DOMINE – SARISSA – ADRAMELCH – VICE HUMAN – DAMIEN THORNE – ALPHA TIGER – HURLEMENT – R.U.S.T.
Η στιγμή που οι οπαδοί του Underground metal περίμεναν στωικά ένα χρόνο, επιτέλους έφτασε! Η όγδοη έκδοση αυτού του σπουδαίου festival, μπορεί να μην είχε την αίγλη άλλων χρόνων, σύμφωνα με την άποψη των περισσοτέρων, από την άλλη όμως δεν βρίσκω κανένα απολύτως λόγο να θεωρείται ως μη ελκυστική η παρουσία σχημάτων όπως οι DOMINE και οι RAVEN… Έχουμε πολλά να πούμε για τα παρελκόμενα αλλά και την συνολική αποτίμηση μας για όσα συνέβησαν εκείνο το διήμερο, για την ώρα, όμως, ας αναφερθούμε στα τεκτενόμενα της πρώτης ημέρας…
Η αυλαία του όγδοου festival ανοίγει με τους Κύπριους R.U.S.T., οι οποίοι για ένα μισάωρο, περίπου, μας παρουσίασαν ένα σφιχτοδεμένο σετ κλασικότροπου heavy metal, με συνθέσεις παρμένες από το ντεμπούτο τους “Forged in the fire metal”. Δίχως να είναι κάτι το ξεχωριστό, οι “κουμπάροι” στάθηκαν αξιοπρεπέστατα στο σανίδι του AN club και κέρδισαν νέους φίλους με την εμφάνιση τους.
Οι Γάλλοι HURLEMENT, στην δεύτερη παρουσία τους επί Ελληνικού εδάφους, συγκέντρωσαν τα βλέμματα αρκετού κόσμου με το άκρως δυναμικό heavy/power metal τους, τραγουδισμένο στη μητρική τους γλώσσα και ηχητικά δανειζόμενο στοιχεία από Γερμανία μεριά (βλ. RUNNING WILD). Με το δεύτερο άλμπουμ “Terreur Et Tournament” ήδη στις αποσκευές της, η Παριζιάνικη τετράδα γνώριζε πώς να πάρει με το μέρος της το κοινό. Καυτό heavy metal, παιγμένο με πάθος και τσαμπουκά, πολύ αξιόλογα κομμάτια και με σχετικά ικανοποιητικό ήχο, μία μπάντα που κινείται με σταθερούς ρυθμούς στο undeground αλλά κερδίζει διαρκώς πόντους.
Ήταν ένα από τα σχήματα – δέλεαρ του φετινού Up the hammers… 45 σχεδόν λεπτά αργότερα, όμως, οι ALPHA TIGER 
“κατόρθωσαν” να στεναχωρήσουν πολύ κόσμο. Η μέχρι στιγμής δισκογραφία τους (“Man or machine”, “Beneath the surface”), βρίσκει μονίμως την θέση στο στερεοφωνικό μου και το power metal των Γερμανών, συνιστά μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων για το underground. To κουιντέτο όμως δεν δικαίωσε τις τεράστιες προσδοκίες μας και με κακό σύμμαχο τον χειρότερο ήχο όλου του διημέρου, μας άφησε πικρή γεύση… Δεν έπαιξαν το καλύτερο τους κομμάτι –κατά την ταπεινή μου άποψη αυτό είναι το “Starrider”- και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τους, το χλιαρό χειροκρότημα του κοινού επιστέγασε την προσπάθεια τους. Έχουν τεράστιες δυνατότητες, χρειάζεται όμως να συμμαζέψουν λίγο την διάρκεια των κομματιών τους και να μην παρασύρονται από το νεανικό τους ενθουσιασμό. Αχρείαστη η διασκευή τους στο “Queen of the reich”…
Για τους DAMIEN THORNE δεν έχω και πολλά να γράψω… Άλλωστε δεν συμμερίζομαι την πώρωση γνωστών και φίλων για τους Αμερικανούς από το Σικάγο, έστω και αν το πρώτο τους άλμπουμ “The sign of the jackal” αποτελεί μία αξιόλογη ηχογράφηση πάντα στα πλαίσια του 80’s US power/speed metal. Μοναδικό μέλος από την αρχική τους σύνθεση ο κιθαρίστας Ken Starr, παρεμπιπτόντως. Το set list τους –όπως ήταν αναμενόμενο- βασίστηκε στο ντεμπούτο τους, η συμμετοχή των οπαδών τους σημαντική, η απόδοση τους ικανοποιητική, αλλά εγώ αλλού είχα το μυαλό μου…
