Οι LIGHT BEARER είναι από τα συγκροτήματα που σιχαίνονται τις μουσικές φόρμες, τα κοινωνικοθρησκευτικά κατεστημένα μα πάνω απ’ όλα φαίνεται πως σιχαίνονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Στα μόλις τρία χρόνια ζωής το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει άλλο ένα full length album, το “Lapsus”, ένα ΕP και ένα split, των οποίων δύο τελευταίων την ύπαρξη αγνοούσα.
Το “Silver Tongue” αποτελεί το δεύτερο μέρος της τετραλογία που φιλοδοξούν να δημιουργήσουν οι Άγγλοι με τα “Magisterium” και “Lattermost Sword” να έπονται. Έχουμε να κάνουμε με έναν εξ ορισμού εσωστρεφή δίσκο, τόσο από το ύφος και την διάρκεια, όσο από το γεγονός ότι μιλάμε για μια self–released κυκλοφορία, η οποία μάλιστα διατίθεται δωρεάν από το ίδιο το συγκρότημα στην προσωπική του σελίδα (δυστυχώς σε χαμηλή ποιότητα, για να υπάρχει και νόημα να αγοράσεις το CD). Κορμός της θεματολογίας της μουσικής των LIGHT BEARER είναι η τριλογία του Philip Pullman, ονόματι “His dark materials”. Ένα κείμενο βαθιά αθεϊστικό, μέσα από μια κεκαλυμμένη αθωότητα. Αυτό άλλωστε πρεσβεύει το συγκρότημα, ένα βαθύ αντικομφορμισμό σε όλα τα επίπεδα. Το μόνο, ίσως, αρνητικό στοιχείο, είναι το γεγονός ότι αυτή η υπαρξιακή ανακύκλωση πολλές φορές γίνεται κατανοητή μόνο από τον δημιουργό, αφήνοντας τον δέκτη μόνο με την ευχαρίστηση των εικόνων.
Μουσικά, έχουμε να κάνουμε με έναν πολυδιάστατο δίσκο, που προσπαθεί μάλλον μάταια να ισορροπήσει ανάμεσα στην απόλυτη γαλήνη και την ολοκληρωτική καταστροφή. Η μετάβαση μεταξύ των δύο αυτών καταστάσεων γίνεται αστραπιαία, αφήνοντας έτσι μια αίσθηση ασάφειας στον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται το “Silver Tongue”, σε αντίθεση με το άρτια δομημένο “Lapsus”. Δικαίως θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί να επιχειρήσει την προσέγγιση ενός 80λεπτου δίσκου με αυτά τα χαρακτηριστικά. Προφανής απάντηση δεν υπάρχει. Είναι ένα τολμηρό βήμα προς το άγνωστο που κάθε λάτρης των FALLIFEFRATA, DOWNFALL OF GAIA, VESTIGES και ROSETTA οφείλει να κάνει. Αν ειδικά καταφέρεται και φτάσετε έως το “Aggressor & Usurper”, θα νιώσετε τον όποιο κόπο σας να ανταμείβεται πλουσιοπάροχα. Είναι το κομμάτι που συνδυάζει πληρέστερα όλα τα στοιχεία της μουσικής των LIGHT BEARER και στα μεταδίδει με την μεγαλύτερη αμεσότητα. Είναι ίσως ο κύριος συνδετικός κρίκος με το παρελθόν του συγκροτήματος, του οποίου αν δεν είστε φίλος καλύτερα να μην επιχειρήσετε αυτή την ακρόαση.
Συνοπτικά, έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ δυνατό, από όλες τις απόψεις, δίσκο, με το μόνο (και ίσως κύριο) μειονέκτημά του να είναι η αθόρυβη ατμοσφαιρική drone φλυαρία που τον διακατέχει σε κάμποσα σημεία.
7 / 10
Νίκος Ζέρης
