Θα βγάλουν ποτέ οι IN FLAMES ένα ακόμα “Whoracle” ένα “Jester race”; Θα φανούν επιτέλους αντάξιοι της μουσικής τους ιστορίας; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα μπορεί να ταλανίζουν το μυαλό πολλών από εσάς αλλά εμένα πραγματικά δεν μου καίγεται καρφάκι. Μπορεί να μη μου άρεσαν μερικά από τα άλμπουμ του συγκροτήματος που κυκλοφόρησαν την τελευταία δεκαετία αλλά μετά από κάθε βήμα των Σουηδών τους έβγαζα το καπέλο παραδεχόμενος τα κότσια τους να κάνουν αυτό που αυτοί θέλουν και τίποτα παραπάνω.
Το “Sounds of a playground fading” ανήκει και αυτό στην κατηγορία των δίσκων που θα ξενερώσει για ακόμα μία φορά τους παλιούς οπαδούς τους, θα ξεσηκώσει τους καινούριους και θα στείλει κάποιους άλλους στο εξωτερικό να παρακολουθήσουν μια ακόμα ζωντανή εμφάνιση της μπάντας. Οι IN FLAMES στο τελευταίο τους εγχείρημα, έχουν πετύχει μια από τις καλύτερες παραγωγές που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια σε metal κυκλοφορία ενώ ο Anders ακούγεται καλύτερος από ποτέ. Αν μη τι άλλο είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι έχει βελτιώσει κατά πολύ τις τεχνικές του στα καθαρά φωνητικά ενώ έχει εξελίξει κατά πολύ αυτά που λέμε «screaming». Ακούστε το “Liberation” και αν έχετε ακόμα ενδοιασμούς τότε συγνώμη δεν μπορώ να σας βοηθήσω…
Ίσως κάποιοι να πουν ότι το “SOAPF” δεν είναι στο σύνολο του άρτιο ή ακόμα πως οι συνθέσεις δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο έτσι ώστε να σου μείνουν στο μυαλό. Η δική μου προσωπική άποψη πάντως είναι ότι το νέο άλμπουμ των Σουηδών είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει από το 2002 και μετά. Τα κομμάτια κουβαλάνε όλη την ιστορία του συγκροτήματος μέσα σε σφιχτά καλούπια, δεμένα με thrash ξεσπάσματα (“Darker times”, “Enter tragedy”), εντυπωσιακές μελωδίες (“A new dawn”, “Fear is the weakness”) ως μόνιμο σήμα κατατεθέν της μπάντας και κιθαριστικά solos που όπως παραδέχτηκε και ο Gelotte πρώτη φορά έχουν δουλευτεί τόσο πολύ. Μπορεί ο Jesper Stromblad να μην είναι πλέον στην μπάντα αλλά για να είμαι και απόλυτα ειλικρινής η απουσία του δεν φάνηκε να μ’ ενοχλεί στο άκουσμα του άλμπουμ.
Σίγουρα ο συγκεκριμένος δίσκος θέλει πολλά ακούσματα για καταλήξει κάποιος σε ασφαλή συμπεράσματα. Δεν είναι τόσο εύκολος όσο το “Sense of purpose” αλλά το τελικό αποτέλεσμα για μένα είναι πολύ πιο ιδιαίτερο και εντυπωσιακό από τον προκάτοχο του. Βάλτε το δίσκο στο CD–Player δυναμώστε την ένταση, επικεντρωθείτε στις συνθέσεις και σταματήστε να ασχολείστε γιατί οι IN FLAMES αποκηρύσσουν το παρελθόν τους, γιατί φοράνε τραγιάσκες στα video clips, γιατί έχουν μακρύτερα μούσια απ’ ότι το ‘98 και χίλια δυο άλλα. Το μόνο που καταφέρνετε έτσι είναι χάνετε την ουσία…
8.5 / 10
Σάββας Στανής
