“Forgiveness and acceptance”
Την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου, στο Fuzz, εμφανίζεται ο εκπληκτικός Neal Morse με τη σόλο μπάντα του, μέλος της οποίας, αδιάλειπτα, τα τελευταία 10 και πλέον χρόνια, αποτελεί ο «πολύς» Mike Portnoy, πρώην ντράμερ των DREAM THEATER εκτός των άλλων. Το ROCK HARD, επικοινώνησε μαζί του, λίγες μέρες πριν από τη συναυλία, να μάθει τις τελευταίες λεπτομέρειες γι’ αυτήν, αλλά και για τα σχήματα που συμμετέχει τον τελευταίο καιρό. Μετά από δεκάδες συνεντεύξεις που έχω κάνει μαζί του, αυτή τη φορά μου ακούστηκε πιο «αμυντικός» και διπλωμάτης από ποτέ, μετρώντας την κάθε κουβέντα του δύο και τρεις φορές, με ιδιαίτερη απροθυμία –για μία ακόμη φορά- να μιλήσει για τους τωρινούς DREAM THEATER. Παρόλα αυτά, κάθε συνέντευξη του Mike Portnoy έχει τη δική της μαγεία και ακόμα μεγαλύτερη έχει το παίξιμό του, το οποίο επιβάλλεται να απολαύσουμε και πάλι στην επερχόμενη συναυλία του…
Καλησπέρα Mike. Που σε πετυχαίνω;
Είμαι στο Μόναχο, στη Γερμανία. Πριν λίγο τελειώσαμε το soundcheck κι ετοιμαζόμαστε για το show με τους THE WINERY DOGS.
Πολύ ωραία. Σε λίγες μέρες θα επισκεφτείς την Ελλάδα για πρώτη φορά για συναυλία χωρίς τους DREAM THEATER.
Ναι!!! Έχω ξανάρθει χωρίς τους DREAM THEATER, όπως θυμάσαι, στη χώρα σου, αλλά όχι για συναυλία. Η Ελλάδα, είναι από τις ελάχιστες χώρες που δεν έχω παίξει συναυλία με άλλα μου project. Είναι πολλές οι χώρες, στις οποίες έχω παίξει αρκετές φορές μάλιστα, με άλλα project, αλλά όχι η Ελλάδα. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που ήρθα με τους DREAM THEATER και ανυπομονώ να παίξω. Ευχαριστώ πολύ για όλη τη βοήθεια για το show! Ο Neal Morse είναι καταπληκτικός άνθρωπος και λατρεύω τη μουσική που παίζουμε μαζί, οπότε είναι βέβαιο ότι θα περάσουμε εξαιρετικά εκείνο το βράδυ.
Από την ώρα που έφυγες από τους DREAM THEATER, παίζεις σε πολλές διαφορετικές μπάντες, με εντελώς διαφορετική μουσική η καθεμία μεταξύ τους, χωρίς μάλιστα να είσαι ο μοναδικός αρχηγός. Πήγες από το ένα άκρο στο άλλο. Πως κατάφερες να τα βγάλεις πέρα με το να είσαι σε πολλά διαφορετικά γκρουπ και με δεδομένο ότι δεν είχες μία σταθερή μπάντα ως βάση;
Πάντα είχα άνεση να παίζω σε πολλά σχήματα, ακόμα κι όταν ήμουν στους DREAM THEATER. Πάντα έκανα πολλά πράγματα, με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Από την ώρα που έφυγα όμως, όλα όσα έχω κάνει είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, επειδή ο στόχος μου αυτόν τον καιρό είναι να κάνω διαφορετικά πράγματα, σε διαφορετικά είδη, με διαφορετικούς μουσικούς. Οι WINERY DOGS, οι PSMS, οι ADRENALINE MOB, οι FLYING COLORS, οι TRANSATLANTIC, είναι διαφορετικά οχήματα για τη μουσική και όλα αποτελούν μέρος της ζωής μου, αφού έχω πολύ ευρύ φάσμα ακουσμάτων.
