Οι Ιταλοί μυρίστηκαν λαβράκι στην περίπτωση των BENEDICTUM και κινήθηκαν γρήγορα για να αποσπάσουν την υπογραφή τους. Οι Αμερικάνοι, δεν ταιριάζουν στο μελωδικό hard rock ρεπερτόριο της δισκογραφικής, αλλά ο ντόρος που ακολούθησε από την ανακάλυψη των Craig Goldy (DIO) και Jeff Pilson (DOKKEN) αρκούσε. Έκτοτε όμως έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία και η μπάντα δεν κατάφερε να εκτοξευθεί σε ποιοτικό ή εμπορικό επίπεδο.
Σίγουρα το κλασικό heavy metal που είναι εξαιρετικά στημένο στις βάσεις της Αμερικάνικης σχολής, είναι κάπως περιοριστικό και η παρουσία μιας γυναικείας παρουσίας στο μικρόφωνο, ίσως να μην τους επιτρέπει την απήχηση που έχουν/είχαν μπάντες όπως οι EVANESCENCE, LACUNA COIL Κλπ. Παρόλα αυτά, η αγάπη της Veronica Freeman με την βαρβάτη φωνή της και της πληθωρικής παρουσίας της, για ατόφιο μέταλλο, διατηρεί τους BENEDICTUM σε σοβαρό επίπεδο.
Το “Obey” είναι πλέον η 4η δισκογραφική τους απόπειρα, που φανερώνει μια μερική στροφή της μπάντας στο πιο κλασικό ύφος των 2 πρώτων δίσκων, αφού η προηγούμενη προσπάθεια, το “Dominion” ήταν αδύναμη. Για όσους έχουν αγαπήσει από τους HELSTAR, μέχρι τους SEVEN WITCHES και τους DESTINY’S END, ή τους CAGE και τους VICIOUS RUMORS, ή τους CHASTAIN (όπως αναμενόταν), οι BENEDICTUM προσφέρουν αρκετές στιγμές ακουστικού οργασμού, με επιθετικές κιθάρες του Pete Wells και τα χαρακτηριστικά φωνητικά της Freeman.
Ακόμα και στα αδύναμα κομμάτια (ή αλλιώς fillers) όπως το “Evil that we do”, ή το “Die to love you” υπάρχουν κάποιες καλές ιδέες, αλλά οι καλύτερες στιγμές είναι όταν πατάνε γκάζι (βλέπε τύμπανα από τον νεο-εισερχόμενο Rikard Stjernquist από τους JAG PANZER) και η μπάντα πυροβολεί αδιακρίτως. Κεραυνοί όπως το ομώνυμο κομμάτι, το “Fractured” και το εξίσου επιθετικό “Fighting for my life” ξεχωρίζουν και ταιριάζουν στο ύφος των παλαιότερων BENEDICTUM.
Παράλληλα, υπάρχουν και πιο mid tempo στιγμές, όπως το εξαίσιο “Crossing over” που επιτρέπει μια πιο συναισθηματική προσέγγιση στα φωνητικά της Freeman, δίχως να κάνουν εκπτώσεις. Σίγουρα η πιο ατμοσφαιρική στιγμή, ακούει στο όνομα “Cry”, ένα ντουέτο με τον αγαπημένο μου Tony Martin, ίσως τον λιγότερο εκτιμημένο από τους τεράστιους τραγουδιστές των BLACK SABBATH (αν και έχω ένσταση με την γέφυρα του τραγουδιού).
Γενικά η μπάντα δείχνει σε φόρμα, παρά την αλλαγές στα μέλη και ας ελπίσουμε ότι το προηγούμενο άλμπουμ ήταν μόνο ένα διάλειμμα. Το “Obey” είναι μια καλή δήλωση για την ταυτότητα των BENEDICTUM και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν να τους γνωρίσουν.
7.5 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
