a
Με νέο line up, οι Δανοί μάστορες του επικού doom, κυκλοφορούν την πέμπτη τους δουλειά και τρίτη full length, αν δεν συνυπολογίσουμε τα δύο EPs “Salvation” και “Barren grounds”. Τους «παλιούς» Martin Mendelssohn (κιθάρα), Mik Mentor (φωνητικά) και Christian Nørgaard (μπάσο) συνοδεύουν πια οι Danny Woe στα τύμπανα και Jeppe Campradt στα πλήκτρα και στις δεύτερες κιθάρες. Τα “Sinews of anguish” και “Grand gesture of defiance” που προηγήθηκαν, ήταν δύο άλμπουμ που δημιούργησαν μέγα «θόρυβο» στις τάξεις των απανταχού οπαδών του επικολυρικού doom metal, με την ποιότητα των συνθέσεών τους. Έτσι λοιπόν και τώρα, με το “The seven spirits”, ο Melancholic Master (όπως είναι το ψευδώνυμο του Martin Mendelssohn) και η παρέα του επιθυμούν να «τριτώσουν το καλό» και να δώσουν έναν ακόμη δίσκο που θα μνημονεύεται στο μέλλον με τα καλύτερα σχόλια.
Οι δυνατότητες υπάρχουν, το όραμα της μπάντας είναι συγκεκριμένο, δεν ήταν καθόλου δύσκολο λοιπόν για τους Δανούς και αυτός ο δίσκος να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την χρονιά που διανύουμε και η οποία καθώς φαίνεται, έχει ακόμη να δώσει πολλές καλές στιγμές. Το μεγαλύτερο ατού των ALTAR OF OBLIVION είναι η μοναδικότητά τους. Μπορεί, όπως όλα μα ΟΛΑ τα ομόσταυλά τους συγκροτήματα να μην είναι αυθεντικοί, καθώς θυμίζουν τους μεγάλους του είδους CANDLEMASS αναμειγμένους με τους ήχους των PRIMORDIAL και ARGUS, αλλά είναι μοναδικοί. Αν ακούσεις όχι έναν δίσκο, αλλά 1-2 τραγούδια τους, δεν τους μπερδεύεις με κανένα άλλο group πια. Και αυτό, στην εποχή μας, μετά από τόσες δεκαετίας και αναρίθμητα συγκροτήματα, είναι ένα προσόν που σε πάει μπροστά. Αν προσμετρήσουμε δε και την δεδομένη ποιότητα των τραγουδιών, τότε το παιχνίδι έχει κερδηθεί πριν καν αρχίσει.
“Created in the fires of Holiness”, “Gathering at the wake” “Seven spirits” (μεγάλη μπάντα οι PRIMORDIAL), “Solemn Messiah” (έπος επών) και “Grand gesture of defiance” (το οποίο καθώς φαίνεται αποτελεί και το φινάλε μιας σειράς δίσκων με θέμα την ιστορία ενός νεαρού στρατιώτη στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, γι’ αυτό και η κοινός τίτλος με το δεύτερο άλμπουμ) είναι πραγματικά υπέροχα τραγούδια. Από την άλλη, και τα υπόλοιπα δεν υστερούν ιδιαίτερα, οπότε η τελική βαθμολογία έρχεται αβίαστα. Μόνη ένσταση: Mik Mentor, μην ανεβαίνεις οκτάβες. Μείνε στις χαμηλές και μεσαίες που είσαι θεός.
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