Προτεραιότητά σου για τώρα, είναι οι WINERY DOGS λοιπόν. Παρά το γεγονός όμως, ότι τα ονόματα που συγκροτούν το σχήμα είναι πολύ μεγάλα, ο δίσκος σας κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία αρχικά και στον υπόλοιπο κόσμο βγήκε δύο μήνες αργότερα. Για ποιον λόγο κάνατε κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που ήξερες ότι το άλμπουμ θα βρίσκεται διαθέσιμο στο internet για όλον αυτόν τον καιρό;
Δυστυχώς, δεν μπορούσαμε να το ελέγξουμε… Η πρώτη προσφορά που είχαμε, ήταν από μία γιαπωνέζικη εταιρία, η οποία υποστήριζε πάρα πολύ τη μπάντα και ήθελε να κυκλοφορήσει το δίσκο άμεσα. Στη συνέχεια ψάξαμε εταιρίες στην Αμερική και την Ευρώπη, αλλά όλες οι εταιρίες χρειάζονταν δύο μήνες καιρό για να μπορέσουν να προωθήσουν το άλμπουμ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και δεν τους ενοχλούσε το γεγονός ότι θα υπήρχε αυτή η σχετική καθυστέρηση και θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να βρει το άλμπουμ στο internet. Αυτός είναι ο κίνδυνος όταν βγάζεις ένα ντεμπούτο κι έχεις διαφορετικά συμβόλαια για διαφορετικές αγορές. Όταν θα βγάλουμε τον δεύτερο δίσκο, όλα θα έχουν λυθεί και θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα σε όλον τον κόσμο.
Και στο παρελθόν είχες εκφράσει την αγάπη σου για το κλασικό rock, κάνοντας tribute μπάντες σε πολλές από αυτές. Είναι όμως η πρώτη φορά που ασχολείσαι τόσο έντονα με αυτό το στυλ, ώστε να είναι και η προτεραιότητά σου. Τι σε ιντριγκάρει όχι μόνο στη μουσική αλλά και στο παίξιμο των ντραμς, που είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που μας είχες συνηθίσει στο παρελθόν;
Το γεγονός ότι έχω τους WINERY DOGS ως το βασικό γκρουπ μου, δεν έχει να κάνει τόσο με το μουσικό ύφος, αλλά με τους ανθρώπους με τους οποίους παίζουμε. Νιώθω ότι μπορώ να συνεργαστώ μακροχρόνια με τον Billy Sheehan και τον Richie Kotzen, επειδή τους σέβομαι απεριόριστα σαν μουσικούς, ανεξάρτητα από το είδος μουσικής που παίζουμε. Παρόλα αυτά, η μουσική αυτή, είναι παγκόσμια, δεν κατατάσσεται κάπου συγκεκριμένα και είναι διαχρονική. Δεν είναι ούτε μουσική του 2013, ούτε του 1970, ούτε του 1990. Μπορεί να ακουστεί το ίδιο οποτεδήποτε κι αν παιχτεί. Δεν γυρίζω την πλάτη μου στο progressive. Άλλωστε η μουσική που παίζω με τον Neal Morse, είναι απίστευτα progressive. Το ίδιο και η μουσική στους TRANSATLANTIC. Θέλω να έχω λίγο απ’ όλα στη ζωή μου…
Οι FLYING COLORS, μόλις κυκλοφόρησαν ένα DVD. Θα συνεχίσεις να παίζεις / περιοδεύεις / ηχογραφείς μαζί τους;
Φυσικά! Περάσαμε τέλεια, είμαστε υπερήφανοι για το αποτέλεσμα της δουλειάς μας και υπάρχει πολύ καλή χημεία. Το πρόβλημα, όπως καταλαβαίνεις, είναι να μπορέσουμε να ταιριάξουμε τη διαθεσιμότητά μας. Όλοι είμαστε σε διαφορετικές μπάντες και ιδιαίτερα ο Steve Morse, είναι πάρα πολύ απασχολημένος με τους DEEP PURPLE, οπότε λογικά θα μας πάρει 1-2 χρόνια ακόμα να ξαναπαίξουμε μαζί, κάτι που κάνει τους FLYING COLORS λίγο part-time.
