Ιανουάριος του 1984.Το θρυλικό “Ride the Lightning”, βρίσκεται ακόμα στα σκαριά αφού οι ηχογραφήσεις του έχουν προγραμματιστεί για τρεις μήνες αργότερα και οι METALLICA ετοιμάζονται να ταξιδέψουν για πρώτη φορά στην Ευρώπη ως support στους VENOM. Αρχικά, έχουν προγραμματίσει δύο warm-up συναυλίες στο Valley Stream της Νέας Υόρκης και στη Βοστόνη.
Μία μέρα πριν το show στη Βοστόνη, στις 21 του μήνα, το crew της μπάντας τότε, οι Jim Marshall (σ.σ. μετέπειτα κιθαρίστας των METAL CHURCH), Dave Marrs και Mark Whitaker (σ.σ. επίσης πρώτος manager των EXODUS και παραγωγός τους στα “Bonded by blood” και “Pleasures of the flesh”), παίρνουν το φορτηγάκι με τον εξοπλισμό της μπάντας και το παρκάρουν ακριβώς έξω απ’ το ξενοδοχείο. Την συγκεκριμένη μέρα έχει αρκετό κρύο και χιόνι, συνθήκες που δεν ενδείκνυνται για τις κιθάρες, οπότε ο Marshall παίρνει μαζί του στο δωμάτιο το Rickenbacker μπάσο του Cliff Burton και την άσπρη Flying V Gibson τους James Hetfield, ενώ ο Kirk Hammett έχει μαζί του τη μαύρη Flying V Gibson.
Την επόμενη μέρα, μια δυσάρεστη έκπληξη τους περιμένει, καθώς ξυπνάνε για να διαπιστώσουν ότι το φορτηγάκι έχει κλαπεί μαζί με όλο τον εξοπλισμό, στον οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνονταν το drum kit του Ulrich και οι ενισχυτές των Hetfield και Hammett.
Ευτυχώς γι’ αυτούς, οι ANTHRAX ήταν αυτοί που τους δάνεισαν τον δικό τους εξοπλισμό για τις υπόλοιπες ημερομηνίες της περιοδείας, οπότε δεν υπήρχε ζήτημα να παίξουν στα show, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπόρεσαν να ξεπεράσουν τη θλίψη τους για το συμβάν.
Ειδικά ο James Hetfield το πήρε πιο βαριά απ’ όλους, αφού ο Marshall ενισχυτής που χάθηκε με την κλοπή του βαν, είχε υποστεί κάποιες τροποποιήσεις και με αυτόν είχαν ηχογραφήσει το “Kill’ em all”, οπότε αποτελούσε βασικό χαρακτηριστικό του ήχου τους.
Πάνω στην απογοήτευσή του μάλιστα, ο James, έγραψε στο σπίτι ενός φίλους του στο New Jersey, ένα απ’ τα καλύτερα metal τραγούδια όλων των εποχών, το “Fade to black”. Η μελαγχολική του διάθεση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να γράψει τους καταθλιπτικούς στίχους του κομματιού, κάνοντας έναν παραλληλισμό της απογοήτευσης για τη συγκεκριμένη κλοπή με την απογοήτευση από τη ζωή γενικότερα, σαν ένα γράμμα που γράφει κάποιος πριν αυτοκτονήσει.
Τουλάχιστον βγήκε και κάτι πραγματικά καλό, απ’ αυτή τη δυσάρεστη στιγμή, ένας τεράστιος ύμνος!
Χαρά Νέτη
