μουσικές ορέξεις του Schon, το τελικό αποτέλεσμα είναι μία εξαιρετική εναλλακτική στα κλασσικά κιθαριστικά άλμπουμ των γνωστών βιρτουόζων κιθαριστών. Και επειδή, προσωπικά, όλα αυτά δεν μου κινούν καθόλου το ενδιαφέρον, θα διάλεγα κάθε φορά τον Schon να κάνει το κέφι του. Εσείς που ενδιαφέρεστε έχετε ένα λόγο ακόμα.
7,5 / 10
Αλέξης Πολίτης
