Ας δούμε πώς έχει σήμερα η κατάσταση στο heavy metal και δη τις νέες μπάντες του. Υπάρχει το “New Wave Of τάδε” (όπως και σε άλλα metal παρακλάδια) με τις προσπάθειες για αναβίωση πιο παραδοσιακών ήχων, με μπάντες να πιθηκίζουν άσκοπα πάνω στους πάλαι ποτέ μεγάλους του είδους και λιγοστές να καταφέρνουν όντως ν’ αναπαράγουν το feeling των αρχαίων IRON MAIDEN π.χ (ENFORCER) ή των παλιών επικών MANOWAR (ATLANTEAN KODEX). Kαι από την άλλη υπάρχουν και οι IN SOLITUDE, αν και κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι κι αυτοί έτσι ξεκίνησαν, με το (πολύ καλό κατά τα’ άλλα) MERCYFUL FATES-ικό ντεμπούτο τους. Με τον επόμενο όμως δίσκο τους “The World.The Flesh.The Devil.” έδειξαν τις προθέσεις και τη φιλοσοφία τους ως μπάντα, ακολουθώντας λιγότερο τυπικές, straight forward δομές και ρίχνοντας το βάρος στην ατμόσφαιρα. Άσχετα με το ότι μερικοί συνέχιζαν να βλέπουν μόνο μια κόπια των μεγάλων Δανών. Τουλάχιστον με τον φετινό, τρίτο τους δίσκο οι IN SOLITUDE ξεκαθαρίζουν το τοπίο σχετικά με το παραπάνω, ταυτόχρονα διώχνοντας κατά πάσα πιθανότητα και τέτοιου τύπου πιο επιδερμικούς ή ούγκα-μπούγκανους ακροατές.
Οι διασκευές στα “Mother of Mercy” των SAMHAIN και “Jesus I Betong” των post-punk συμπατριωτών τους CORTEX, που περιέχονται στα δύο single που προηγήθηκαν του “Sister”, αποδείχθηκε ότι μόνο τυχαίες δεν ήταν. Οι Σουηδοί αυτή τη φορά στρέφονται σε ακόμα πιο αυθεντικές σκοτεινές επιρροές, εμπλουτίζοντας το έτσι κι αλλιώς σκοτεινό heavy metal τους. Εξάλλου η όλη απόκοσμη αύρα και αισθητική που ακολουθεί τη μπάντα, που ακόμα και στους ακροατές που δεν έχουν προηγούμενη επαφή με τoυς Σουηδούς γίνονται ξεκάθαρα με το εξώφυλλο-φόρο τιμής στην ταινία τρόμου “La maschera del demonio” (τσεκάρετε εννοείται), είναι μεγάλο και αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς της. Αγνοώντας ταμπού και περιορισμούς, στο “Sister” η μπάντα χρησιμοποιεί οτιδήποτε εξυπηρετεί καλύτερα την ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα που θέλουν ν’ αποδώσουν, από BLACK SABBATH, DANZIG, παλιό, καλό heavy metal, black metal riff (στο Inmost Negredo που κλείνει το δίσκο) και φυσικά gothic rock. Όχι μόνο στο στάδιο των vibes, και την παρόμοια horror αισθητική που συναντάται στα κινήματα του gothic & deathrock, αλλά αναφερόμαστε σε ολόκληρα μέρη που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε κάποια σκονισμένη, early 80’s ηχογράφηση στη Μεγάλη Βρετανία (είπαμε για τη θεϊκή vintage παραγωγή;). Βέβαια όλα αυτά γίνονται μέσα από ένα heavy metal πρίσμα, με τις κιθάρες να εξακολουθούν να έχουν τον πρώτο λόγο στη μουσική των IN SOLITUDE, αν και η συμβολή του μπάσου είναι επίσης μεγάλη. Τέλος θα ήταν έλλειψη να μη γίνει αναφορά στα φωνητικά του Pelle και τις θεατρικές του ερμηνείες, με τη βαθειά φωνή του και τις μελωδίες στις οποίες πατάει να ταιριάζουν απόλυτα στο στυλ του δίσκου. Όπως φυσικά και οι ανάλογοι στίχοι που αποπνέουν ένα πραγματικό αίσθημα τρόμου.
Δεν αναφέρομαι καν στα guest-ιλίκια του νέου τους δίσκου, ο κόσμος θα πρέπει ν’ ασχοληθεί καθαρά και μόνο για τη μουσική των ταλαντούχων αυτών Σουηδών και όχι λόγω παράπλευρων θεμάτων όπως π.χ αν μέλη τους είναι στους GHOST. Έχουμε να κάνουμε με την πιο ενδιαφέρουσα νέα μπάντα όσο αφορά τα πιο παραδοσιακά παρακλάδια του σκληρού ήχου και μακράν τον πιο ιντριγκαδόρικο δίσκο που βγήκε από τη νεότερη γενιά, που δεν αρνείται τις επιρροές του μεν, με ολοδικό του χαρακτήρα δε, σπρώχνοντάς τους καλλιτεχνικά ένα βήμα μπροστά. Με το “Sister” επιβεβαιώνουν τα λεγόμενά τους ότι δεν έχουν καμία σχέση με το νέο κύμα traditional heavy metal μπαντών από τη Σουηδία που κατηγοριοποιήθηκε από τύπο και κοινό ως ολόκληρη σκηνή και δείχνουν τρομακτικές προοπτικές για το μέλλον. Ακόμα και αύριο να σταματούσαν βέβαια, προσωπικά θα ήμουν ευγνώμων για τα μέχρι τώρα άλμπουμ τους. Αλλά δεν βρίσκεις κάθε μέρα μπάντες που δεν επαναπαύονται και ψάχνονται συνεχώς, φτάνοντας στα όριά τους κάθε φορά.
8,5/10
