Σοβαρότητα και nu metal δύσκολα κάθονται στο ίδιο τραπέζι για να δειπνήσουν. Οι περισσότερες μπάντες του είδους που μας απασχόλησαν κατά καιρούς, με δυσκολία θα «κατέβαζαν» το ορεκτικό τους (ρούφα τα’ αυγό σου Λάκη)! Οι DEFTONES όμως εύκολα χωνεύουν και το επιδόρπιο, πίνοντας παράλληλα και ένα ποτήρι ντελικάτο κόκκινο κρασί! Κόκκινο γιατί πρέπει να παραπέμπει σε αίμα – αλλιώς τι στα διάλα μπουνταλομεταλλάδες είμεθα (;) – αλλά και ντελικάτο, γιατί τα τελευταία χρόνια μου φαίνεται πως μας «σφάζουν με το βαμβάκι»! Τέτοια δείγματα εξάλλου είχαμε πάρει από την αρχή της καριέρας με αποτελέσματα που δε δυσκολεύτηκαν να αντέξουν στο χρόνο (“White Pony”). Ποιος περίμενε όμως μία τόσο ποιοτική επιστροφή πριν δύο χρόνια με το “Diamond Eyes”, μετά από μια ήρεμη σχετικά, πλην τίμια δεκαετία; Λίγοι θαρρώ και αυτός ήταν ο δίσκος που παρουσιάστηκαν πιο ώριμοι και «φινετσάτοι» από ποτέ, αποδεικνύοντας και με το παραπάνω πως αυτό το σχήμα δε μένει σε φουτεράκια Adidas, άσπρη κάλτσα μέχρι το γόνατο και ασανσερ – οτό headbanging με την κιθάρα στα γόνατα!
Φτάνουμε λοιπόν αισίως στον έβδομό τους δίσκο… Αινιγματικός τίτλος (σε ελεύθερη μετάφραση ο κεραυνοβόλος έρωτας στα ιαπωνικά), ιδιαίτερο εξώφυλλο. Προσδοκίες; Πολλές και μηδαμινές παράλληλα. Κανένα άγχος, αισιόδοξο feeling μιας και ο προκάτοχος έστειλα σαγόνια στα πατώματα και play! Με το που άκουσα το riff του “Swerve City”, αμέσως με φαντάστηκα σε ένα κατάμεστο Fuzz να πηγαίνω πάνω – κάτω παρέα με όλη την αρένα! OK, ξυπνάω αλλά οι κύριοι βρίσκονται σε φόρμα και μας δείχνουν για άλλη μια φορά πως δεν τρώνε τυχαία όλο τους το φαΐ ενώ οι υπόλοιποι το γυροφέρνουν! Άλλες φορές εσωστρεφείς με τραγούδια όπως το trip – hop “Entombed” (YES!) και “Rosemary” (ακόμη και το μωρό της θα νανουριζόταν με αυτό!) και άλλες άμεσοι, μη ξεχνώντας από πού ξεκίνησαν με riffs όπως αυτά των “Poltergeist” και “Gauze” να σε ωθούν προς πιο μπουνταλέ καταστάσεις, δεν κουράζουν σε κανένα σημείο του δίσκου. Οι συγκρίσεις θα είναι αναπόφευκτες με το “Diamond Eyes” (το προτιμώ ελάχιστα) αλλά αυτό σαφώς και αποτελεί κοπλιμάν! Η ουσία όμως είναι πως δύσκολα κάποιος δε θα τον ευχαριστηθεί σε τέτοιο βαθμό που θα τον ξαναβάλει σε ένα χρόνο και δε θα θυμάται νότα!
Οι DEFTONES, εν αντιθέσει με τους περισσότερους του σιναφιού τους που πίστευαν πως η αλήθεια βρίσκεται στους SEX PISTOLS (όπου SEX PISTOLS γενικά κάτι επιδραστικό αλλά εφήμερο στην καλύτερη) την βρήκαν στους…TOOL! Τους αφομοίωσαν όπως ένας καλός μαθητής την προπαίδεια, έβαλαν τη δική τους προσωπικότητα μπροστά και με ευκολία κατάφεραν να επιζήσουν ενώ οι περισσότεροι νοσταλγούν 2-3 καλά riffs που έγραψαν στα τέλη των 90’s! Με μπροστάρη τον Chino Moreno και την κορυφαία φωνή του και το ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό songwriting να παίζει σωστή μπάλα για ακόμη μία φορά, κανείς δε θα μείνει απογοητευμένος. Γι’ αυτό και το “Koi No Yokan” θα χωθεί σε κάμποσες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς, όχι σαν το απόλυτο φαβορί αλλά σαν την εγγυημένη λύση για τις στιγμές που θες να ικανοποιήσεις διάφορες πτυχές του εαυτού σου. Αυτό προϋποθέτει να του δοθείς σα να ερωτεύτηκες κεραυνοβόλα, χωρίς βιασύνες και ανυπομονησίες και αυτό θα σε ανταμείψει με μπόλικες ρομαντικές στιγμές αλλά και άγριο, παθιασμένο sex γιατί ποτέ τίποτα από τα δύο δεν είναι αρκετό… Γδυθείτε εεεχμ, ακούστε το!
8 / 10
Βασίλης Γκορόγιας