Παίζεις με τον Neal Morse πολλά χρόνια. Τι να περιμένουμε από τις συναυλίες στην Ελλάδα;
Με τον Neal Morse είμαι πιο κοντά σε ότι αφορά τη μουσική, από οποιονδήποτε άλλο, αν εξαιρέσεις φυσικά τον John Petrucci και τον John Myung. Μάλιστα, αν το πάρεις αριθμητικά, έχω ηχογραφήσει περισσότερα studio άλμπουμ με τον Neal Morse, απ’ ότι με τους DREAM THEATER. Γιατί με τον Neal, εκτός από τους σόλο δίσκους του, έχουμε παίξει μαζί και με τους TRANSATLANTIC και με τους FLYING COLORS αλλά και με τους YELLOW MUTTER CUSTARD. Ο Neal κι εγώ, έχουμε μεγάλη ιστορία στη μουσική, παίζοντας μαζί και η συναυλία στην Αθήνα, θα είναι μία πολύ καλή αναπαράσταση των άλμπουμ που έχουμε παίξει μαζί. Ο ρόλος μου μαζί του, σε κάθε μία από τις διαφορετικές μπάντες που παίζουμε, είναι διαφορετικός. Στους TRANSATLANTIC, είμαι πιο πολύ αρχηγός εγώ, αφού είναι δικό μου project, στους FLYING COLORS και οι δύο είμαστε χαρακτήρες που υποστηρίζουμε τη μπάντα, ενώ στη σόλο καριέρα του Neal, απλά τον υποστηρίζω, αφού είναι δικό του το γκρουπ, δική του η μουσική.
Την επόμενη χρονιά, σχεδιάζεις να κάνεις κάτι τολμηρό, την “Progressive Nation Cruise”, που θα σου πάρει αρκετό χρόνο, απ’ ότι καταλαβαίνω…
Όχι, όχι!!! Το μόνο που θα μου πάρει είναι πέντε μέρες!!! Γι’ αυτόν τον λόγο κάνω κρουαζιέρα αντί για περιοδεία. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, μία περιοδεία, θα κρατούσε έξι εβδομάδες, ενώ η κρουαζιέρα κρατάει πέντε μέρες.
Η ιδέα ήταν δική σου; Σε ποιο βαθμό είσαι αναμεμιγμένος μαζί με τον Derek Sherinian;
Δεν είχα κάνει ποτέ κρουαζιέρα και –να σου πω την αλήθεια- ο Derek έριξε την ιδέα στο τραπέζι και ήρθε σε μένα για καθοδήγηση γιατί είναι μερικά πράγματα που δεν τα ξέρει όπως εγώ σε τέτοιες καταστάσεις. Ήρθε λοιπόν με την επιχειρηματική ιδέα κι εγώ ασχολήθηκα με το να βρω τα συγκροτήματα που θα παίξουν. Νομίζω ότι θα είναι κάτι ονειρικό. 23 από τις καλύτερες μπάντες στον χώρο, κατά τη γνώμη μου, στον ίδιο χώρο και μάλιστα σε κρουαζιέρα…
Δεν ήταν και δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι είσαι μπλεγμένος σ’ αυτή τη φάση, όταν πάει στο site της κρουαζιέρας και δει το λογότυπο “Del Fuvio Brothers”, αφού αυτό ήταν το ψευδώνυμό σου (σ.σ. Max Del Fuvio) στο Nightmare Cinema όταν το κάνατε με τους DREAM THEATER…
Χαχαχα! Το έπιασες!!!
