Ξέρω, ξέρω. Ο LaBrie είναι ο πιο αδύναμος κρίκος στους DREAM THEATER, δεν έχει καλή χροιά κτλ. Ναι, γι’ αυτό έχει μείνει πάνω από 20 χρόνια σ’ ένα συγκρότημα που φημίζεται για την τελειομανία του. Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Ο James LaBrie φέτος κλείνει τα 50 του χρόνια. Δεν είναι δα και κανένα παιδάκι. Ως επιρροές του, δηλώνει όλα αυτά τα χρόνια τον Steve Perry (JOURNEY), τον Freddie Mercury, τον Paul Rodgers και τον Nat King Cole. Κι όμως, φίλοι μου. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, δεν φοβάται, ούτε ντρέπεται να πειραματιστεί και μάλιστα επιτυχημένα με αυτό που θα ονομάζαμε «Σουηδικό metal με prog επιρροές». Ένα πράγμα σαν οι IN FLAMES να τζαμάρουν με τους DREAM THEATER. Κι όχι μόνο αυτό. Ενώ είναι το σόλο project του, έχει δώσει χώρο στον ντράμερ-χταπόδι, Peter Wildoer, να βγάζει τους βρυχηθμούς που ακούγαμε και στο “Static impulse”, κάτι που σε άλλους θα μπορούσε να τους «χαλάσει/τσαλακώσει» την εικόνα. Ο LaBrie κράτησε αυτούσια την ομάδα του προηγούμενου άλμπουμ, δηλαδή τον τεράστιο πληκτρά Matt Guillory (πότε θα βγάλεις νέο δίσκο με τους DALI’S DILEMMA;;;;;;;), τον ντράμερ Peter Wildoer (DARKANE, ARCH ENEMY κτλ), τον μπασίστα Ray Riendeau (HALFORD) και τον βιρτουόζο Ιταλό κιθαρίστα Marco Sfogli. Επιπλέον βοήθησε και ο πρώην κιθαρίστας των SOILWORK, Peter Wichers και την παραγωγή έκανε ο Jens Bogren (AMON AMARTH, KREATOR, OPETH, PARADISE LOST).
Ακούγοντας το εναρκτήριο “Agony”, κάθισα αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου, περιμένοντας να ακούσω ένα ακόμη αριστούργημα. Κορυφαία μεταξύ ίσων, το “Slight of hand”, το “Back on the ground”, το “I will not break”, το “Amnesia”, το “Agony”. Μοναδική ένσταση, ότι έχει πολλές ομοιότητες με το “Static impulse”, από την άλλη όμως, δεν έχω ακούσει και πολλά άλλα σχήματα να παίζουν σε παρόμοιο ύφος, κάτι που τους καθιστά μοναδικούς. Ακούστε το “I will not break” και θα συνειδητοποιήσετε ότι αν τα μισά μέλη των SOILWORK τζάμαραν με τα μισά μέλη των DREAM THEATER, θα έβγαινε αυτό το αποτέλεσμα!
Πάνω απ’ όλα όμως, γουστάρω πολύ τη στάση του LaBrie, που δεν μπήκε σε διαδικασία να βγάλει ένα δίσκο ίδιο με DREAM THEATER, όπως έχει κάνει κατά το παρελθόν, αλλά δείχνει τη διάθεση να πειραματιστεί με είδη που μέχρι πρότινος προφανώς απεχθανόταν, δείχνοντας ότι είναι ένας πραγματικός μουσικός. Το ίδιο ισχύει και για τον συνοδοιπόρο του στους DREAM THEATER, Jordan Rudess, ο οποίος αν και ακόμα μεγαλύτερος (57 ετών!!!), χρησιμοποιεί τη σύγχρονη τεχνολογία στη μουσική του, καλύτερα και από 20χρονους…
Διαφωνώ με την «εξυπνάδα» της εταιρίας τους, να κυκλοφορήσει το άλμπουμ, λιγότερο από δύο μήνες πριν βγάλουν δίσκο οι DREAM THEATER, ώστε –προφανώς- να κερδίσει από τη δημοσιότητα των DREAM THEATER και όταν δίνουν συνεντεύξεις για το δίσκο τους, να μιλάνε και για το σόλο άλμπουμ του LaBrie, αλλά αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει την εταιρία των DREAM THEATER, τη Roadrunner… Μέχρι τις 24 Σεπτεμβρίου, το “Impermanent resonance”, είναι το απόλυτο υποκατάστατο, γιατί από εκείνη τη μέρα, ξέρω τι θα ακούω στο repeat…
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
