Τα πηγαδάκια στην πόλη – και μη – μιλούσαν για ένα από τα σημαντικότερα live της χρονιάς… Όχι άδικα, αν αναλογιστεί κανείς πως οι PLANET OF ZEUS, είναι η μοναδική ελληνική αγγλόφωνη metal/rock μπάντα που παίζει σε τόσο μεγάλο χώρο με μόλις δύο δίσκους (εξαίρεση αποτελούν οι SPITFIRE με το live τους το 1990 στο Ρόδον)! Οι «μια ζωή θα γκρινιάζω, επειδή το level true – ίλας μου δεν έχει ταβάνι ρε φλώροι» θα πουν πως μόδα είναι, θα περάσει. Ναι ρε φίλε, ως ένα σημείο είναι μόδα αλλά τι θες να μας πεις τώρα, πώς σου τη σπάει το όλο stoner hype όσο και το πουλάκι τσίου;; Και στην τελική, ας σκεφτούμε το εξής απλό… Υπάρχει κάποιος που έχει αισθανθεί απογοητευμένος από τους PLANET; Όσες φορές τους έχουμε δει live ήταν από καλοί έως άριστοι, τα άλμπουμ τους δεν τα έχουμε βαρεθεί ούτε στο ελάχιστο και αυτό αποδεικνύει την αξία τους και η αισθητική τους γενικά, φωνάζει από χιλιόμετρα πως έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Πηγαίνοντας έτσι προς το Gagarin, σκεφτόμουν πως μετά από ένα χρόνο (παρά μία μέρα) και την ήδη θρυλική τους εμφάνιση στο An με τα “if you’re 666 then I’m…777” επίσημα κομμένα εισιτήρια (!!!), το επόμενο «ταβάνι» τους θα ήταν ένα sold out club έρμαιο στην αρχοντιά τους!
Λίγο μετά τις εννιάμιση και με το χώρο ανθρώπινα γεμάτο, έκαναν ντου οι αθηναίοι DESPITE EVERYTHING, με το μελωδικό hardcore punk τους να κολλάει τελικά στο κλίμα της βραδιάς, παρά την απορία κάποιων λόγω διαφορετικού ύφους. Οι σε σημεία rock ‘n’ roll κιθάρες βοήθησαν σ’ αυτό, μιας και τα παιδιά δίνουν αρκετή έμφαση στην punk πλευρά τους, έχοντας όμως και hardcore στήσιμο επί σκηνής! Σε αυτό βοηθάνε πολύ τα διπλά φωνητικά (εναλλασσόμενα και gang) μπασίστα και κιθαρίστα, δίνοντας το κατάλληλο γηπεδικό hardcore feeling στις συνθέσεις τους. Για μπάντα με μόνο δύο 7’’ και άλλα δύο split με τους INSANE και UNFUN, το στήσιμο και η απόδοση τους ήταν πολύ πιο πάνω από το μέσο όρο, πράγμα που δικαιολογείται από τις ασταμάτητες περιοδείες που οργανώνουν μόνοι τους (με ήδη 4 ευρωπαϊκές και μία στην Αμερική!!). Θεωρώ πως έχουν αυτό το κάτι που θα τους δικαιώσει το όλο hard working, αρκεί όταν έρθει η ώρα του δίσκου οι συνθέσεις τους να μην ακούγονται σε σημεία ομοιόμορφες μεταξύ τους και να μπορείς να τις ξεχωρίζεις πιο εύκολα. Τιμιότατη εμφάνιση που όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο εκτιμήθηκε από τον κόσμο.
