Ο τρίτος δίσκος, είναι συνήθως αυτός που καθορίζει τη αξία μιας μπάντας στη συνείδηση των οπαδών. Όταν μάλιστα τυχαίνει να είναι και ο πρώτος σε εταιρία της μεγάλης κατηγορίας όπως η Relapse, εκεί είναι που πλέον η μπάντα έχει κάνει all-in και περιμένει είτε να καταξιωθεί, είτε να φάει το κεφάλι της. Οι Τεξανοί TRUE WIDOW στον τρίτο τους δίσκο, παίζουν το πιο μαύρο και απαισιόδοξο pop(!) που έχεις ακούσει ποτέ. ΟΚ, επειδή τέτοιος χαρακτηρισμός είναι λίγο υπερβολικός, ας πούμε ότι ο ήχος τους είναι χτισμένος πάνω σε απλές δομές, αργός, με στοιχεία από πολλά παρακλάδια του ευρύτερου rock. Πολύ heavy, καθόλου metal, “stonegaze” το βαφτίζουν οι ίδιοι.
Την πρώτη φορά πουθα τσεκάρεις τη μπάντα, το μάτι σου θα πέσει αναπόφευκτα στη γυναίκα της παρέας, NicoleEstill, και λόγω του διπλού της ρόλου ως μπασίστρια-τραγουδίστρια, πιθανόν, συνειρμικά, να αρχίσεις τις συγκρίσεις με συναδέλφισσές της,όπως τη Miny Parsonz των ROYAL THUNDER ή τη Laura Pleasants των KYLESA, άκυροι συνειρμοί ωστόσο, καθώς οι διαφορές στη μουσική που παίζουν αυτές οι κυρίες είναι σημαντικές. Μπορεί λοιπόν η Nicole με το μπάσο της,που btw ακούγεται στη διαπασών, και τη φωνή νεράιδας που διαθέτει να κλέβει τη παράσταση, αλλά κουμάντο στους TRUE WIDOW κάνει ο κιθαρίστας-τραγουδιστής Dan Phillips. Αυτός,πέρα απ’ τις συνθέσεις, έχει αναλάβει και τη πλειοψηφία των φωνητικών δίνοντας λιγότερες πάσες στη Nicole απ’ όσες ίσως θα θέλαμε. Στο τέλος κάθε ακρόασης του “Circumambulation” η γεύση που σου μένει είναι σίγουρα πικρή, ωστόσο απ’ το δίσκο δε λείπουν και λίγες πιο «κεφάτες» συνεισφορές, κυρίως από πλευράς Nicole. Η πηγαία μελαγχολία και το βαθύ σκοτάδι πουθα βρεις σε στιγμές, δύσκολα συναντάται αλλού, ιδιαίτερα αν σκεφτείς ότι αυτό το δυσάρεστο feeling του δίσκου, δεν στηρίζεται σε σάπιες φωνές ή κατεστραμμένο ήχο, αλλά πάνω σε απλές μουσικές ιδέεςπου αν παιχτούν από μια random μπάντα του Seattle πχ., και σε λίγο πιο γρήγορο tempo, θα ακουστούν εντελώς grunge.
Από την άλλη, το τρίτο πόνημα των TRUE WIDOW αποτελεί περίπτωση όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθεί η ισορροπία και το όλο πακέτο να φανεί κάπως βαρετό σε κάποια αυτιά. Η αλήθεια είναι ότι ενώ το “Circumambulation” ξεκινά ψαρωτικά, με δυνατές δόσεις μαυρίλας κρυμμένες σε απλές μελωδίες, που με τέτοια ευκολία μόνο το χέρι του Iommi μπορεί να αναπαράγει, φτάνει γρήγορα στη κορύφωση και στο «χιτάκι» “Four teeth”, με αποτέλεσμα σε κάποιες πιο αδύναμες στιγμές προς τη μέση, να ρίξεις και μερικά χασμουρητά. Εκτός αν είσαι αποφασισμένος να χωθείς κάτω από τα αυτά τα αργά, επαναλαμβανόμενα μουσικά θέματα, έχοντας πιει τα ποτάκια και τα τσιγαράκια σου και βουλιάξει στη πολυθρόνα με σβηστά φώτα, χαμένος μπροστά σεμια 50αρα οθόνη και μ’ ένα τεράστιο ηχοσύστημα να σου τσακίζει τα τύμπανα, όπως κάνει ο θεούλης Jesse Pinkman του Breaking Bad όταν τον παίρνει από κάτω. Έτσι, πράγματι θα «νιώσεις» το δίσκο.
Γιατί οι ΤRUE WIDOW παίζουν τη μουσική που θέλεις να ακούσεις όταν φτάνεις σε ψυχολογικό πάτωμα, σα τον Jesse. To “Circumambulation” είναι τόσο μαύρο ώστε να γίνει το ιδανικό άκουσμα για πριν, μετά ή και κατά τη διάρκεια (με ακουστικά) κηδειών. Δουλεύει όμως και σε πιο normal καταστάσεις, όπως στο να συντροφεύσει ένα ξενύχτι σου στο σπίτι παρέα με αλκοόλ… Βασικά, για να μη το κουράζουμε, δουλεύει παντού, ακόμα και σε ξένοιαστο July Morning. Σπεύστε να το ακούσετε λοιπόν, με μέτρο μόνο γιατί τώρα που και κάποιοι άλλοι masters στη κατάθλιψη, οι SUBROSA, κυκλοφορούν νέο δίσκο, υπάρχει κίνδυνος να αποκτήσουμε μαζοχιστικές τάσεις.
7.5 / 10
Κωνσταντίνος Οικονομάκος
