Αν και φανατικός οπαδός των DREAM THEATER, δεν τα πήγαινα πάντοτε πολύ καλά με τις προσωπικές δουλειές του Jordan Rudess. Μου άφηναν πολύ συχνά την εντύπωση πως κάτι λείπει από το σύνολο και ότι, αν και ιδιοφυής πιανίστας, οι συνθέσεις του μπορούν να απευθύνονται μονάχα στην ελίτ των μουσικών και οπαδών των πλήκτρων μιας και μιλάμε για μουσική που τοποθετεί το κέντρο βάρους της σχεδόν εξολοκλήρου στα πλήκτρα και τα αντίστοιχα μουσικά και ηχητικά σύνολα. Με εξαίρεση ίσως το “Listen” από το 1993 και το “Feeding the wheel” από το 2001, η δισκογραφία του συμπαθέστατου Rudess χαρακτηριζόταν από “hit and miss” φάσεις ειδικά από το σημείο που άρχισε να περιλαμβάνει και τη ψηφιακή τεχνολογία με την οποία έχει πρωτοστατήσει στο σύγχρονο prog μετατρέποντας τα πλήκτρα σε shred όργανο. Αυτό είναι και άλλο ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του Rudess που συχνά με κουράζει μιας και τα πλήκτρα συχνά ακούγονται σαν video game «μπλιμπλίκια» και το shredding καταντάει εντελώς ανούσιο. Με το τελευταίο του δίσκο όμως με έχει ξανά κερδίσει και κάνει εμφανώς πολλά ποιοτικά άλματα.
Με το “Wired for madness” λοιπόν καταρχάς είναι φανερή η άρτια δουλειά που έχει γίνει στη παραγωγή που έχει δώσει αρκετό χώρο στα άλλα όργανα, πράγμα που καθιστά το “Wired for madness” έναν πιο ολιστικό δίσκο που λειτουργεί σαν μια ολοκληρωμένη οντότητα όπου τα πλήκτρα ελίσσονται αρμονικά με το σύνολο. Το δεύτερο που παρατήρησα ήταν, όχι προς έκπληξη μου, πως, άσχετα του ότι μιλάμε για σόλο δίσκο, ο Rudess προσφέρει progressive τροφή για σκέψη πολύ περισσότερο απ’ ό,τι σε οποιονδήποτε DREAM THEATER δίσκο και ειδικά στο πρόσφατο “Distance over time”. Ομολογώ λοιπόν πως στο “Wired for madness” διακρίνει κανείς το πνεύμα των LIQUID TENSION EXPERIMENT και καταλαβαίνει πως η προσφορά του Rudess στη μεν μπάντα είναι πολύ πιο περιορισμένη απ’ ότι στους σόλο δίσκους και τους LTE. Εδώ καθίσταται ολοφάνερο πως ο γενειοφόρος θα μπορούσε άνετα να μεταμορφώσει πλήρως έναν DREAM THEATER δίσκο αν του δινόταν ο ανάλογος χώρος για να απελευθερώσει το δημιουργικό του οίστρο. Όντως, όπως συμβαίνει συνήθως με τον Rudess, εδώ διακρίνουμε την αγάπη του για τον Keith Emerson των EMERSON LAKE & PALMER, για τη τζαζ μουσική και γενικά μια διάθεση για πειραματισμό που έχω να ακούσω στους DREAM THEATER βασικά από το “Awake”. Αν μη τι άλλο, οι διαφορές μεταξύ του Rudess στη σόλο καριέρα του και στους THEATER, μαρτυρά πολλά για την ιεραρχία που επικρατεί, έστω και νοητά, στη μπάντα.
Ο Rudess εδώ ακούγεται εντελώς απελευθερωμένος και ανανεωμένος, πλαισιωμένος, όπως συνηθίζει, από κορυφαίους guest μουσικούς όπως τους John Petrucci, Vinnie Moore, Joe Bonamassa και Guthrie Govan στις κιθάρες, το πασπαρτού χταπόδι Marco Minnemman στα τύμπανα και τον James LaBrie στα φωνητικά (μόνο στο “Wired for madness Pt.2”). Όπως προανέφερα λοιπόν εδώ θα ακούσεις αγαπητέ αναγνώστη τον Rudess σε μια από τις πιο δημιουργικές και ώριμες φάσεις του. Να προστεθεί επίσης πως μιλάμε για έναν τολμηρό δίσκο μιας και μας μπάζει κατευθείαν σε βαθιά νερά με το 11λεπτο “Wired for madness Pt.1” το οποίο ακολουθεί το δεύτερο μέρος που διαρκεί 22 λεπτά! Το Rudess-ιανό σύμπαν βρίσκεται όλο εδώ: η ιδιαίτερη ηχητική παλέτα του που τον έχει κάνει ξακουστό, οι Emerson-ικές του καταβολές, το smooth πιάνο και η τάση του να αναμειγνύει τη τζαζ με το ροκ, το μέταλ με τα τσάρλεστον και άλλα είδη σε επιδείξεις prog ισχύος. Ξεκάρφωτα ξεσπάσματα και ήρεμα περάσματα οδηγούν σε φρενήρη prog ορχηστρικά μέρη με τα γνωστά odd-time signatures από τα οποία φανερώνεται πως οι πρόσφατες συνεργασίες του Rudess με τον Minnemman (LEVIN, MINNEMMAN, RUDESS, DEWA BUDJANA) έχει δημιουργήσει μια ιδιαίτερη χημεία μεταξύ τους. Στα άλλα έξι κομμάτια του “Wired for madness”, μέσα στο progressive κυκλώνα, ξεχωρίζουν η αίσθηση μελωδίας και ικανότητα του Rudess να γράφει όμορφα και ευκολομνημόνευτα κομμάτια χωρίς να θυσιάζει το τεχνικό κομμάτι συνδυάζοντας 70’s pomp prog (ELP, YES και την αφρόκρεμα του Ιταλικού prog rock) με fusion, ακόμα και «βρώμικο» blues (στο “Just can’t win”, το μοναδικό κομμάτι που πιστεύω δεν ανήκει εδώ).
Εν ολίγοις λοιπόν, ο JORDAN RUDESS με το “Wired for madness” ακούγεται πολύ ανανεωμένος, ώριμος και σε πλήρη επαφή με όλα όσα τον έχουν καταστήσει έναν keyboard wizard και αναπόσπαστο μέλος της σύγχρονης progressive σκηνής που θυμάται τα παλιά και παράλληλα καινοτομεί και εκπλήσσει. Άντε να δούμε μπας και καταφέρει στο μέλλον να φέρει έναν τέτοιο ανανεωτικό αέρα και στους DREAM THEATER.
8 / 10
Φίλιππος Φίλης
