Το φαινόμενο των AVENGED SEVENFOLD, εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς και μπορεί στην Ελλάδα πολλοί να μην τους γνωρίζουν καν, μιλάμε όμως για ένα συγκρότημα που έχει πουλήσει πάνω από 8.000.000 δίσκους και που μουσικός όπως ο Mike Portnoy, πετούσε τη σκούφια του για να παίξει (όπως και έγινε) στο προηγούμενο άλμπουμ τους, “Nightmare”.
To “Hail to the king”, παρουσιάζει τον νέο ντράμερ τους, τον Arin Ilejay και είναι το πρώτο χωρίς ουδεμία συνδρομή του εκλιπόντος ντράμερ τους, Jimmy “The Rev” Sullivan. Στο ψητό όμως, κατευθείαν. Ο δίσκος έχει ήδη κυκλοφορήσει κι έχει γίνει ήδη #1 σε πάρα πολλές χώρες. Έχει τεράστιο ήχο, αναμφισβήτητα, πολύ compact συνθέσεις, σφιχτές όσο δεν πάει, πιο μικρές σε διάρκεια κατά μέσο όρο απ’ ότι συνήθως και αρκετά έως πολύ πιασάρικες συνθέσεις. Έχω όμως μία τεράστια διαφωνία. Μπορεί ο Rob Flynn των MACHINE HEAD, να εξέφρασε τα ίδια πράγματα που σκεφτόμουν με σχετικά ακραίο τρόπο (αν και χιουμοριστικό), αλλά τα γεγονότα δεν μπορούν να παραβλεφτούν. Υπάρχει μία κατάφωρη αντιγραφή κλασικών τραγουδιών στο “Hail to the king”, η οποία δεν με ενδιαφέρει αν έγινε επίτηδες ή αν τους βγήκε στην πορεία. Ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι το “This means war” είναι ΟΛΟΪΔΙΟ το “Sad but true”, ότι το “Shepherd of fire” θα μπορούσε να είναι το “Enter sandman” και διόλου τυχαίο που ανοίγει το δίσκο, ότι το “Heretic” δεν έχει την ίδια δομή και ήχο με το “Symphony of destruction”, ότι το “Hail to the king” δεν σου φέρνει αμέσως στο νου το “Thunderstruck”, ότι το “Doing time” είναι ένα τραγούδι που ίσως θα ζήλευαν οι GUNS N’ ROSES αλλά και οι VELVET REVOLVER αφού είναι η τέλεια μίξη αυτών των δύο σχημάτων… Ήδη, μνημονεύσαμε τα μισά κομμάτια. Ένα από τα μεγάλα μυστικά των AVENGED SEVENFOLD, που τους έκανε διάσημους με εκατομμύρια οπαδούς στον κόσμο, είναι ο πολύ χαρακτηριστικός, προσωπικός τους ήχος, που μπορεί πάντα να είχε πολλά GUNS N’ ROSES στοιχεία, όπως και METALLICA, αλλά όχι και σε τέτοιο σημείο.
Κάποιοι, είναι λογικό να μην ενοχλούνται στον ίδιο βαθμό με εμένα, από αυτές τις προφανείς αντιγραφές. Προσωπικά όμως, προτιμώ να ακούω το “Requiem”, για παράδειγμα, που έχει έναν ξεχωριστό A7X ήχο, παρά να τους ακούω να προσπαθούν να παίξουν σαν το “Black album”. Συμφωνώ ότι τα τραγούδια είναι άρτια, η παραγωγή καταπληκτική, αλλά προτιμώ να ακούω τα αυθεντικά. Οι A7X είναι πολύ σπουδαίο γκρουπ για να μπαίνουν σε μία τέτοια διαδικασία κι ελπίζω με τους επόμενους δίσκους να βρουν το δρόμο τους.
6 / 10
Σάκης Φράγκος