Έπαιξες ένα δίσκο με τους ADRENALINE MOB κι έφυγες. Έπαιξες σ’ ένα δίσκο με τους AVENGED SEVENFOLD κι έφυγες, έστω και για διαφορετικούς λόγους. Μου φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό, βρίσκεις λίγο δύσκολο να αφιερώσεις τον εαυτό σου σ’ ένα συγκρότημα το οποίο δεν έχεις ξεκινήσει εσύ και δεν είναι δικό σου project και ότι προσπαθείς να κάνεις όλα τα πράγματα που ήθελες να κάνεις και δεν σου επέτρεπαν οι υποχρεώσεις σου με τους DREAM THEATER, μαζεμένα, την ίδια στιγμή…
Δεν μου αρέσει να λέει κάποιος ότι δεν μπορώ να αφιερώσω τον εαυτό μου σ’ ένα συγκρότημα, όταν ήμουν πλήρως αφοσιωμένος στους DREAM THEATER για 25 χρόνια, δηλαδή πάνω από τη μισή ζωή μου. Προφανώς δεν μπορείς να βρεις πιο αφοσιωμένο άνθρωπο σ’ ένα συγκρότημα, απ’ ότι ήμουν εγώ με τους DREAM THEATER…
Ναι, αλλά δεν αναφέρομαι στους DREAM THEATER. Νομίζω ότι ήμουν αρκετά σαφής.
Σε ότι αφορά τους AVENGED SEVENFOLD, ήταν εντελώς δική τους η απόφαση να πάρουν έναν νεαρό, άγνωστο ντράμερ, μετά την περιοδεία για το “Nightmare” όπου έπαιζα μαζί τους. Δεν είχε να κάνει με εμένα λοιπόν. Εγώ θα καθόμουν και θα έπαιζα μαζί τους, αν το ήθελαν. Αποφάσισαν να πάρουν λοιπόν έναν άγνωστο ντράμερ και το κατανοώ απόλυτα αυτό. Η μόνη κατάσταση που έπρεπε εγώ να πάρω την απόφαση να φύγω, ήταν με τους ADRENALINE MOB, όπου δυστυχώς βρέθηκα σε μία κατάσταση όπου δεν μπορούσα να είμαι σε δύο μέρη την ίδια στιγμή. Ήθελαν να μπουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν δίσκο, αλλά εγώ είχα πολλές συναυλίες με τους WINERY DOGS ήδη προγραμματισμένες εκείνες τις ημέρες. Έπρεπε να πάρω μία απόφαση λοιπόν κι εγώ δεν ήθελα να είμαι σε αποκλειστικότητα με τους ADRENALINE MOB, αυτό που ουσιαστικά ήθελαν από εμένα. Είμαι σε μία φάση της ζωής μου, που θέλω να εξερευνήσω διαφορετικές μουσικές, με διαφορετικά μουσικά σχήματα κι όχι να είμαι 100% αφοσιωμένος σ’ ένα σχήμα, τους ADRENALINE MOB στην περίπτωσή μας. Αν δεν ήταν τόσο βιαστικοί να ετοιμάσουν το δεύτερο άλμπουμ τους, θα είχα κάτσει. Αλλά με αυτές τις συνθήκες, δεν ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο.
