Βγάλτε το ομώνυμο ντεμπούτο τους, που ήταν κάτι σαν επίσημο demo. Κρατήστε κομματάρες από το “The damnation game” όπως το “The edge of forever” ή το “Winter’s dream”. Διώξτε μερικές μέτριες στιγμές του “V: The mythology suite”. Πείτε μου τώρα την αλήθεια; Υπάρχουν απλά καλοί δίσκοι των SYMPHONY X; Με το αποκορύφωμα του “The divine wings of tragedy”, αλλά και την απαράμιλλη τελειότητα των “Iconoclast”, “Paradise lost”, “Twilight in Olympus”, “The odyssey”, από τους SYMPHONY X, ακούμε μόνο απόλυτους ύμνους, με τον «Θεόθεο» Michael Romeo να εξαπολύει κιθαριστικές επιθέσεις ανά κύματα και να είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που έχει μπορέσει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το πολυεργαλείο που έχει στο γκρουπ του, τον Russell Allen, που είναι τραγουδισταράς μεν, αλλά εκτός των SYMPHONY X, δεν έχει μπορέσει να μας χαρίσει τέτοιες μοναδικές ερμηνείες, είτε ως σόλο καλλιτέχνης είτε με τους ADRENALINE MOB, τους ALLEN/ LANDE κτλ.
Τα χρόνια που μεσολάβησαν από το “Iconoclast” μέχρι τώρα, είχαν τον ντράμερ τους, τον σπουδαίο Jason Rullo, να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, τον Allen να συμμετέχει σε πολλά σχήματα και τον Romeo, μετά την εξαντλητική –για τα δεδομένα του γκρουπ- παγκόσμια περιοδεία, να προσπαθεί να γράψει κάτι που να είναι διαφορετικό, αλλά συνάμα και τόσο SYMPHONY X. Το αποτέλεσμα, τον δικαιώνει απίστευτα. Οι SYMPHONY X, κατάφεραν να κάνουν έναν ακόμα δίσκο που ακούγεται μονορούφι και στα καπάκια repeat, όπως σχεδόν κάθε δουλειά τους, αλλά με ένα μοναδικό flow, που εκτείνεται από thrashy riffs όπως στο “Kiss of fire” ή το “Nevermore”, στις κλασικές ανατολίτικες μελωδίες που ενσαρκώνονται σ’ αυτό το άλμπουμ με το “Charon”, το υπερκλασικό SYMPHONY X “Underworld”, μέχρι την πιο καθαρή μπαλάντα τους, το “Without you”, αλλά κυρίως τα δύο ανυπέρβλητα “To hell and back” και “Swan song”, δύο από τα κορυφαία τραγούδια των τελευταίων ετών, με σαφείς νύξεις ως προς τη δομή τους, σε κομμάτια όπως το μνημειώδες ‘The accolade”.
Για την κιθαριστική δουλειά, δεν έχω λόγια. Ακόμα και το τραγούδι με το πιο μελωδικό – εμπορικό ρεφρέν, το “Run with the devil”, έχει ένα riff που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως στο διάολο κατάφερε να συνθέσει ένα τόσο περίπλοκο και συνάμα τόσο «πιασάρικο» θέμα… Το έχω πει πολλές φορές. Αν είχα μυαλό στο κεφάλι μου και δεν σταματούσα τη μουσική μετά από μόλις εφτά χρόνια ενασχόλησης κι είχα κάποιο σχήμα, οι SYMPHONY X, θα ήταν η απόλυτη επιρροή μου, αφού συνδυάζουν την τεχνική με την τραχύτητα στον υπέρτατο βαθμό. Σε ότι αφορά τους δίσκους τους, κάθε άλμπουμ τους είναι καταδικασμένο να βρίσκεται στις κορυφαίες θέσεις κάθε λίστας μου. Σε ότι αφορά τα live, κάντε έναν κόπο να τους δείτε στο εξωτερικό, αφού σιγά μην βρεθεί κανένας ψυχοπαθής να τους ξαναφέρει, μετά την παταγώδη αποτυχία της μοναδικής συναυλίας τους στη χώρα μας. Αυτό αξίζει όμως στους progsters της πολυθρόνας και της υψηλής κριτικής. Ούτως ή άλλως, δεν στηρίζουν τίποτε και είναι στη τζαμπαρία.
Πλέον, μετά και από το “Underworld”, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κάθε κυκλοφορία των SYMPHONY X, ακόμα και μετά από τόσα στούντιο άλμπουμ, είναι συνώνυμη της αέναης έμπνευσης και δικαιώνουν για μία ακόμη φορά για την επιμονή μου στο ραδιόφωνο αλλά και στα έντυπα και site που έχω δουλέψει, 20 χρόνια μετά το πρώτο μου airplay τους, με το “The edge of forever” όπου είχα φάει κόλλημα. Το “Underworld” είναι ότι πιο κοντινό στην ατμόσφαιρα του “The divine wings of tragedy” με ότι μπορεί αυτό να συνεπάγεται… Streamαρετέ το, κατεβάστε το, αγοράστε το, κλέψτε το, ακούστε το στο YouTube, μην το αφήσετε να περάσει έτσι. Χαρίστε κάτι πολύτιμο στον εαυτό σας. Ενάμιση μήνα τώρα, έχει κολλήσει πεισματικά στο play και μου έχει στερήσει την ακρόαση άπειρων δίσκων που θα ήθελα να ακούσω. Το διασκεδάζω όμως γαμώτο. Δεν βγαίνουν εύκολα τέτοιοι δίσκοι και δεν θέλω να βολεύομαι με μετριότητες…
9 / 10
Σάκης Φράγκος
