Κοιτάζω την κόμπρα στο εξώφυλλο και ένα δέος με καταβάλλει… Σχέση που κρατά δεκαετίες τώρα, πέρασε από πολλά στάδια, δοκιμάστηκε αλλά πάντοτε οι ΟΜΕΝ κατείχαν περίοπτη θέση στην καρδιά μου κι εξακολουθούν (έστω και με τους τρεις πρώτους τους δίσκους) να βρίσκονται πολύ ψηλά στις μουσικές μου προτιμήσεις. Μέλος της αγίας τριάδας του επικού metal, θεωρώ ότι ανέκαθεν βρίσκονται στριμωγμένοι ανάμεσα στην στο μεγαλείο των MANOWAR και την αδιαμφισβήτητη cultίλα των MANILLA ROAD. Περαιτέρω ανάλυση για το τι εστί “Battle cry”, “Warning of danger”, “The curse” δεν χρειάζεται. Τα (ανα)γνωρίζουν ακόμα και οι πέτρες… Δισκάρες ολκής ας σημειώσουμε και ας το αφήσουμε εδώ.
Το θέμα είναι πως οι OMEN του Kenny Powell και τους Steve Wittig, ως μοναδικά μέλη της αρχικής σύνθεσης, επέλεξαν να επιστρέψουν δισκογραφικά 13 χρόνια μετά το “Eternal black dawn”, μη αρκούμενοι στις ζωντανές εμφανίσεις τόσο επί Αμερικανικού όσο και επί Ευρωπαϊκού εδάφους. Και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν υπήρξε στιγμή που να τους είδα επί σκηνής και να μην δάκρυσα από συγκίνηση. Κι ας λείπει από κοντά μας αυτό το τεράστιο λαρύγγι που δόξασε με την στεντόρεια φωνή του το heavy metal. Ο J.D. Kimball μπορεί να έχει σαλπάρει προς πολλού για άλλες πολιτείες αλλά το πνεύμα θα ακολουθεί πάντα τους εν ζωή συνοδοιπόρους του. Το “Hammer damage” άργησε να βγει σε κυκλοφορία αρκετά αλλά η αναμονή θεωρώ πως είναι αντιστρόφως ανάλογη του αποτελέσματος. Εντυπωσιακό εξώφυλλο, δυνατή και καθαρή παραγωγή. Καλά ως εδώ. Οι μουσικοί που βρίσκονται αυτή την στιγμή στους ΟΜΕΝ προσπαθούν να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις προκειμένου να κρατήσουν σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο το όλο εγχείρημα. Παρόλα αυτά, αδύναμος κρίκος εξακολουθεί να είναι ο τραγουδιστής Kevin Goocher. Και αν στα live, κάπου λόγου πώρωσης, κάπου ότι προσπαθεί φιλότιμα ν’ ακουστεί σαν τον Kimball, η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη και αποδεκτή (ως ένα σημείο), στο studio απέχει παρασάγγας από το να σταθεί σε μια ικανοποιητική κατάσταση. Απλά δεν μπορεί. Είναι ευδιάκριτο. Αλλά μήπως και οι συνθέσεις πάνε πίσω; Μέτριες και ανούσιες στην συντριπτική πλειοψηφία τους, σκόρπιες καλές ιδέες που ουσιαστικά θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν που απεγνωσμένα όλες οι μπάντες οι οποίες επιζητούν δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες επιχειρούν να γραπωθούν για να έχουν συνέχεια…
Το “Hammer damage” ηχεί όπως ακριβώς το περίμενα. Δεν με εξέπληξε ούτε στο ελάχιστο. Ο Powell όσo καλές προθέσεις κι αν έχει, νομίζω πως είναι καιρός να επανεξετάσει το όλο θέμα… Θέλουμε να θυμόμαστε τους OMEN ακμαίους και δυνατούς, τεράστιους μουσικά, ικανούς να ξεβιδώσουν τους σβέρκους μας από το headbanging, να μας ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους με άρμα τους αλησμόνητους ύμνους τους. Με αυτούς τους ΟΜΕΝ μεγαλώσαμε, αυτούς παθολογικά λατρέψαμε, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν μόνο και μόνο εξαιτίας του κολλήματος μας να αποδεχθούμε τους ΟΜΕΝ του “Hammer damage”. Εκπτώσεις στην ποιότητα, δεν… Μόνο για όσους θέλουν να έχουν τα άπαντα (και το “Re-opening the gates;”) των Αμερικανών…
5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