Μιας και αναφέραμε τους AVENGED SEVENFOLD, πως σου φάνηκε ο καινούργιος τους δίσκος; Σε ρωτάω επειδή έχουν δεχτεί μεγάλη κριτική…
Νομίζω ότι έκαναν ένα δίσκο που ήθελαν να κάνουν για να πάνε το συγκρότημα στο επόμενο επίπεδο. Το καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά δεν ήταν για το δικό μου γούστο. Οι AVENGED SEVENFOLD που μου αρέσουν, είναι αυτοί που έχουν πιο μεγάλη μουσικότητα και πιο τολμηρά κομμάτια. Προσωπικά μου λείπει αυτό, αλλά νομίζω ότι πέτυχαν απόλυτα στον στόχο τους, να πάνε δηλαδή το συγκρότημα στο επόμενο επίπεδο, από εμπορικής άποψης. Δεν είμαι οπαδός των METALLICA του “Black album”, μου αρέσουν οι πιο περιπετειώδεις METALLICA. Δεν μπορώ να πω και πολλά πράγματα για τους AVENGED SEVENFOLD ως αντικειμενικός ακροατής, επειδή είναι ένα είδος μουσικής που δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός, αλλά καταλαβαίνω για ποιον λόγο το έκαναν και νομίζω ότι πέτυχαν το στόχο τους. Δεν ήταν μία διπλωματική απάντηση αυτή; Προφανώς ήθελες «βρώμα»…
Άσε Mike, σε πρόλαβε ο Rob Flynn και μάλιστα χωρίς καμία πρόκληση, μέσα από το προσωπικό του blog!!! Όλα τα υπόλοιπα, μετά απ’ αυτό, δεν έχουν αξία… Δεν νομίζω ότι μετά από τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε θα έμπαινα σε διαδικασία να σε «παγιδέψω» να μου πεις «βρώμες»…
Χαχαχα! Ναι, Σάκη.
Από την άλλη όμως, μιας και το έθεσες αυτό, θα πρέπει να σου πω ότι αυτή η εμμονή να διαβάζεις οτιδήποτε λέγεται για εσένα και να πηγαίνεις στα σχόλια του blabbermouth.net και να απαντάς ο ίδιος στους επικριτές σου, μόνο κακό μπορεί να σου κάνει και να σε αποπροσανατολίζει. Προσωπική άποψη, πάρτην όπως θέλεις. Έχω γνωρίσει μέχρι και μουσικό, ο οποίος επισκέπτεται ψυχίατρο εξαιτίας της ίδιας εμμονής με τα σχόλια που κάνουν γι’ αυτόν σε διάφορα site… Πάμε σε κάτι άλλο λοιπόν τώρα… Μετά από τουλάχιστον δύο χρόνια και χρησιμοποιώ ακριβώς τη δική σου έκφραση, φαίνεται ότι «η σκόνη έχει κατακάτσει» και οι σχέσεις σου με τους DREAM THEATER φαίνεται να ομαλοποιείται. Χάρηκα που διάβασα ότι στέλνετε μηνύματα και e–mail με τον John Petrucci και τον Jordan Rudess. Τι γίνεται με τον John Myung και τον James LaBrie; Εντάξει, ο Myung με το ζόρι μιλάει, αλλά τι γίνεται με τον LaBrie; Συνεχώς σε κατηγορεί στις συνεντεύξεις του, ότι έπαιρνες ατομικές αποφάσεις, ότι είχες απομακρυνθεί από το συγκρότημα κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Ποιες είναι πραγματικά οι σχέσεις σας πλέον; Και δεν το λέω για να μου πεις αν υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψεις, επειδή απλά πιστεύω ότι δεν υπάρχει τέτοια διάθεση και από τις δύο πλευρές…
Έχω κάνει ότι περνά από το χέρι μου για να κρατήσω καλές σχέσεις με όσα μέλη το ήθελαν. Η κατάσταση φαίνεται να βελτιώνεται συνεχώς. Σήμερα κιόλας (σ.σ. 13/9), αντάλλαξα e-mail με τον John Myung για κάτι πολύ προσωπικό και ήταν η πρώτη φορά που άκουσα απ’ αυτόν εδώ και πολύ καιρό και χάρηκα πάρα πολύ. Το ίδιο και με τον Jordan Rudess, με τον οποίο, να σου πω την αλήθεια, στέλναμε μηνύματα ο ένας στον άλλο πολύ τακτικά. Επίσης, η σχέση μας με τον John Petrucci γίνεται πολύ καλή και πάλι. Τα παιδιά αυτά, είναι αδέρφια μου και με μερικούς απ’ αυτούς παίζαμε μαζί για περισσότερη από τη μισή ζωή μας. Θέλω όσο οτιδήποτε άλλο να έχουμε μεταξύ μας μία καλή σχέση, λοιπόν. Δεν υπάρχει κάποιο κίνητρο πίσω απ’ αυτό, απλά θέλω να είμαστε φίλοι και δεν μπορείς να διαγράψεις μία ολόκληρη ζωή που ήμασταν μαζί. Δεν κρατάω κακίες, δεν μετανιώνω για κάτι. Αυτά τα έμαθα στους Ανώνυμους Αλκοολικούς, όταν «καθάρισα». Συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις, αλλά πρέπει να συγχωρείς, να ξεχνάς και να προχωράς. Τα κλειδιά για την ευτυχία, είναι η συγχώρεση και η αποδοχή και πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτά τα χαρακτηριστικά.
