Η πρώτη μέρα με metal ενδιαφέρον είχε τους CARCASS, που ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν νεο δίσκο, τους KREATOR να ικανοποιούν γι’αλλη μια φορά τους οπαδούς τους και τους SAXON να δίνουν γι’αλλη μια φορά μαθήματα ατόφιου heavy metal. Τους ENDSIGHT, DESCENDING και 1000MODS που προηγήθηκαν δεν καταφέραμε να τους δούμε λόγω της ώρας που εμφανίζονταν.
CARCASS
Η ώρα ήταν 16.30 και οι πρώτες νότες του “Buried Dreams” έσκισαν τον ηλιόλουστο ουρανό της Μαλακάσας. Ηλιόλουστο; Βάλε και κάτι παραπάνω. Ο ήλιος μαστίγωνε τα πάντα κάνοντας δύσκολη την κατάσταση για τους 500 φίλους της μπάντας που βρέθηκαν στην σκηνή μπροστά. Ακόμα δυσκολότερα όμως ήταν και για τους αγαπητούς Άγγλους που αναγκάστηκαν να βγουν υπο τέτοιες «καυτές» συνθήκες.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι όταν ξεκίνησαν βγήκαν ολόλευκοι πάνω στην σκηνή και κατέληξαν να κατέβουν σαν μέλη της φυλής των Απάτσι. Κατακόκκινοι!
Στη μια ώρα που έπαιξαν, θα έλεγα ότι πάλευαν με τις συνθήκες και τον εαυτό τους, χωρίς να καταφέρουν να κάνουν την διαφορά και να προσφέρουν το show που θα ήθελαν. Κρίμα, διότι πολλοί περιμέναμε με αγωνία την συγκεκριμένη εμφάνιση της μπάντας. Όχι δεν ήταν κακοί, απλά έδειχναν να βασανίζονται από την θερμοκρασία, πιάνοντας μάλλον μια μέτρια απόδοση. Ο κόσμος ήταν θετικός μαζί τους αν και όχι τόσο εκδηλωτικός, αν εξαιρέσουμε μόνο τις στιγμές που ακούστηκαν τα “Corporal Jigsore Quandary” και “Heartwork”.
Με το κλείσιμο του σετ, η μπάντα κατέβηκε κακήν κακώς από τη σκηνή, πράγμα που αποδείκνυε το πόσο βασανιστικές ήταν οι συνθήκες εκεί πάνω! Ελπίζω να τους ξαναφέρουν σύντομα από τα λημέρια μας, σε κλειστό χώρο, γιατί μόνο εκεί μια τέτοια μπάντα μπορεί να δείξει τις πραγματικές της δυνατότητες.
Γιώργος Καραγιάννης
KREATOR
KREATOR παντός καιρού και συνθηκών θα μπορούσε να πει κανεις μετα την πρώτη τους εμφάνιση σε ελληνικο festival, όπως επισήμανε και ο ίδιος ο Mille.
Η απόδοση τους ήταν στα αναμενόμενα επίπεδα και ευτυχώς ο ήχος ήταν αρκετά καλός για να διαχωρίζονται τα όργανα και να μην προκαλείται βαβούρα ειδικά σε κομμάτια όπως το “Endless pain” και το “Pleasure to kill”. Όπως και στα υπόλοιπα festival που εμφανίζονται αυτό το καλοκαίρι, επέλεξαν τέσσερα από το τελευταίο τους album (“Phantom antichrist”, “Death to the world”,“Civilization collapse”, “From flood into fire”) και, κυρίως, title tracks από παλιότερους δίσκους τους. Κι εκεί είναι το πλέον προβλέψιμο σημείο των εμφανίσεων τους πλέον, κάτι που λειτουργεί ανασταλτικό σε έναν οπαδό τους. Μπορεί να φαίνεται υπερβολή σαν γκρίνια, αλλά αξίζει καλύτερης αντιμετώπισης η πλούσια δισκογραφία τους, μιας και πλέον έχουν την πολυτέλεια να παίξουν ό,τι θέλουν και να υπάρχει κόσμος που να τα αναγνωρίσει. Η μηπως όχι;
Δεν ξερω ειλικρινά πως δένουν κομμάτια σαν το “Enemy of god”, “Hordes of chaos” και “Violent revolution” με τα “Flag of hate” και “Tormentor” που κλείνουν πάντα τις εμφανίσεις τους, αλλά ο Mille δείχνει να επιλεγει κομμάτια που να «πιάνουν» τους 00s οπαδούς τους και με ακραίο τρόπο τους «παλιούς» που πορώνονται, κάνοντας καθ’υπόδειξη τους circle pit. Αναμφίβολα το νέο υλικό τους είναι γεμάτο μελωδικές γραμμες που κολλάνε με albums διαμάντια όπως το “Extreme aggression” και “Coma of souls” από τα οποία δεν παιζουν παρά ελάχιστα από την εισαγωγή του “Coma of souls” πριν το “Endless pain”. Αν επέλεγαν να παίξουν μόνο αντιστοίχα κομμάτια σε μελωδίες από το παρελθόν, θα είχαν την πολυτέλεια να μην παίζουν προβλεψιμα και το “Phobia”, που ήταν και η μοναδική αναφορά τους στα 90s albums.
