Όλα ξεκίνησαν με τον γλωσσοδέτη “Ujubasajuba” πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν και το, περίεργο ομολογουμένως, όνομα KAIRON; IRSE! άρχισε να εμφανίζεται παντού στα sites και τα blogs που ασχολούνταν με prog/post rock θεματολογία. Δεν ξέρω πόσοι πέρασαν εκείνο το εξώφυλλο και τον τίτλο για φάρσα, μη μπαίνοντας έτσι στον πειρασμό να πατήσουν το play. Ούτε πόσοι τους απέρριψαν ύστερα από μια-δυο ακροάσεις, κουρασμένοι ίσως από τον ορυμαγδό ηχητικών ερεθισμάτων που προσέφερε ο δίσκος. Το μόνο βέβαιο είναι ότι όσοι προσπεράσατε το προηγούμενο πόνημα της μπάντας, ήρθε η ώρα για να επανορθώσετε ακούγοντας με θαυμασμό το ολοκαίνουριο “Ruination”.
Κυκλοφορώντας από την, εδώ και χρόνια αγαπημένη, Svart Records, ο δίσκος μας επιδεικνύει σε κάθε του στροφή, γιατί αυτή η μπάντα ήρθε για να μείνει. Πρόκειται για την τρίτη επίσημη και μέχρι σήμερα πιο ώριμη κυκλοφορία του συγκροτήματος. Αν ψάχναμε να χαρακτηρίσουμε την μουσική που πραγματεύεται το φιλανδικό κουαρτέτο με μία λέξη, τότε αυτή θα ήταν «μοναδική». Δεν θυμάμαι στις μέρες μας να έχει παιχτεί τόσο χαώδες post/kraut/prog rock χωρίς να ακούγεται παταγωδώς αποτυχημένο. Σε αντίθεση με την μάζα, οι εν λόγω κύριοι έχουν καταφέρει να δομήσουν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα μέσα από μουσικές νόρμες που θεωρητικά φαντάζουν κοντινές, που όμως σήμερα έχουν απομακρυνθεί τόσο η μία από την άλλη. Διότι σαφώς υπάρχει μια χρονική αλληλουχία μεταξύ prog, kraut και post rock, ωστόσο (μέσω των εκπροσώπων τους) τείνουμε να τα αντιλαμβανόμαστε σαν τελείως διαφορετικές υποστάσεις. Το συγκρότημα λοιπόν καταφέρνει με έναν συγκλονιστικό τρόπο να φέρει κοντά όλα αυτά τα στοιχεία που αγαπά, ξεφεύγοντας από την πεπατημένη των πιο mainstream συνοδοιπόρων τους.
Όταν παραπάνω ανέφερα την ωριμότητα που αποπνέει αυτό το άλμπουμ, δεν αναφερόμουν ούτε σε καθωσπρέπει μεθόδους σύνθεσης, ούτε σε μια πιο μεστή προσέγγιση, όπως για παράδειγμα στη συμβολή της παραγωγής (την οποία παρεμπιπτόντως έχει αναλάβει ο Juho Vanhanen, ιθύνων νους των ORANSI PAZUZU). Το “Ruination” είναι πιο ώριμος δίσκος γιατί είναι λιγότερο προβοκατόρικος, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί την μαγεία και την τρέλα του “Ujubasajuba”. Σας προκαλώ να ακούσετε το “Porphyrogennetos”, και αν δεν σας κεντρίσει το ενδιαφέρον να ανακαλύψετε τον κόσμο που μπορεί να κρύβεται πίσω από το κομμάτι, τότε ας παραδεχτούμε ότι όρος progressive έχει χάσει μια για πάντα την σημασία του. Ένα άλλο αξιοθαύμαστο στοιχείο στην μουσική των KAIRON; IRSE! είναι το γεγονός ότι είναι τρομερά δύσκολο να ξεχωρίσεις ως μια συγκεκριμένη επιρροή κάποια μπάντα. Το συγκρότημα μαζεύει τα πρωτόλεια από κάθε μουσικό ρεύμα και τα αναπτύσσει κατά βούληση χωρίς να λογοδοτήσει σε κανέναν (θυμίζω ότι όλες οι κυκλοφορίες έχουν χρηματοδοτηθεί από το ίδιο το συγκρότημα).
Προσωπικά μένω αγκιστρωμένος στο “Ujubasajuba”. Θεωρώ ότι αυτός ο ανέμελος αυθορμητισμός, η αμφισβήτηση των πάντων και το αντικομφορμιστικό ηχητικό χάος δύσκολα θα επαναληφθεί. Ίσως και οι ίδιοι να είχαν παρόμοια άποψη και για αυτό διάλεξαν μια πιο συμβατή (όχι συμβατική) προς τον ακροατή προσέγγιση. Όχι ότι δεν υπάρχουν ξεσπάσματα όπου δεκάδες επίπεδα μουσικών οργάνων ακούγονται ταυτόχρονα. Αλλά πώς να το κάνουμε, εκείνη η μαγεία του δεύτερου δίσκου όπου σε κάθε ακρόαση άκουγες και κάτι διαφορετικό δύσκολα θα επαναληφθεί.
Μην τους προσπεράσετε.
8/10
Νίκος Ζέρης
