Από τη στιγμή που μου δόθηκε ο νέος δίσκος των Γερμανών (που πλάκα-πλάκα τελευταία κάτι πάει να γίνει εκεί με μπάντες όπως VENENUM, BEYOND, ALCHEMYST), σκέφτηκα ότι είναι καλή αφορμή να βγάλω χολή και να κράξω σαν σκατόγερος πιουρίστας πάνω στο άνθος της ηλικίας μου γι’ αυτής της συνομοταξίας τις μπάντες. Και ναι λοιπόν, θα το κάνω. Απλά οι κακόμοιροι οι LAY DOWN ROTTEN έτυχε να είναι αυτοί που θα δεχθούν τα “πυρά”.
Οι LAY DOWN ROTTEN συγκεντρώνουν πολλά από αυτά τα οποία δεν μου κάθονται καθόλου καλά στο μοντέρνο death metal. Από την αποστειρωμένη, πλαστική παραγωγή (εκνευριστικά trigger, μπάσο μόνο στα χαρτιά, απολύτως τυπικός low end ήχος στην κιθάρα), τα διαδικαστικά brutal φωνητικά, μέχρι και τις φωτογραφήσεις όπου όλοι πρέπει να φοράμε μαύρα από την κορφή ως τα νύχια, να έχουμε αλυσίδες στο παντελόνι, να δείχνουμε κακοί και τα καραφλά μέλη να έχουν μούσι μέχρι το πάτωμα για να αναπληρώσουν για τα μαλλιά. Το εύκολο death metal, σαν αυτό που ακούνε οι πιτσιρικάδες για καφρίλα και να είναι br00000taaaal με τις δίκασες & τις heavy κιθάρες, αλλά να έχουμε και τις AMON AMARTH μελωδίες μας, μην παραπέσουμε βαριοί στο ακροατήριο.
Πρόκειται για ιδέες που έχουν ακουστεί 500.000 φορές και πλέον δεν κάνουν καμία εντύπωση. Και με τόση υπερπληθώρα μουσικής και πανεύκολη πρόσβαση σε αυτή απορώ γιατί κάποιος να κάτσει ν’ ασχοληθεί με τέτοια άλμπουμ πάνω από 1-2 το πολύ φορές, και βασικά τί έχουν να προσφέρουν τέτοιοι δίσκοι. Επειδή δε μου αρέσει βέβαια να είμαι άδικος, να αναφέρουμε και τα θετικά στοιχεία. Οι κιθάρες έχουν τις εκλάμψεις τους, κάποιες μελωδίες τους κολλάνε με την evil, γαμωσταύρικη αίσθηση που θέλουν να περάσουν, ενώ μπορώ να πω ότι ψιλογούσταρα σε σημεία όπου που τη βλέπουν BOLT THROWER. Γενικά το song writing δεν είναι και τόσο κακό και οι τύποι μάλλον κατέχουν το αντικείμενό τους και παίζουν αρκετά καλά, έχουμε ακούσει τρισχειρότερα πράγματα. Γι’ αυτό το λόγο δε μπορώ και να θάψω, να είμαστε και λίγο αντικειμενικοί. Απλά κάτι τέτοιο δεν αρκεί σήμερα για να ξεχωρίσεις και να ακουστείς.
Προσωπικά δε θα πρότεινα το “Deathspell Catharsis”, αλλά υπάρχουν άτομα που τη βρίσκουν με τέτοιους ήχους οπότε ας τσεκάρουν τουλάχιστον, το άλμπουμ δεν είναι αυτό που λέμε και τραγικό. Οι ντεθμεταλλάδες πάντως καλύτερα ας ακούσουν τίποτε άλλο.
4.5 / 10
Νίκος Χασούρας
