Οι PRIMORDIAL είναι μία τις πιο τίμιες και μοναδικές μπάντες του metal ήχου, που πάντα κυκλοφορεί μουσική με ψυχή και πάθος. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ίσως κι αυτά που έχουν ανάγει τους Ιρλανδούς σε μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού, η οποία χαίρει απεριόριστου σεβασμού και εκτίμησης. Ως εκ τούτου, δε νομίζω πως χρειάζεται περαιτέρω φλυαρία για τους Ιρλανδούς. Όλοι τους ξέρουμε και τους αγαπάμε! Κάτι λιγότερο λοιπόν, από τέσσερα χρόνια μετά το πολύ καλό “Where Greater Men Ηave Fallen” η μπάντα επιστρέφει με το 9ο της δίσκο, το “Exile Amongst the Ruins”. Μέχρι την κυκλοφορία του δίσκου η μπάντα είχε ήδη δώσει στη δημοσιότητα τρία από τα οχτώ κομμάτια του και ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές πως κάτι διαφορετικό θα συνέβαινε στο “Exile Amongst the Ruins”. Στο αφιέρωμά μας στη μπάντα, στα πλαίσια της στήλης Band of the Week, ο Φραγκίσκος είχε αναρωτηθεί αν κάποιες μπάντες τελικά ΔΕΝ πρέπει να αλλάζουν. Ακούγοντας το δίσκο προβληματίστηκα αρκετά και έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί συνεχώς να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση. Πριν φτάσω όμως στο που κατέληξα, ας παραθέσουμε το τι διαδραματίζεται μέσα στο καινούργιο δίσκο των Ιρλανδών.
Το εναρκτήριο λάκτισμα δίνεται από το 9λεπτο “Nail Their Tongues”. Τα heavy riffs διαδέχονται το ακουστικό intro, η ένταση χτίζεται προοδευτικά, τα blastbeats δεν αργούν να κάνουν εμφανή την παρουσία τους και οι εναλλαγές των φωνητικών του Averill από καθαρά σε “βρώμικα”, αποδεικνύουν πόσο μοναδικό είναι το δίπολο που πάντα χαρακτήριζε τη μουσική των PRIMORDIAL. Από τη μία οι παθιασμένες και θεατρικές ερμηνείες του Averill κι από την άλλη το folk και επικό ύφος στη σύνθεση, με το ένα να αλληλοϋποστηρίζει το άλλο. Το καλπάζον “To Hell or the Hangman” είναι μεν το δεύτερο κομμάτι του album, αλλά ταυτόχρονα κι η πρώτη “διαφορετική” στιγμή του. «Ασπόνδυλο», με ανεβασμένο tempo που μένει απαράλλακτο καθ’ όλη την διάρκεια του κομματιού, με το κύριο riff να ανακυκλώνεται συνεχώς με μικρές παραλλαγές. Το κέλτικο στοιχείο είναι εμφανές μέσα στο κομμάτι και μέχρι να κάνει τους πρώτους του “κύκλους” ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον, αλλά εν τέλει, τα εφτά του λεπτά μάλλον κουράζουν. Το “Where Lie the Gods” και το ομώνυμο είναι τυπικά μελαγχολικά PRIMORDIAL κομμάτια, με αρκετά doom στοιχεία, ενώ το “Upon Our Spiritual Deathbed” είναι ένα από τα highlights του “Exile Amongst the Ruins”, το οποίο φέρνει στο μυαλό εποχές “The Gathering Wilderness”.