Να σου πω την αλήθεια, ο Myung σπάνια μιλάει ή δίνει συνεντεύξεις (σ.σ. γελούσε ο Portnoy), ο Jordan είναι τόσο γλυκός άνθρωπος που δύσκολα θα έλεγε κακία για κάποιον και ο Petrucci είναι «κύριος» και σε καμία συνέντευξη που διάβασα δεν είπε κάτι υποτιμητικό για εσένα…
Το ίδιο συμβαίνει και με τους οπαδούς, όπως βλέπω. Μετά από τρία χρόνια, όπου ένιωσαν έντονη απογοήτευση γι’ αυτό που συνέβη, σιγά-σιγά, συμφιλιώνονται με την πραγματικότητα και αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας.
Άλλωστε αυτό που δεν αλλάζει, είναι η πλούσια μουσική κληρονομιά που μας έχετε αφήσει…
Ξέρεις, πριν από λίγο, μιλούσα με ένα γερμανικό περιοδικό που θα έκανε αφιέρωμα στους DREAM THEATER και τη δισκογραφία τους, για μία ολόκληρη ώρα. Πιάσαμε από το “When dream and day unite”, μέχρι το “Black clouds…” . Όλα αυτά τα άλμπουμ είναι κομμάτια από την ψυχή μου κι εγώ πάντα θα είμαι κι ένα δικό τους κομμάτι… Οι δίσκοι αυτοί θα έχουν τη δική μου στάμπα για μια αιωνιότητα όπως και το αντίστροφο. Τίποτα δεν το αλλάζει αυτό και οι άνθρωποι πρέπει να τα απολαμβάνουν γι’ αυτό που είναι, να προχωρούν παραπέρα και να δουν τι άλλο γίνεται στις ζωές μας.
Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει το δίσκο των DREAM THEATER…
Δεν τον έχω ακούσει, οπότε δεν έχω άποψη. Θα σε παρακαλούσα όμως να ξεφύγουμε λίγο απ’ αυτό το θέμα…
Μιλώντας καθαρά από μουσικής άποψης, θεωρείς ότι θα μπορούσες να ήσουν μέλος των DREAM THEATER στο “A dramatic turn of events”;
Αν ήμουν μέλος τους, προφανώς θα ήταν διαφορετικός δίσκος. Υπήρξα μέρος της συνθετικής ομάδας και της παραγωγής, επίσης. Τώρα, που έχουμε ακούσει το δίσκο, προφανώς θα ήταν πολύ διαφορετικός αν ήμουν κι εγώ αναμεμιγμένος. Είναι όμως πολύ υποθετική ερώτηση και δεν μπορώ να απαντήσω παραπάνω…
Το 2013, κυκλοφόρησαν δίσκοι απ’ αυτό που κάποτε ονομάζαμε «Αγία Τριάδα» του prog metal, δηλαδή τους DREAM THEATER, QUEENSRYCHE και FATES WARNING, αλλά έχουμε ακούσει και πολλές σπουδαίες δουλειές από καινούργια ονόματα στο χώρο. Πως βλέπεις αυτό το κίνημα της μουσικής τη χρονιά που διανύουμε;
