Τι ωραία εποχή που ήταν το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90. Είχες από την μια τους EYEHATEGOD και τους ACID BATH να θεμελιώνουν δίπλα στους βάλτους της Louisiana την δική τους αυτοκρατορία κυκλοφορώντας την ίδια χρονιά τα αριστουργηματικά “Dopesick” και “Paegan Terrorism Tactics”, είχες τους GRIEF να αγγίζουν το δισκογραφικό τους ταβάνι και από την άλλη υπήρχαν και οι IRON MONKEY. Μπορεί η μοίρα να τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι με τον αναπάντεχο θάνατο του Johnny Morrow και τα εκνευριστικά τσαλίμια της Earache, τουλάχιστον όμως πρόλαβαν να αφήσουν πίσω τους δυο μνημειώδεις δισκάρες που μέχρι και σήμερα σε κάνουν να μουσκεύεις το σώβρακο σου από ευχαρίστηση.
Πιο αναπάντεχη και από την είδηση της επιστροφής τους από την ναφθαλίνη δεκαοκτώ ολόκληρων ετών, θα πρέπει να θεωρηθεί η απύθμενη οργή και το τσαγανό που καταθέτουν στο “9-13”. Σαφώς και δεν μπορεί να γίνει λόγος για reunion, ωστόσο οι Jim Rushby και Steve Watson ως οι μοναδικοί εναπομείναντες από το ένδοξο line-up του παρελθόντος μαζί με τον Scott Briggs που συμπληρώνει το πάζλ πίσω από το drum kit, δίνουν το 100% των δυνάμεων τους πατώντας στην αντικονφορμιστική, πλήρως νιχιλιστική δομή των συνθέσεων του άλμπουμ. Η ροπή προς το hardcore punk/crust είναι πιο αυξημένη σε σχέση με το παρελθόν, όπως άλλωστε καταμαρτυρούν και τα “Crown of Electrodes”, “Mortarhex” και “Toadcrucifier – R.I.P. Per”, στην ουσία όμως η πραγματική έκρηξη αδρεναλίνης επέρχεται όταν το “9-13” αποκτά πιο sludge/doom στόχευση.
Ναι, τα riffs του Rushby (ο Watson έχει μετακομίσει στο μπάσο) δύσκολα μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τα σκατόψυχα έπη του “Iron Monkey” και πολύ περισσότερο του “Our Problem”, παρόλα αυτά στα “Omegamangler”, “Rope” και στο δεκάλεπτο οχετό του “Moreland St. Hammervortex” αποδεικνύουν ότι ακόμα ξέρουν πώς να προκαλούν καταραμένο χαμό και συνεχόμενες σβερκικές αναταράξεις. Από την άλλη, βέβαια, οι επιδόσεις του πίσω από το μικρόφωνο δεν γίνεται καν να μπουν στην διαδικασία σύγκρισης με τις αντίστοιχες του Morrow. Μουγκρίζει και ξελαρυγγιάζεται μεν μέχρι εκεί που δεν πάει, αλλά το βιτριόλι στα μούτρα του γερο-Διαόλου που έσταζε το στόμα του Morrow λείπει τόσο εμφατικά ώστε να ανεβάσει το συνολικό επίπεδο του άλμπουμ.
Το “9-13” θυμίζει, εν τέλει, πυγμαχικό αγώνα σε κλουβί με τον Ivan Drago. Θα σε στριμώξει στην γωνία, θα σε τουλουμιάσει στο ξύλο με απανωτές (σιδερο)γροθιές μέχρι να σε ρίξει στα γόνατα αλλά την κρίσιμη στιγμή δεν θα καταφέρει να σε βγάλει knock-out. Παραμένει, ωστόσο, μια προσπάθεια που με περίσσια τιμιότητα ξεκλέβει ολίγη από την καφρίλα της χρυσής εποχής, δίχως παράλληλα να διακατέχεται από νοσταλγική διάθεση. Αδυνατώ να προβλέψω μέχρι που μπορεί να φτάσει η παρούσα μετενσάρκωση της βρετανικής μπάντας, δεν κρύβω όμως ότι πολύ θα ήθελα να την δω να ξαναβγάζει δίσκο λίαν συντόμως.
7/10
Πάνος Δρόλιας
