a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “World downfall” – TERRORIZER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1989
ΕΤΑΙΡΙΑ: Earache
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: David Vincent
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Oscar Garcia – φωνητικά
Jesse Pintado – κιθάρες
David Vincent – μπάσο, δεύτερα φωνητικά
Pete Sandoval – ντραμς
Η παγκόσμια ακραία μουσική εν έτει 1988 προς 1989 έβραζε σαν να περίμενε τη σπίθα που θα άναβε τη φωτιά που θα έκαιγε τα πάντα. To thrash στην κορύφωση του, το death metal άρχισε να γίνεται πραγματικότητα και οι DEATH ήταν μόνο η αρχή, ενώ δειλά είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση του κι ένα άλλο παρακλάδι ονόματι grindcore με κύριους εκφραστές τους NAPALM DEATH και με την «αρρώστια» να κολλάει τους συμπατριώτες τους CARCASS και BOLT THROWER. Η Αμερική δε μπορούσε να μείνει μακριά από τις εξελίξεις και η σούπερ μπάντα που είχε δημιουργηθεί από τον Μεξικάνο Oscar Garcia στα φωνητικά, τον Jesse Pintado στις κιθάρες και τον Pete Sandoval στα τύμπανα ήταν έτοιμη να γράψει τη δική της ιστορία. Ο μπασίστας Alfred “Garvey” Estrada όμως μπήκε στη φυλακή και έτσι το μπάσο ούτε λίγο ούτε πολύ, ανέλαβε ο «πολύς» David Vincent, o οποίος ήταν και ο παραγωγός του δίσκου και φυσικά τον πρότεινε ο Sandoval λόγω της κοινής συνεύρεσής τους και στους MORBID ANGEL (και ναι, μόλις πήρατε κι επίσημα χαμπάρι όσοι δεν το είχατε σκεφτεί ότι στο δίσκο παίζουν οι μισοί MORBID ANGEL της εποχής και ότι μετά το “Altars of madness”, πρόσφεραν και δεύτερο διαμάντι το 1989).
Το υλικό του δίσκου αποτελούταν περίπου κατά το εν τρίτο από κομμάτια της προηγούμενης μπάντας του Garcia ονόματι NAUSEA. Ο δίσκος είχε μία μεγαλύτερη αμεσότητα σε σχέση με τις προαναφερθείσες Αγγλικές μπάντες και η παραγωγή του Vincent χωρίς να είναι γυαλισμένη, βοήθησε αρκετά σε αυτό. Με την πρώτη ακρόαση, το αυτί σίγουρα πέφτει στην καταστροφικότητα που προκαλεί ο Sandoval με τα τύμπανα του. Πραγματικά ανεξέλεγκτος και φρενήρης, ο Commando της καρδιάς μας σκίζει τον αέρα με το παίξιμο του σηκώνοντας τα κομμάτια σε δυσθεώρατα επίπεδα και καθίζοντας τους πάντες στο σκαμνάκι του για εκμάθηση αγνής αβίαστης κλωτσοπατινάδας. Από κοντά και οι ριφφάρες του Pintado, βαβουριάρικες όπου πρέπει, βαρύτατες και στακάτες στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, σφυριχτές και στριφογυριστές σε σημεία-έκπληξη, βρίσκονται σε ένα άτυπο αέναο πόλεμο στα 36’ που διαρκεί ο δίσκος με τα τύμπανα στο ποιος είναι ο άτυπος νικητής της κυκλοφορίας. Αν και μετά από 30 συναπτά έτη ίσως ακόμα να μη μπορεί να δοθεί σαφής απάντηση, δείγμα της τελειότητας του δίσκου, σίγουρος νικητής είναι ο ακροατής, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι ο δίσκος χαίρει εκτίμησης και απόλυτου σεβασμού ακόμα κι από ομάδες ανθρώπων που δεν έχουν καθόλου σχέση με τον ακραίο ήχο και δη ΤΟΣΟ ακραίο.