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν γίνεται φέτος “comeback”. Το “comeback” έγινε πριν από 10 χρόνια και από τότε η μουσική αυτή βρίσκεται στο προσκήνιο. Αυτός ήταν ο λόγος που δημιούργησα το “Progressive Nation”, να δείξω πολλές, απίστευτες μπάντες εκεί έξω. Ανέφερες την «Αγία Τριάδα», αλλά αυτό ήταν πίσω στα 90’s. Οι FATES WARNING πλέον κυκλοφορούν δίσκο κάθε 10 χρόνια και οι QUEENSRYCHE βρίσκονται συνεχώς σε αναταράξεις και τσακωμούς. Υπάρχει μία νέα γενιά, ένα νέο κύμα συγκροτημάτων που πάει πέρα από αυτά που ανέφερες. Πλέον, όταν μιλάω για progressive, εννοώ τον Steven Wilson και τους PORCUPINE TREE, τους OPETH, τους KATATONIA, τους ANATHEMA, σουηδικές μπάντες όπως οι PAIN OF SALVATION, οι BEARDFISH, οι FLOWER KINGS, αυτό το νέο κύμα με πολύ τεχνικό υλικό όπως οι PERIPHERY, οι ANIMALS AS LEADERS, αλλά και metal συγκροτήματα όπως οι MASTODON. Το progressive της εποχής μας, πηγαίνει πλέον πολύ παραπέρα από αυτά τα τρία σχήματα. Και με το “Progressive Nation” προσπαθώ να προωθήσω όλη αυτήν την σπουδαία μουσική που υπάρχει εκεί έξω. Υπάρχουν τόσα πολλά είδη πλέον, ακόμα και αυτά που κάνω εγώ είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, από τους TRANSATLANTIC, τους PSMS, τους FLYING COLORS ή τον Neal Morse.
Πριν μερικούς μήνες, άνοιξε για συναυλία των ADRENALINE MOB, το συγκρότημα του γιου σου, Max Portnoy. Πως αισθάνθηκες;
Ήταν μία από τις πιο «υπερήφανες» στιγμές της ζωής και της καριέρας μου, να βλέπω το γιο μου να ανοίγει συναυλία μου και να παίζει τόσο καλά και τόσο άνετα. Βλέπω τόσα πολλά από τον εαυτό μου όταν ήμουν παιδί, μέσα του. Ένιωσα πολύ-πολύ περήφανος. Η μπάντα του είναι επίσης στην “Progressive Nation Cruise”. Το συγκρότημά του έχει πολλές ευκαιρίες σαν αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς που έκανα εδώ και πολλά χρόνια. Εγώ είμαι εδώ για να του προσφέρω αυτές τις ευκαιρίες. Αν θα τις εκμεταλλευτεί, είναι καθαρά δικό του θέμα.
Του έχεις δείξει εσύ κάποια πράγματα ή κάνει μαθήματα;
Βασικά, δεν είμαι δάσκαλος, αλλά κυρίως λείπω πολλές μέρες από το σπίτι. Χρειάζεται κάποιον δάσκαλο που να είναι συνεπής. Εκτός από τα μαθήματα που κάνει, πηγαίνει και σε μουσικό σχολείο. Τον ενδιαφέρει πάρα πολύ η μουσική, όχι μόνο το drumming, όπως κι εγώ όταν ήμουν στην ηλικία του. Αναπόφευκτα, επειδή μεγάλωσε παρακολουθώντας εμένα, βλέπω να παίρνει το στυλ μου.
Φανταστικά. Ας ελπίσουμε ότι θα ακούμε το όνομα Portnoy για πολλά ακόμα χρόνια…
Τέλεια. Το ελπίζω.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη κι ελπίζω να δούμε μια φανταστική συναυλία με τον Neal Morse σε λίγες μέρες.
Να είσαι σίγουρος. Τα λέμε στην Ελλάδα.
Σάκης Φράγκος