Η ώρα είναι δέκα και μισή πλέον, το Gagarin είναι και επίσημα sold out και μία αύρα ανυπομονησίας κυριαρχεί στον αέρα, λες και είχαν τάξει αμέτρητα δωρεάν Kinder Bueno για όλους! Το “Unicorn Without A Corn” λειτουργεί ιδανικά ως intro, η τετράδα ανεβαίνει στη σκηνή και το “Dawn of the Dead” ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ μετατρέπει το χώρο σε πεδίο μάχης (cliché but true)! Στο καπάκι “Supernothing” γιατί είναι κρίμα να σταματήσουν οι μπούφλες και όταν παίζεις από τόσο νωρίς ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια σου, πηγαίνοντας πάνω κάτω όλη την αρένα πριν καν καταλάβει το πότε βγήκες, ε τότε διάολε καλά μας κάνεις και δε μας λυπάσαι… “Leftovers” φυσικά και τα αίματα έχουν ανάψει με το καλημέρα, προσπαθώντας να θυμηθώ πότε τα είχα φτύσει από τόσο νωρίς σε live (METALLICA και LAMB OF GOD αναμνήσεις μου ήρθαν κατά νου)! Μετά από αυτό, στην επόμενη μία ώρα περιμέναμε πως και πως στιγμές «χαλάρωσης» όπως τα “Stab Me”, “Same Mistakes” και “The Ballad of Boston George” γιατί αν μας πήγαιναν σερί με κομμάτια όπως τα “Vanity Suit”, “Macho Libre” και “Something’s Wrong”, το ΚΑΤ θα έπηζε Κυριακάτικα (και δε μας είχαν και την όρεξη!). Κάθε μεγάλη μπάντα που σέβεται τον εαυτό της (γιατί μετά και από αυτή τη βραδιά, μπαίνουν στους μεγάλους) έχει και encore σύμφωνα με τους παραδοσιακούς… «Και καλά» όπως είπε και ο Μπάμπης με νόημα, μιας και πλέον είναι μια ντεμέκ κατάσταση του στυλ κατεβαίνουμε από τη σκηνή, κάνετε πανικό για να ξανανέβουμε και παίζουμε άλλα δυο κομμάτια. Ποιος να κάνει πανικό όμως όταν ΟΛΟΙ είναι ψόφιοι εκεί μέσα από την ήδη σαρωτική εμφάνιση της μπάντας; «Κάτσε ρε φίλε πάλι όμως, “Woke Up Dead” και “Eat Me Alive” δεν έπαιξαν»… Ε, ΠΑΡΤΑ και αυτά και άντε σπιτάκι σου για μπανάκι και νάνι, γιατί κουράγιο για σαββατιάτικες μπύρες κομματάκι δύσκολο, αν και εμείς πήγαμε μετά γιατί είμεθα macho – libre – men (κάποιος ας με κάνει να σκάσω)!
Ο επίλογος οφείλει να μην έχει βεγγαλικά και πανηγυρισμούς. Όλοι το πιστεύαμε πως όντως οι PLANET θα ανταποκρίνονταν και με το παραπάνω σε μία πρόκληση που έγραψε ήδη ιστορία. Γιατί κάθε επόμενη κίνησή τους αποτελεί και το παραπάνω σκαλοπάτι που πρέπει να ανέβουν για να φτάσουν στο ταβάνι τους… Και το ταβάνι τους δεν είναι το sold out στο Gagarin! Εάν και ξαναλέω, ΕΑΝ ο τρίτος τους δίσκος θα είναι τουλάχιστον το ίδιο καλός με τους δύο προηγούμενους (και του χρόνου με υγεία που λένε αλλά εδώ θα είμαστε για να τα θυμηθούμε), μία βραδιά δε θα είναι αρκετή. Τώρα θα τους πάνε στο Fuzz που είναι μεγαλύτερο, θα παίξουν και δεύτερη στο καπάκι στον ίδιο χώρο, ποσώς μας ενδιαφέρει! Το θέμα είναι πως έχουμε να κάνουμε με τη νέα, μεγάλη πλέον μπάντα της γενιάς μας (μαζί με τους FIREWIND αντικειμενικά και ας μη σκίζουμε και τα σουτιέν μας για πάρτη τους), οι προσδοκίες συνεχώς ανεβαίνουν αλλά αυτοί έχουν τα balls ώστε να μη «κοτέψουν» από το άγχος – πίεση και δείχνουν ικανοί να ανταποκριθούν και στο σωστό timing (πολύ σημαντικό). Αρχοντική εμφάνιση που ξεσήκωσε τον κόσμο σε τέτοιο σημείο, που έχω να θυμηθώ το Gagarin έτσι από τους BOLT THROWER. Σχόλια για δέσιμο, απόδοση, εκτελεστική ικανότητα και λοιπές πίπες εδώ δε χωράνε, μιας και αυτά εννοείται πλέον πως θα είναι στο σωστό level awesomeness. Τα πράγματα είναι απλά… Ανέβηκαν, μας τίναξαν τα μυαλά, με τη σειρά μας τα βάλαμε στο μπλέντερ – mosh pit και όταν κατέβηκαν φτιάχτηκε ένας ωραίος, ευτυχισμένος αχταρμάς! Σεξ και βία στον πλανήτη Δία (μα πόσες φορές ακούστηκε;)!
Βασίλης Γκορόγιας
Φωτογραφίες: Γρηγόρης Ρουμελιώτης
