Μόλις έλαβα το mail από το αφεντικό με την promo έκδοση του προσωπικού άλμπουμ του Chris Holmes, η πρώτη μου σκέψη ήταν «σίγουρα θα αστειεύεται». Η υποσημείωση «να έχεις ένα καλό Σαββατοκύριακο» μπορεί να φαντάζει ιδανική για κάποιους αλλά γνωρίζοντας κοντά 20 χρόνια τον Φράγκο, ήξερα ότι μόνο ευοίωνη δεν θα μπορούσε να είναι η ευχή του όσον αφορά το μουσικό πόνημα του πρώην κιθαρίστα των W.A.S.P. Και πράγματι δεν έπεσα έξω…
Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα ένα τόσο κακό, ασύνδετο, απροσδιόριστο άλμπουμ. Το “Lulu” είναι το πρώτο που μου έρχεται αλλά και από την άλλη μεριά αυτό ήταν –ας πούμε- ένα project…εχμμμ…καλλιτεχνικών ανησυχιών. Εδώ έχουμε κάτι τελείως διαφορετικό. Έχουμε έναν τύπο που θέλει να ονομάζεται μουσικός και που ειλικρινά θεωρεί ότι το “CHP” είναι ένα δισκογραφικό πόνημα. Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: ο Holmes ΔΕΝ τραγουδάει και το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να αρθρώσει λέξεις εδώ και εκεί ώστε να σχηματιστούν έστω και στοιχείωδεις προτάσεις. Φανταστείτε μία …μεθυσμένη εκδοχή του τρόπου που τραγουδάει ο Lou Reed ή τον Leonard Cohen να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να επικοινωνήσει με το περιβάλλον ύστερα από 2-3 απανωτά εγκεφαλικά! Αν θέλετε να έχετε μία ιδία άποψη τσεκάρετε τα τραγικά video clips για τα “Born work die” & “Let it roar”.
Και όλα αυτά την ώρα που από πίσω ακούγονται κάτι ακαθόριστες «μελωδίες» που φέρνουν στο νου πότε βλαχοαμερικανιές (τύπου Kid Rock ή Tim McGraw) και πότε hard rock τρίτης εθνικής προκαλώντας μία μόνιμη απορία του τι στο καλό ακούς τώρα! Η κιθάρα του Holmes δεν θυμίζει σε τίποτα τις ένδοξες μέρες της δεκαετίας του ‘80 και ειλικρινά αδυνατώ να πιστέψω πως βρέθηκε εκεί έξω μία εταιρία που πρόσφερε συμβόλαιο στον πρώην κιθαρίστα των W.A.S.P. αφού είναι ολοφάνερο ότι πλέον δεν έχει καμία επαφή με τη μουσική ή την πραγματικότητα. Θα χαρακτήριζα το… «απαράδεκτο» αλλά και πάλι δεν θα αποτύπωνα –ούτε κατ’ ελάχιστο- το μουσικό αίσχος που μας επεφύλασσε ο Chris Holmes.
Αφεντικό, είχες δίκιο… Είχα ένα… καλό Σαββατοκύριακο!
0 / 10
Σάκης Νίκας
