Η Λάρισα, όσο περνάει ο καιρός, αποδεικνύεται ως η πόλη που αγαπάει το progressive metal. Δε θα μπορούσε να εξηγηθεί αλλιώς ότι τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί μπάντες της κλάσης των EVERGREY, SIEGES EVEN, THRESHOLD, SHADOW GALLERY και τώρα οι FATES WARNING. Ο συνδυασμός των διακοπών και της αναμονής για τη συνύπαρξη τιτάνων DREAM THEATER/FATES WARNING, την επόμενη ημέρα στην Αθήνα, δε μου έδωσε πολλά περιθώρια, από το να μεταβώ στο All Alive. Πρόκειται για ένα χώρο που, αν και το backline του είναι αμιγώς «λαϊκό», παρόλα αυτά αποδείχθηκε ιδανικός για τη συναυλία αυτή, αν φυσικά παραβλέψουμε τον απαράδεκτο εξαερισμό του. Άσε που οι διοργανωτές είχαν μάλλον ένστικτο που έκλεισαν τελικά το συγκεκριμένο μέρος, από το αρχικό Αλκαζάρ, καθώς λίγο μετά την έναρξη του πρώτου support group, έξω έριχνε καρεκλοπόδαρα…
Αυτοί λοιπόν που ξεκίνησαν αυτή την progressive γιορτή ήταν η ντόπιοι @ZEUS. Φανερά επηρεασμένοι από μπάντες τύπου ORPHANED LAND, είχαν πάνω στη σκηνή ένα σωρό όργανα, μια απλά συμπαθητική τραγουδίστρια, έναν φιλότιμο τραγουδιστή και πέραν τούτου ουδέν. Δεν ξέρω αν ο ήχος του μαγαζιού ήταν αυτός που τους εμπόδισε να περάσουν στους παρευρισκόμενους το feeling των συνθέσεών τους, αλλά εκείνο που διέκρινα είναι ότι χρειάζονται πολύ προσπάθεια ακόμα για να αποκτήσουν προσωπικότητα. Η διασκευή στο τέλος της εμφάνισής τους στο “Immigrant song” των LED ZEPPELIN περιέπλεξε ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Μικρό διάλειμμα με τις πολύ φθηνές μπύρες και με μουσική υπόκρουση το “Empire” των QUEENSRYCHE (τι δισκάρα Θεέ μου!) και 20 λεπτά αργότερα είναι επί σκηνής οι local heroes INNOSENSE. Τους είχα ξανατσεκάρει επί σκηνής στην αλήστου μνήμης συναυλία των SIEGES EVEN και με είχαν αφήσει παγωτό. Αυτή τη φορά είχαν ήχο με αρκετά ανεβοκατέβασματα και ειδικά στο ασύρματο μικρόφωνο του τραγουδιστή τους, χωρίς βέβαια να πτοήσει τους πάρα πολλούς φίλους τους, μουσικούς και προσωπικούς, να τους χειροκροτήσουν κατά τη διάρκεια του ωριαίου set τους. Έχοντας στις αποσκευές τους το εκπληκτικό ντεμπούτο τους “Outcast” (να πάτε να το αγοράσετε όσοι θέλετε να λέγεστε progressive-άδες), οι INNOSENSE παρουσίασαν το μεγαλύτερο μέρος του, δείχνοντας ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως σε τίποτα από τις υπόλοιπες μπάντες της InsideOut. Αυτό το χαρμάνι μεταξύ FATES WARNING, QUEENSRYCHE, PAIN OF SALVATION, εμένα προσωπικά με εξιτάρει και δείχνει ότι οι INNOSENSE έχουν όλα τα φόντα να κάνουν μια πολύ αξιόλογη καριέρα. Η (έμπειρη) διασκευή που έκαναν στο “Cardinal sin” των CONCEPTION, απλά έδειξε ότι ο Βασίλης ο τραγουδιστής τους έχει ζεσταθεί για τα καλά με την ιδέα ότι θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο μέλλον πίσω από το μικρόφωνο των KAMELOT. Λέω εγώ τώρα.. 
Η μεγάλη στιγμή πλησίαζε, η ζέστη μέσα στο κατάμεστο από 400 περίπου άτομα All Alive είχε αρχίσει να γίνεται αποπνικτική και επιτέλους ο Jim Matheos και η θεϊκή παρέα του καταλαμβάνουν τη σκηνή. Το “One” από το “Disconnected” δίνει την έναρξη και από κάτω το κοινό αρχίζει να ξελαρυγγιάζεται. Σε στιγμές ο Matheos φαινόταν να το διασκεδάζει τόσο πολύ ώστε να σιγοτραγουδάει χαμογελώντας (!!!), ο Ray Alder όπως συνήθως άριστος, ο Frank Aresti ήταν τυπικά ακριβής στο παίξιμό του, ο Joey Vera είναι μάστερ στη γκριμάτσα, ενώ πίσω από τα τύμπανα υπήρχε ένα κτήνος που το έλεγαν Bobby Jarzombek κι έκλεψε πάρα πολλές φορές την παράσταση. Το κυρίως setlist δεν περιελάμβανε μεγάλες εκπλήξεις σε σχέση με τα τραγούδια που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, με εξαίρεση το εκπληκτικό “Still remains”, αλλά το κοινό το διασκέδαζε με την ψυχή του. Μετά από μία ώρα και κάτι, οι FATES WARNING κατεβαίνουν από τη σκηνή και μετά από λίγο, έρχεται ΤΟ ΣΟΚ! Στις πρώτες νότες του “Innocence” υπήρχε μια απορία στα μάτια πολλών, που όμως στο “Cold daze” λύθηκε με μιας: “The ivory gate of dreams” σε όλο του το μεγαλείο. Προσωπικά έφαγα κεραμίδα και πολλοί ήταν αυτοί που ένιωθαν το ίδιο με εμένα. Μετά από 25 λεπτά κατεβαίνουν σε πλήρη αποθέωση και το κοινό, γκαρίζοντας το βασικό riff του “Ivory gate…” εξαναγκάζουν τη μπάντα να ανέβει για δεύτερη φορά επί σκηνής και, προκειμένου να σταματήσει ο κόσμος να το γκαρίζει μέχρι την επόμενη ημέρα (είχαμε να τους ξαναδούμε και Αθήνα άλλωστε!), να παίζουν το “Eye to eye” για καληνύχτα, αφήνοντάς με πέντε κιλά πιο αδύνατο από τον ιδρώτα που έριξα και με φωνή που μόνο σε λιμανίσιο παραπέμπει. Δηλαδή τι άλλο θέλετε να πω, προκειμένου να καταλάβετε ότι αυτή ήταν η καλύτερη εμφάνιση των FATES WARNING επί ελληνικού εδάφους;
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Γιώργος Βογιατζής
