a
Το underground είναι μεγάλη μου αγάπη. Κρύβει τόσους θησαυρούς που αξίζει και με το παραπάνω να τους ψάξεις. Θησαυρούς υπό την μορφή καλλιτεχνών, συγκροτημάτων, δίσκων, demos… Και όταν τους βρεις, σου δίνεται τέτοια χαρά και ικανοποίηση που νιώθεις πως ένα μικρό, ανεπαίσθητο ποσοστό από αυτό της «μοιρασιάς» με τους κοινούς σε τούτο το μονοπάτι περιπατητές σου, βοήθησε στο να γίνει γνωστό το συγκρότημα για παράδειγμα που μόλις σε «διέλυσε», με την πρώτη ακρόαση. Κάτι τέτοιο έπαθα και εγώ με τους SANHEDRIN. Έχω να υπερηφανεύομαι πως ήμουν από τους πρώτους, και ελάχιστους τότε, που πήραν είδηση αυτή τη μπάντα όταν δεν είχε καν εταιρεία πίσω της. Το ντεμπούτο των SANHEDRIN “A funeral for the world”, αυτούς τους ελάχιστους αρχικά, μας είχε αφήσει άναυδους. Η ακρόασή του; Μα φυσικά από το bandcamp της μπάντας. Από πού αλλού; Επόμενο βήμα, “spreading the word”… «Φίλε, άκου εδώ αυτό το γκρουπ, μιλάμε είναι τρομεροί!» Τρίτο και τελευταίο; Η παρουσίασή του τότε, στο φιλόξενο site του καλού φίλου, μεγάλου γνώστη και αρκούντως «βλαμμένου» για να με ακούει και να με συμμερίζεται, Χρήστου Κισατζεκιάν, το Rock ‘N’ Roll Monuments.
Να λοιπόν που το νεοϋορκέζικο τρίο, που αποτελείται από τους Erica Stoltz στα φωνητικά και το μπάσο, Jeremy Sosville στις κιθάρες και στα δεύτερα φωνητικά και Nathan Honor στα τύμπανα, όχι μόνο έγινε γνωστό, αλλά δρέποντας τους καρπούς του – επαναλαμβάνω – καταπληκτικού ντεμπούτου του, έρχεται με φόρα και με μια σοβαρή εταιρεία πίσω του τη φορά αυτή, κυκλοφορεί το “The poisoner”. Η συνταγή; Ίδια. Και γιατί να αλλάξει άλλωστε, αφού ήταν απόλυτα επιτυχημένη; Μόνο κάποια ελάχιστα συστατικά της διαφοροποιούν το νέο άλμπουμ από το “A funeral for the world”. Το “Meditation (All my Gods are gone)” που ξεκινά τον δίσκο, δεν είναι “Riding on the dawn”. Δεν έχει τη ταχύτητα και το υμνικό ύφος του προκάτοχού του. Είναι όμως μια τρομερή heavy σύνθεση, με λυρικότητα και ένα εξαίσιο ατμοσφαιρικό μεσαίο τμήμα. “Sometimes you are the hunter, sometimes you are the prey…” τραγουδά η Erica με τη στεντόρεια φωνή της πάνω σε ένα απίθανο riff και εμείς, χάσαμε τη μάχη πριν αυτή αρχίσει… Αυτό που θα ήταν για μένα το ιδανικό εναρκτήριο, έρχεται δεύτερο κατά σειρά: το “Wind on the storm” καλπάζει πάνω στο πεντάγραμμο σαν καθαρόαιμο αραβικό άτι με το “Blood from a stone” να ακολουθεί σε επίσης up tempo, retro heavy/doom μονοπάτια. Συνέχεια με το doom ομώνυμο λυρικό έπος, όπου ταχύτητες και ρυθμοί «πέφτουν» και τα μυθικά 70’s κυριαρχούν με τον τρόπο που πρέπει. Αργό, επιβλητικό αλλά και υποβλητικό, διανθίζεται με το βιολί της Kris Force (μαζί με την Erica στους AMBER ASYLUM) και χορωδιακά μέρη. Καθηλωτική σύνθεση. Power metal riff μέσα σε 70’s heavy «σκελετό»; Ναι. Γίνεται. Στο “The getaway”. Stoner είπατε; Όχι κύριοι. Αυτή η κιθάρα που ακούς στο “For the wicked” αποδίδει άξια τον όρο HEAVY ROCK. Δυναμίτης διάρκειας ούτε τριών λεπτών, με old school mini solo και καταιγιστικό drumming. Το περισσότερο hard rock παρά heavy metal “Saints and sinners” είναι το μοναδικό κομμάτι του πρώτου demo ep που είχε μείνει εκτός ντεμπούτου. Και αυτό με ωραίο ατμοσφαιρικό «κόψιμο» στη μέση είναι η προ-τελευταία σύνθεση πριν το καταληκτικό “In from the outside”. Καταπληκτικό κομμάτι και αυτό, που στην ουσία περικλείει και συνοψίζει όλα όσα είναι οι SANHEDRIN αυτή τη στιγμή. Rock, metal, ατμόσφαιρα, ψυχεδέλεια…
Ας καταλήξουμε, συμπερασματικά, στο τι είναι το “The poisoner”. Ναι, είναι μια ακόμη τρομερή δουλειά από αυτό το εξαιρετικό συγκρότημα. Συνθέσεις, ποιότητα, ήχος, επιρροές, επαγγελματισμός, όλα δηλώνουν μια ανερχόμενα μεγάλη μπάντα, που απλά περιμένει τη καταξίωση που της αρμόζει και της αξίζει. Εκεί που το 70’s heavy rock των BLACK SABBATH συναντά το πρώτο κύμα του (1979 – 1983) NWOBHM και το occult rock των late 60’s – early 70’s, κυριαρχούν οι SANHEDRIN. Δώστε τους μια ευκαιρία, όσοι τους αγνοείται αλλά σας αρέσει το «ψάξιμο» και η ανακάλυψη νέων συγκροτημάτων. Δεν θα χρειαστούν δεύτερη. Οι υπόλοιποι, κοιμηθείτε στη κοσμάρα σας και ακούστε για εκατομμυριοστή φορά το “Painkiller” και το “The number of the Beast”. Προσωπικά, περιμένω να τους απολαύσω στο φετινό UP THE HAMMERS. Σε περίοπτη θέση στις πρώτες θέσεις με τα καλύτερα της χρονιάς, εκτός αν έρθουν τα πάνω κάτω, από ΤΩΡΑ. Κάθε δίσκος τους στη δική μου συνείδηση αξίζει το 10/10, αλλά προς χάρη της αντικειμενικότητας θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο προσγειωμένος γίνεται. ΕΠΟΣ.
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
