Υπάρχουν φορές όπου η πραγματική ομορφιά κρύβεται στο σκοτάδι. Για να την βρεις όμως πρέπει να είσαι έτοιμος να οδηγηθείς σε μονοπάτια και διαστροφικές εμμονές που δεν έχουν ως απώτερη κατάληξη την παράνοια αλλά την εσωτερική κάθαρση. Αυτό τουλάχιστον μας απέδειξαν οι ALLOCHIRIA πριν από τρία χρόνια με το πανέμορφο “Omonoia”. Ένα μικρό κόσμημα θέλησης και επιμονής και συνάμα μια επιβράβευση για τους κόπους μιας νέας γενιάς συγκροτημάτων που μπορεί να μην συγκροτούν ακόμα μια αυτοτελή σκηνή, εντούτοις έχουν να μάθει να παλεύουν και να καταφέρνουν με μοναδικό πλοηγό τις ψυχικές τους αντοχές.
Η αυτοπεποίθηση που κατέκτησαν έπειτα από την κυκλοφορία του “Omonoia” σε συνδυασμό με την αυξανόμενη συναυλιακή τους δραστηριότητα όλο αυτό το διάστημα, τους κάνει να πατάνε ακόμα πιο γερά στα πόδια τους στην δεύτερη δισκογραφική τους απόπειρα. Δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση σε μια ambient μελωδικότητα που αφήνει το στίγμα της δίχως όμως να υπερκαλύπτει το βαρύγδουπο μίγμα εσωτερικευμένης έντασης, θυμού και μαυρίλας, το “Throes” είναι αυτό ακριβώς που από το εναρκτήριο “Thrust” κιόλας νιώθεις να σε στοιχειώνει: μια αέναη συναισθηματική περιπλάνηση σε έναν κλειστοφοβικό λαβύρινθο με αφανή προορισμό το Καθαρτήριο.
Προφανώς, οι πρωτόλειες post-metal νόρμες των ROSETTA, MINSK και ISIS μαζί με την πληθώρα ύπουλων hardcore και doom/sludge αναφορών, πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε ο ήχος του “Omonoia”, είναι εκ νέου ευδιάκριτες και σχεδόν πανταχού παρούσες. Πίσω απ’ αυτές, ωστόσο, η μπάντα ξετυλίγει τον δικό της μίτο, φροντίζοντας επιμελώς να μην ακούγεται υπέρ το δέον συμβατική και προβλέψιμη στα σημεία όπου τα ντεσιμπέλ χτυπάνε κόκκινο. Η σαπισμένη βαρύτητα που εκπέμπουν τα “Cracking fractals” και “Counting fives” αποτελεί επαρκές δείγμα ότι η προσπάθεια εδραίωσης μιας πιο προσωπικής μουσικής ταυτότητας βαίνει προς την σωστή κατεύθυνση. Η πρόοδος στον οργανικό τομέα είναι, βέβαια, περισσότερο εμφανής σε πιο «συγκρατημένες» συνθέσεις που προκαλούν υπερδιέγερση των αισθήσεων, όπως για παράδειγμα τα “Little defeats, tiny victories” και “Lifespotting”, με τα εκπληκτικά brutal φωνητικά της μικροκαμωμένης τραγουδίστριας του σχήματος να εκπλήσσουν και πάλι ευχάριστα, βάζοντας συγχρόνως τα γυαλιά σε πολύ πιο υπερτιμημένες περσόνες του χώρου.
Αβάδιστα αλλά όχι αβίαστα, οι ALLOCHIRIA καταφέρνουν να προσθέσουν στο ενεργητικό τους μια ακόμη μονωδία, πλημμυρισμένη από σκοτεινές, σχεδόν μινιμαλιστικές post/sludge αποχρώσεις. Ναι, στον αδιάκοπα ανταγωνιστικό στίβο της καθιέρωσης και της αναγνώρισης εξακολουθούν να είναι προτιμότεροι και σημαντικότεροι οι θρίαμβοι της προσωπικότητας από τις απροσδόκητες εξάρσεις ταλέντου που προέρχονται από τον χώρο του underground. Παρόλα αυτά, εκτός από αγκάθια, ο δρόμος προς την ολοκληρωτική επικράτηση δεν παύει να είναι στρωμένος από «μικρές» κερδισμένες μάχες, σαν κι αυτή ακριβώς του “Throes”.
8/10
Πάνος Δρόλιας