Το “Stolen Years” είναι μία από τις εκπλήξεις του δίσκου. Πρόκειται για το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδι στο album, αλλά ίσως το πιο έντονο και φορτισμένο. Ήταν μάλιστα το πρώτο το οποίο είχε δώσει στη δημοσιότητα η μπάντα και οφείλω να ομολογήσω πως αρχικά με είχε ξενίσει. Όσο το ακούω όμως τόσο περισσότερο με κερδίζει. Ουσιώδες μέσα στην απλότητά του, στηρίζεται στο συναισθηματικό βάρος που κουβαλάει. Μουσικά το κομμάτι ξεκινάει μπαλαντοειδές και μετά το μέσο του αρχίζει να είναι πιο heavy, με την ατμόσφαιρα όμως και το θέμα του να μην αλλάζει. Ίσως το γεγονός του ότι αρχικά προοριζόταν για instrumental να δικαιολογεί εν μέρει κι αυτά του τα χαρακτηριστικά. Το “Sunken Lungs” είναι ένα ακόμα κομμάτι που θυμίζει το “The Gathering Wilderness”, ιδιαίτερα από τη μέση και μετά. Απλό κι αυτό στη δομή του, επικό, up-tempo στο ρυθμό του και με jazzy διάθεση στο drumming. Το δεκάλεπτο “Last Call” είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση και είναι κι αυτή που κλείνει το δίσκο. Σκοτεινό, μελαγχολικό και με πολλές διακυμάνσεις ως προς το ύφος του. Μάλιστα σε σημεία, ακούμε και τον Averill σε μια ερμηνεία που δεν μας έχει συνηθίσει, σε πιο μελωδικό και θρηνητικό ύφος, που θυμίζει τον Aaron Stainthorpe των My Dying Bride.
Έχοντας ακούσει πάμπολλες φορές το album, προσπάθησα να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Αναμφίβολα, οι μέρες που οι PRIMORDIAL μας παρέδιδαν μνημειώδη album έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν περιμένω πλέον πως θα καταφέρουν να ταράξουν εκ νέου τα νερά, όπως έκαναν με δίσκους σαν το “Spirit the Earth Aflame”, το “The Gathering Wilderness” ή το “To the Nameless Dead”. Προσωπικά θα νιώθω απόλυτα ικανοποιημένος όσο μας τροφοδοτούν με καλή μουσική, η οποία θα στέκει τουλάχιστον σε αξιοπρεπές επίπεδο ποιότητας και θα είναι ικανή να μας προκαλεί συναισθήματα ή. Το “Exile Amongst the Ruins” πληροί την παραπάνω συνθήκη στο έπακρο και κάτι παραπάνω! Είναι ένας δίσκος με όμορφα κομμάτια, που ανά στιγμές έχουν την ικανότητα να μαγεύουν. Απαιτεί βέβαια υπομονή και χρόνο από τον ακροατή για να καταφέρει να ωριμάσει το album μέσα του και να τον απολαύσει στον απόλυτο βαθμό. Αυτό ίσως να οφείλεται και στην απουσία κάποιου πολύ δυνατού κομματιού (hit αν προτιμάτε…), αντίστοιχου των “Empires Fall” ή “The Coffin Ships”, που θα λειτουργεί σαν «φάκα» για τον ακροατή.
Αν και με προβλημάτισε αρχικά το γεγονός πως η μπάντα εισήγαγε κάποια καινούργια στοιχεία στον ήχο της, νομίζω πως το αποτέλεσμα λειτουργεί καλά και η μπάντα δικαιώνεται στο ότι δεν επαναπαύτηκε και τόλμησε να πειραματιστεί. Εν κατακλείδι, μπορεί κάποιοι να απογοητευτούν γιατί οι Ιρλανδοί μας έχουν κακομάθει (εξ’ ου κι αυτός ο βαθμός) με την ποιότητα των δουλειών τους, αλλά αυτό δε σημαίνει επ’ ουδενί πως το “Exile Amongst the Ruins” δεν είναι ένας αρκετά καλός και στιβαρός δίσκος.
7.5/10
Θανάσης Μπόγρης
Υ.Γ. Όπως ομολόγησε ο Averill σε video, στο κανάλι της Metal Blade στο Youtube, υπήρξε αρκετά έντονη διαφωνία με τον MacUiliam σχετικά με το κομμάτι “Stolen Years”. Ο κιθαρίστας της μπάντας ήθελε το κομμάτι να είναι καθαρά ορχηστρικό, την ώρα που ο Averill επέμενε να μπουν στίχοι και να αποτελέσει κανονικό τραγούδι. Για την ιστορία της υπόθεσης, αυτό με τους στίχους μπήκε κανονικά στο trackilisting του δίσκου, ενώ η ορχηστρική εκδοχή του βρίσκεται στα bonus κομμάτια της digipack έκδοσης.