Η συνέχεια ανήκει στους VICE HUMAN, τους πρωτεργάτες του Ελληνικού heavy metal, με δίσκους σταθμούς όπως τα “Vice human” και “Metal attack”! Ο κιθαρίστας Νίκος Παπακώστας παραμένει ακόμα και σήμερα μία από τις εμβληματικές φιγούρες της σκηνής και μόνο το ότι ακόμα και σήμερα παίζει αυτό έμαθε από μικρό παιδί, λέει πολλά για τη νεότερη γενιά των μεταλλάδων μουσικών. Δίχως να έχουν και τον καλύτερο δυνατό ήχο, με τραγουδιστή τον Γιάννη Μπρίτσα από τους CRIMSON FIRE, παρουσίασαν συνθέσεις από τα τρία τελευταία τους άλμπουμ, δείχνοντας πως το κλασικό heavy metal δεν είναι δυνατό να εκλείψει όσες μόδες κι αν περάσουν. Συγκινητικός ο Παπακώστας, πραγματική επική μορφή και ιδανικό κλείσιμο με το “Can you feel the night”! Η τρίχα κάγκελο στο άκουσμα αυτού του λατρεμένου ύμνου, ασχολίαστη η θέση ορισμένων σχετικά με την προσφορά των VICE HUMAN στο οικοδόμημα της εγχώριας μεταλλικής σκηνής… Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια…
Ολιγόλεπτο διάλειμμα και οι Ιταλοί ADRAMELCH επί σκηνής… Προφανώς ανήκω στη μειονότητα των λάτρεων του επικού/λυρικού metal που σφυρίζει αδιάφορα στο άκουσμα του “Irae melanox”, πάντα όμως θα γουστάρω ν’ απολαμβάνω live το “Was called empire”. Η σχέση τους με το Ελληνικό κοινό είναι κάτι παραπάνω από θερμή, το status που απολαμβάνουν ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά τους βγάζω το καπέλο γιατί αυτό που κάνουν, το κάνουν απολύτως πειστικά. Τυχαίνει να μην χτυπά τις ευαίσθητες χορδές μου, ωστόσο. Είναι εκπληκτικοί μουσικοί, ο τραγουδιστής τους εκφραστικός και επικοινωνιακός αλλά it’s not my cup of tea όπως λένε και οι Άγγλοι…
Ευλογία ήταν η συμμετοχή των SARISSA στο line up του festival… Μπάντα που έχει γράψει την δική της ιστορία στο Ελληνικό heavy metal μετερίζι, με συνθέσεις υπερκλασικές και διαχρονικές! Και τις περισσότερες εξ αυτών τις έπαιξαν εκείνο το βράδυ, τιμώντας το ένδοξο παρελθόν τους και προκαλώντας ενθουσιασμό στις τάξεις των οπαδών. “War for peace”, “Electric axes”, “Immortal souls”, “Turn the power up”, “Macedonian army”, “Never say no” από το θρυλικό “Demo 1987”, ένα από τα αρτιότερα ηχογραφήματα που έχει παρουσιάσει ever εγχώριο σχήμα! Συκίνηση στο full, μόνο το ανυπέρβλητο “Before the light” έλειπε από τα απανωτά overdose επικού μεγαλείου! Οι Θεσσαλονικείς, κατάφεραν κι έβγαλαν πολύ καλό ήχο, ο τραγουδιστής που είχαν και στο demo τους, Γιώργος Συμεωνίδης, αποδείχθηκε ένα από τα δυνατότερα τους χαρτιά, άνετος και ιδιαίτερα ζεστός με το κοινό, δίπλα στον φυσικό ηγέτη του κουαρτέτου, μπασίστα Δημήτρη Σελαλμαζίδη και με την συνδρομή δύο νέων μελών, ανέβασαν κατακόρυφα την αδρεναλίνη στο club, που υποδέχθηκε όπως άρμοζε τους Βορειοελλαδίτες. Ακούστηκαν επίσης και δύο καινούργιες συνθέσεις, το πολύ καλό “Into the night” και το κινούμενο σε MEGADETH φόρμες, “Fallen”, που ως πρώτο άκουσμα δεν με κέρδισε, η ουσία όμως είναι πως η επιστροφή τους, μόνο ως θετική μπορεί να χαρακτηριστεί! Αναμένουμε αγωνιωδώς τη νέα τους δισκογραφική δουλειά!