Κερασάκι στην τούρτα της γλύκας του τελικού αποτελέσματος, τα πειθήνια, τσαμπουκαλεμένα κι άκρως πωρωτικά σε άρθρωση και απόδοση φωνητικά του Oscar Garcia. Παρένθεση εδώ, καθώς όταν ήρθαν οι TERRORIZER στην Ελλάδα, ο άνθρωπος ΤΑ ΚΑΡΦΩΣΕ τα κομμάτια σε συναυλία την οποία βλέπαμε και τσιμπιόμασταν να πιστέψουμε τι συμβαίνει. Τιτάνας, ογκόλιθος, βουνό ολόκληρο. Οχετός πάνω στο μικρόφωνο που ενισχύει την σφαγή και το ξύλο μεταξύ ριφφ και τυμπάνων. Είτε τον ακούς να ουρλιάζει “Huuuuumaaaaaan preeeeeeeeeeeyyyyyy”, είτε “Riiiiiipped to shreeeeeeeeds” σαν να μην τρέχει τίποτα, το αποτέλεσμα είναι λαϊκό προσκύνημα. Ούτε ένα, ούτε δύο αλλά 16 κομματάρες η μία καλύτερη από την άλλη υπογράφουν την ηχητική επανάσταση και το μανιφέστο πειθούς που προέρχονται μέσα από το “World downfall”. Πράγματι το ακούς και νιώθεις ότι ο κόσμος αναποδογυρίζει, η αρχή με το “After world obliteration” είναι μόλις το πρώτο δείγμα του πως άλλαξε η μουσική ιστορία και όλο το παιχνίδι τότε και το μόνο που έχει να κάνει ο άμοιρος κι απροετοίμαστος σε κάθε περίπτωση ακροατής, είναι να προσκυνήσει το φονικό δίδυμο των “Storm of stress”/”Fear of napalm”, το «τοίχος στα μούτρα» “Corporation pull-in”, και υπόλοιπους τυφώνες τύπου “Strategic warheads”, “Enslaved by propaganda”, “Whirlwind struggle” και φυσικά το ομότιτλο κομμάτι που κλείνει το δίσκο.
Ο δίσκος παραδόξως κυκλοφόρησε με το συγκρότημα ήδη τρόπον τινά διαλυμένο, καθώς ο Pintado είχε ήδη εισχωρήσει στους NAPALM DEATH, ενώ οι Sandoval/Vincent είχαν ήδη αρχίσει να έχουν βεβαρημένο πρόγραμμα με τους MORBID ANGEL. Για πολλά χρόνια το “World downfall” ήταν το μοναδικό δείγμα των TERRORIZER, οι οποίοι σε κάποιο σημείο (δυστυχώς) επαναδραστηριοποιήθηκαν προσφέροντας άνισα (ας το θέσουμε ευγενικά) άλμπουμ (αν και το “Hordes of zombies” ένα φιλότιμο το είχε). Τα κομμάτια τους συνέχιζαν να μένουν αθάνατα στα χρόνια καθώς ο Pintado έπαιζε πάρα πολλά με τους LOCK UP, ενώ και μετά το θάνατό του, η μπάντα συνεχίζει να τα παίζει στη μνήμη του με τον Lindberg να μην είναι μεν Garcia (παρότι αγαπημένος) αλλά συγκινητικά κάνει ότι μπορεί στο να τα αποδίδει όσο πιο κοντά στο πρωτότυπο γίνεται. 30 χρόνια μετά, η αδιαμφισβήτητη υπεροχή του “World downfall” το έχει κάνει συνώνυμο μίας μουσικής τάσης, σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να λέμε ότι το thrash ορίζεται από το “Reign in blood”, το black από το “De mysteriis dom sathanas”, το death metal από το “Leprosy”, αλλά το “World downfall” ξεκάθαρα ΕΙΝΑΙ το grindcore, όπως αντίστοιχα το grindcore ΕΙΝΑΙ το “World downfall”. Κι όπως λέει και στο μεγάλο ρεφρέν του δίσκου ο Garcia…
«Οι νεκροί θ’ αναστηθούν από τους τάφους τους για να καταστρέψουν την ανθρωπότητα»…
Άγγελος Κατσούρας