Όπως και να’χει τα κατάφεραν περίφημα να ξεσηκώσουν όσους είχαν έρθει να τους δουν και σίγουρα ο Ventor θα θυμάται για πολλά χρόνια τον ήλιο που τον χτύπαγε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της εμφάνισης τους – ο καημένος είχε λιώσει στον ιδρώτα!
Λευτέρης Τσουρέας
SAXON
Να πω και να γράψω τι; Τα αυτονόητα; Δεν έχω βαρεθεί –καθόλου μα καθόλου- εδώ κι εγώ δεν ξέρω πια πόσα χρόνια, να γράφω πως οι SAXON είναι η κορυφαία heavy metal μπάντα όλων των εποχών… Το πιστεύω ακράδαντα. Κι ας ξέρω μέσα μου, πως το να βάζω σε δεύτερη μοίρα γίγαντες όπως οι BLACK SABBATH, JUDAS PRIEST, IRON MAIDEN, DIO, ACCEPT, μεταξύ άλλων, συνιστά –για τους περισσότερους- ιεροσυλία. Δεν θα μπω στην συλλογιστική του ν’ ανοίξω θέμα του “πως και γιατί”, αυτό, προφανώς, δεν είναι το ζητούμενο στο συγκεκριμένο κείμενο. Βάζοντας το κεφάλαιο SAXON στις σωστές βάσεις, δεν περίμενα πως η εμφάνιση τους στο φετινό Rockwave δεν θα καταδείκνυε με κάθε μεγαλοπρέπεια την τεράστια διαφορά αυτού του σχήματος από τα υπόλοιπα όταν πατάει το σανίδι μιας σκηνής. Είτε μιλάμε για την μικρή του festival (δεν έχω κανένα απολύτως σχόλιο…), είτε για οποιοδήποτε κλειστό venue. Οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες και ξέρουν μία “δύσκολη” ή “όχι και η καλύτερη δυνατή” ημέρα, να την παρουσιάσουν στο κοινό με τέτοιο τρόπο, που να φαίνεται ένας ακόμα υπερεπιτυχημένος κρίκος στην παρουσία τους στην χώρα μας.
Ο κόσμος ήξερε τι να περιμένει… Δεν αποτελεί κοινό μυστικό πως κάθε νέο άλμπουμ τους, τιμάται δεόντως κατά την διάρκεια της τρέχουσας συναυλιακής τους δραστηριότητας. Μέσα στα 70 περίπου λεπτά, “χώρεσαν” τέσσερα κομμάτια από το φετινό “Sacrifice”, τα “Stand up and fight”, “Night of the wolf”, “Wheels of terror” και το ομότιτλο αλλά και το “I’ve got to rock (To stay alive)” από το “The inner sanctum” του 2007. Πόσα κιλά κοχόνες θα πρέπει να διαθέτεις για να ξεκινήσεις το set list σου με δύο απανωτά πρόσφατα κομμάτια, γνωρίζοντας πως ο κόσμος περιμένει από την αρχή να του “πασάρεις” τα all time hits; Εκτός κι αν λέγεσαι SAXON και έχεις πλήρη επίγνωση τι έχεις κατορθώσει μέχρι σήμερα και ότι εξακολουθείς να είσαι ενεργή μπάντα στο δισκογραφικό κομμάτι και όχι περιοδεύων θίασος. Από εκεί πέρα, όλοι λίγο – πολύ, ακούσαμε πολλά από τα κομμάτια που αναμέναμε και δεν λείπουν από το playlist των Άγγλων τα τελευταία –πολλά- χρόνια. Από τα “Heavy metal thunder”, “Motorcycle man”, “Denim and leather”, “Power and the glory” στα “And the bands played on”, “Strong arm of the law”, “Wheels of steel” και ιδανικός επίλογος με δάκρυα χαράς στα μάτια και “Crusader”, “Princess of the night”…
Κάπως έτσι γράφτηκε μία ακόμα χρυσή σελίδα στο κεφάλαιο SAXON, με τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη Biff Byford να βρίσκεται -όπως και τα υπόλοιπα μέλη άλλωστε- σε πολύ καλή διάθεση και παρά τον μετριότατο ήχο –τουλάχιστον για τα τρία πρώτα κομμάτια που εκτελέστηκαν- να δίνουν αυτό που μας έχουν συνηθίσει και ν’ απολαμβάνουν κάθε λεπτό που περνούσε… Μέσα σε 70 λεπτά δεν χορταίνεις την αγαπημένη σου μπάντα, κακά τα ψέματα… Μένουν κενά και μετράς κλασικούρες ή τέλος πάντων λατρεμένα κομμάτια που θα ήθελες ν’ ακούσεις και δεν άκουσες. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Κι εγώ θέλω μία των ημερών να τα σπάσω ακούγοντας το “Warrior” για παράδειγμα, αλλά δεν πετάω στα σύννεφα! Εν κατακλείδι, ήρθαν, έσπειραν κι έφυγαν κι ας έπαιξαν σε πιο ετερόκλητο κοινό απ’ ότι έχουν συνηθίσει, η αλήθεια όμως είναι πως για πολλοστή φορά, πιστοποίησαν πως το κλασικό Βρετανικό heavy metal είναι μία ιεροτελεστία που δεν χρειάζεσαι και πολλά-πολλά… Καλή παρέα, χαλαρή διάθεση, μπυρίτσες και φύγαμε… Κοπάνημα μέχρι τελικής πτώσεως! Σφύρα πάλι γέρο μέχρι να ξημερώσει…
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
