Με μια απαράμιλλη μεθοδικότητα που θαρρείς πως έχει ξεκλειδώσει τα επτασφράγιστα μυστικά των πρώιμων αλχημιστών, οι UFOMAMMUT είναι ενδεχομένως οι μοναδικοί στο είδος τους που μπορούν να εγκλωβίσουν κοινότυπες έννοιες και συμβολισμούς στην οπιοειδή τους διάσταση και να τις μετατρέψουν εν συνεχεία σε ακατέργαστο χρυσό. Το “8” ουδόλως αποτελεί εξαίρεση στον συγκεκριμένο κανόνα. Όγδοο κατά σειρά άλμπουμ (με δεδομένο ότι η διλογία του “Oro” είναι ψυχή τε και σώματι ένα), οκτώ κομμάτια και μια ακατάπαυστη ροή, η οποία ανατροφοδοτείται από ένα μοτίβο που υπακούει σχεδόν τυφλά στους νόμους της αλγεβρικής γεωμετρίας, άλλοτε συντείνοντας και άλλοτε αποκλίνοντας από το Άπειρο.
Θα περίμενε κανείς πως ο νέος ψυχοτροπικός κύκλος που εγκαινιάστηκε εξόχως αριστουργηματικά με το “Ecate” θα διευρυνόταν ακόμα πιο εμφατικά στο “8”. Αντ’ αυτού όμως το ιταλικό τρίο επιλέγει να κάνει all-in σε ένα κρεσέντο βαρύτητας, το οποίο έχει σαν μόνιμη επωδό αβυσσαλέα-βαρύγδουπα riffs που συναγωνίζονται με περίσσιο θάρρος και θράσος την drone μονολιθικότητα του “Snailking” ή ακόμα και του “Idolum”, χαοτικές μπασογραμμές και φυσικά θηριώδη τυμπανιστικά χτυπήματα που αυξομειώνουν ταχύτητες και ένταση ανάλογα με τις διαθέσεις των synths και των κιθάρων. Το γεγονός ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε εξ’ ολοκλήρου ζωντανά στο στούντιο αποτυπώνει, αναμφίβολα, το πραγματικό μέγεθος της οργανικής δεξιοτεχνίας και των τριών μελών του συγκροτήματος, υπογραμμίζοντας συγχρόνως τις γιγαντιαίες διαστάσεις αρρωστημένων συνθέσεων σαν τα “Babel” και “Zodiac”.
Επιπλέον, ως ποιοτικό βήμα προς τα εμπρός θα πρέπει να καταγραφεί σαφώς και το ότι καταφέρνουν να προσαρμόσουν με επιτυχία τα θέλω τους στα μικρότερης διάρκειας κομμάτια, τα οποία για πρώτη φορά κατέχουν την μερίδα του λέοντος, με τα φρενήρη “Fatum” και “Core” να είναι εκείνα που κλέβουν τις εντυπώσεις, μοιράζοντας με άνεση απανωτά κροσέ κάτω από τη ζώνη. Ωστόσο, πίσω από το πέπλο της σαρωτικής ορμητικότητας και των συνοδευτικών ψηγμάτων sci-fi πειραματισμού που έτσι κι άλλως γνωρίζεις a priori ότι θα ακούσεις σε κάθε δίσκο των UFOMAMMUT, η μεγαλύτερη αντίφαση του “8” εντοπίζεται στην κατάφορη έλλειψη βάθους και προσωπικότητας από πλευράς διαστημικού μινιμαλισμού. Με άλλα λόγια, εκεί που περιμένεις να εκτοξευθείς στα αστρικά υψίπεδα των επικών στιγμών του παρελθόντος και να βιώσεις την αρρωστημένη ανατριχίλα που θα τινάξει τον εγκέφαλο σου στον αέρα, η διαστημική/ψυχεδελική ατμόσφαιρα βαλτώνει σε μια συμβατικότητα και μια αβελτηρία που, εν τέλει, μετατρέπει την λαχτάρα σε μια ατέρμονη αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
Κακά τα ψέματα, έπειτα από έναν δίσκο-ορόσημο σαν το “Ecate”, το κύριο μέλημα του “8” ήταν να διατηρήσει αναλλοίωτα τα κεκτημένα δίχως να αποστασιοποιηθεί τρομερά από την ιδιότυπη φόρμουλα που εδώ και καιρό έχουν εφεύρει οι UFOMAMMUT. Ως προς αυτό λοιπόν, η στόχευση του άλμπουμ κρίνεται καθ’ όλα επιτυχημένη. Ταυτόχρονα, το ολοφάνερο μείον του είναι ότι αδυνατεί να δραπετεύσει από μια ενδιάμεση κατάσταση, που δεν χαρακτηρίζεται μεν από πλήρη απογοήτευση, ούτε όμως χαρίζει και εκείνο το καθαρτικό συναίσθημα που κάνει το ιταλικό τρίο να μοιάζει περισσότερο υπερβατικό και λιγότερο γήινο, εν συγκρίσει πάντα με τους υπόλοιπους μνηστήρες του θρόνου του ψυχεδελικού doom.
7.5/10
Πάνος Δρόλιας
