Όσο θελκτική και να μοιάζει στο αυτί η επιδειξιομανία όγκου και βαρβατίλας, στο τρυπάκι της οποίας έχουν μπει για τα καλά τα καινούργια φιντάνια του doom/sludge μικρόκοσμου, το γεγονός παραμένει ότι την πραγματική διαφορά εξακολουθούν να κάνουν μπάντες του ποιοτικού αναστήματος των COUGH. Το κουαρτέτο από την Virginia, φρόντισε άλλωστε να φανερώσει τις εξαιρετικές του προδιαγραφές, ήδη από ξεκίνημα του. Και πριν από την εξαετή αποχή του, που καλύφθηκε εν μέρει από δυο εξαιρετικά split με τους WINDHAND και τους THE WOUNDED KINGS, οι δυο απανωτές αλμπουμάρες των “Sigillum Luciferi” και “Ritual Abuse”, ήταν κάτι παραπάνω από αρκετές για να τους χαρίσουν ένα αρχοντικό πλασάρισμα στις πρώτες θέσεις της λίστας με τις ανερχόμενες δυνάμεις του είδους τους.
Η επάνοδος τους, με το “Still they pray”, κολακεύει όσο ακριβώς πρέπει το οικοδόμημα που έχτισαν με ιδρώτα, αλλά και υποδειγματική ευστροφία στα δυο προηγούμενα άλμπουμ τους. Ευτυχώς για τους ίδιους, όχι μόνο δεν υποκύπτουν στον πειρασμό του στείρου κοπιαρίσματος του παρελθόντος τους, αλλά επαναπροσδιορίζουν τα μουσικά τους όρια, χρησιμοποιώντας ως ηχητική αφετηρία έναν ελαφρώς πιο ισορροπημένο συμβιβασμό ανάμεσα στην μονολιθικότητα, την απύθμενη σαπίλα και την παραζάλη μίας παρά φύσιν ψυχεδέλειας, που σε βαράει πιο κατακούτελα και από τον μεσημεριανό ήλιο πάνω από το Grand Canyon.
Η παρουσία του τεράστιου (απο όλες τις απόψεις) Jus Oborn στην κομβικής σημασίας θέση του παραγωγού, δεδομένα γεννά σε αρκετά σημεία συνειρμούς και συγκρίσεις με τις προπατορικές doom διδαχές των ELECTRIC WIZARD, επί της ουσίας όμως δίνει την απαιτούμενη έξτρα ώθηση, προκειμένου η μπάντα να ξεδιπλώσει εκ νέου, μέχρι τελευταίας ρανίδας, τις τεράστιες συνθετικές δυνατότητες της.
Τα μακρόσυρτα κομμάτια αποτελούσαν ανέκαθεν το φόρτε των COUGH. Για αυτό και όσο σκληρά και να το παλεύουν τα “Haunter of the dark” και “Masters of torture”, η παραισθησιογόνος αύρα τους ωχριά μπροστά στο σαρωτικό πέρασμα των “Possession” και “Dead among the roses”. Βασανιστικά αργόσυρτο tempo, μπαφιασμένη ατμόσφαιρα και μία έμπνευση που στην κυριολεξία χτυπάει ταβάνι, δίχως να κάνει πουθενά και σε τίποτα εκπτώσεις, βάζουν από κοινού τη σφραγίδα τους σε δύο συνθέσεις που αντικατοπτρίζουν πλήρως το συνολικό πνεύμα του “Still they pray”. Το σφυροκόπημα, ωστόσο, γίνεται ακόμα πιο ανηλεές με το βαρύγδουπο “Let it bleed”, που μοιάζει σαν να αποτίει φόρο τιμής στην SABBATH-ική υπόσταση του συγκροτήματος, διατηρώντας συγχρόνως στο ακέραιο τα χαρακτηριστικά δομικά υλικά των COUGH. Το κερασάκι στην τούρτα όμως, μπαίνει με το “Shadow of the torturer”, το οποίο δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα ντελίριο ήχων με σημείο αναφοράς το αδυσώπητο κιθαριστικό feedback που ξηλώνει τις στάχτες και την πίσσα από τα τοιχώματα της Αβύσσου και τη φτύνει επιδεικτικά στα μούτρα του ακροατή.
Εν κατακλείδι, το “Still they pray” συνιστά την καλύτερη ανταμοιβή για όλους εκείνους που προσδοκούσαν καρτερικά τη δυναμική επιστροφή των COUGH. Μιλάμε άλλωστε για ένα άλμπουμ, το οποίο έχοντας συγκεντρωμένα όλα εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που το τοποθετούν στο ίδιο κάδρο με τους δυο προκατόχους του και ιδιαίτερα με το “Ritual Abuse”, φαντάζει αδύνατο να μη γίνει πόλος έλξης για τον κάθε αμετανόητο doom οπαδό που αρνείται να συμβιβαστεί με τα τετριμμένα και τις πάμπολλες χρυσές μετριότητες του παρόντος. Εύγε και πάλι εύγε.
8.5/10
Πάνος Δρόλιας