Ο επίλογος γράφτηκε από τους DOMINE… Σ’ αυτούς τους κυρίους είχα το μυαλό μου από την αρχή του live… Τεράστια η προσμονή και φρόντισε να ανεβάσει τους τόνους η internetική κουβέντα που είχα μερικές ημέρες πριν με τον Enrico Paoli, τον άνθρωπο που ξαναέβαλε το επικό heavy metal στον χάρτη της μουσικής στα πολύ δύσκολα 90’s… Όλοι γνωρίζουν πόσο ευεργετική ήταν η συνδρομή τους, ακόμα και οι πέτρες ξέρουν πια πως τα “Champion eternal” και “Dragonlord” αποτέλεσαν δύο από τα λαμπρότερα δείγματα επικομεταλλικής τέχνης για τα τελευταία 15 χρόνια! Αξεπέραστες δισκάρες (όχι βέβαια πως και οι επόμενες πήγαιναν πίσω…), η πληρέστερη μεταφορά των κατορθωμάτων του αλμπίνου Έλρικ του Μελνιμπονέ σε νότες. Ο Moorcock θα πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος που ένας άνθρωπος κατόρθωσε να “συλλάβει” το μεγαλείο του αντι-ήρωα της γραφής του και το μελοποίησε προσθέτοντας βαρβαρότητα και αέναο λυρισμό.
Μία ματιά αρκεί να ρίξει κανείς στο playlist του οποίου γίναμε μάρτυρες… Θα κατανοήσει τα πάντα… “The mass of chaos”, “Thunderstorm”, “Uriel, the flame of God”, “The messenger”, “The Aquilonia suite”, “The ship of the lost souls”, “Army of the dead”, “The eternal champion”, “The chronicles of the black sword”, “Dragonlord”, “Defenders”, “Ride of the valkyries”… Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουμε αυτή την ιεροτελεστία, την μύηση στα άδυτα του Ευρωπαικού epic metal… Σοκ και δέος, με το ένα αριστούργημα να διαδέχεται το άλλο, τον κόσμο να συμμετέχει με όλες του τις δυνάμεις και να αποθεώνει τους Ιταλούς βάρδους, που βλέποντας μία εκπληκτική ατμόσφαιρα, ήταν θέμα χρόνου να πιάσει εκπληκτική απόδοση… Οι DOMINE μπορεί να μην διαθέτουν την τεχνική κατάρτιση κάποιων άλλων, η ψυχή και το πάθος που βγάζουν όμως είτε στους δίσκους τους είτε επί σκηνής, υπερκαλύπτουν τις όποιες αδυναμίες εντοπίσουν οι λάτρεις της τελειότητας… Εξακολουθώ και θεωρώ τον Morby, τον ικανότερο Ιταλό τραγουδιστή και η συμβολή του στο όλο οικοδόμημα του συγκροτήματος, είναι απλά τεράστια. Από κοντά και τα υπόλοιπα μέλη, για τον Enrico τα είπαμε και στην αρχή… Πέρα από τα κλασικά και χιλιοειπωμένα, είναι ένας άνθρωπος με βαθιά γνώση της μουσικής αλλά παράλληλα φροντίζει να δείχνει με την κάθε δυνατή ευκαιρία την απλότητα του χαρακτήρα του. Υπερθεματίζει την υποστήριξη που του πρόσφεραν απλόχερα οι Έλληνες οπαδοί από την εποχή των θρυλικών demos, όχι σαν κάτι νεόκοπους μουσικούς της κακιάς ώρας που την έχουν δει rock stars και έχουν σβήσει από την μνήμη τους τα δύσκολα πρώτα τους χρόνια…
Συγκινησιακή φόρτιση στο maximum, αποθέωση, δάκρυα χαράς γι’ αυτή την σπουδαία μπάντα αλλά και ελπίδα πως θα είναι για πολλά χρόνια ακόμα κοντά μας… Με το χέρι στην καρδιά, ίσως το κορυφαίο σχήμα που έχω δει σε όλες τις εκδόσεις του Up the hammers, η εμφάνιση τους θα μνημονεύεται για μια ζωή και θ’ αποτελεί μέτρο σύγκρισης για πρώην και επόμενους… Την πιο σωστή κουβέντα την είπε ένας καλός φίλος όταν τα φώτα έσβηναν σιγά σιγά… “Οι DOMINE επιτέλους πήραν σήμερα αυτό που άξιζαν όλα αυτά τα χρόνια”… Χρειάζεται να προσθέσω κάτι επιπλέον; Αρρώστεια!!!
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
