ΚΑΝΑΔΟΣ ΕΙΝ’Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΣΑΣ! Και τώρα που ήρεμα και πλήρως αντικειμενικά ξεκαθαρίσαμε το βασικό, ας περάσουμε στα της νέας και πολυαναμενόμενης εμφάνισης των ANNIHILATOR στην Ελλάδα. Η ακύρωση της προγραμματισμένης για πέρυσι τέτοιο καιρό συναυλίας των Καναδών (ή έστω κατά το ήμισυ), φαίνεται ότι έκανε καλό καθώς πρόλαβαν να μας λείψουν και τελικά ο κόσμος έδωσε βροντερό παρόν. Όταν λέμε βροντερό, μιλάμε για σχεδόν 1000 άτομα, δε νομίζω ότι κανείς περίμενε πριν τη συναυλία να αλλάξει ο χώρος και ότι θα είχαν τόσο πολύ κόσμο σε δική τους συναυλία. Προφανώς λόγω ηλικίας δεν έχω ιδέα τι συνέβη στην πρώτη τους εμφάνιση, αλλά από το 2001 (στην ιστορική σύζευξη με τους NEVERMORE) και μετά που τους παρακολουθώ, ήταν η «δική τους» εμφάνιση με τον περισσότερο κόσμο απ’ όλες, τόσο πολύ που κανείς δεν ξέρει αν ποτέ μας ξανάρθουν (που το δήλωσαν οι ίδιοι για του χρόνου, αλλά άλλο οι δηλώσεις κι άλλο η πραγματικότητα) και έχουν ανάλογο κοινό. Πιστεύω ότι και το προηγούμενό τους άλμπουμ “For the demented’ που μεσολάβησε μέχρι να τους ξαναδούμε, συνέβαλλε στο να έχει ο κόσμος θετικότερη προδιάθεση να ξανάρθει, ενώ δε χρειάζεται να γίνει λόγος για όσους τους βλέπουν συνέχεια και δεν υπάρχει περίπτωση να τους χάσουν.
Τη βραδιά η οποία ξεκίνησε με καθυστέρηση 20’ (και 50’ από το άνοιγμα της πόρτας) έκαναν οι δικοί μας DREAMLORD. Τα παιδιά για όσο έπαιξαν ήταν πάρα πολύ καλά και βγήκαν με ορμή και την καλύτερη δυνατή διάθεση να πάρουν τον –λιγοστό αρχικά είναι η αλήθεια- κόσμο με το μέρος τους. Και λέω για όσο έπαιξαν διότι δυστυχώς αναγκάστηκαν μετά το πέρας τριών κομματιών να κατέβουν αιφνιδίως από τη σκηνή, καθώς το πρόγραμμα είχε πάει πίσω κι έπρεπε να τηρηθεί κατά γράμμα. Απ’ ότι έμαθα αίτιο της καθυστέρησης της συναυλίας συνολικά ήταν η σχολαστικότητα του Jeff Waters όσον αφορά μερικούς τομείς, χωρίς να ευθύνονται οι διοργανωτές, οι οποίοι παρόλα αυτά, έκαναν ότι μπορούσαν να τηρηθεί το πρόγραμμα. Οι DREAMLORD θυσιάστηκαν με τρόπο που κανείς δε θέλει να του συμβεί αλλά βρέθηκαν προ τετελεσμένων γεγονότων. Στο λίγο της εμφάνισης τους, είδα μια μπάντα που πολύ καλά κάνει και προσκυνάει Αμερικάνικο thrash ήχο, με πολύ καλό, σωστό και στακάτο παίξιμο, με όρεξη κι ενέργεια και με ακομπλεξάριστη συμπεριφορά. Θεωρώ ότι αξίζουν να τους δοθεί αργά ή γρήγορα μία νέα ευκαιρία να δείξουν τι αξίζουν επί σκηνής, την οποία θα έχουν όταν κυκλοφορήσει με το καλό το άλμπουμ τους. Υπομονή και θα έρθει η ώρα σας!
ARCHER NATION για τη συνέχεια, από την Santa Cruz της California το δυναμικό αυτό τρίο μελωδικού κι ενίοτε σπιντάτου heavy metal. Πάρα πολύ καλή μπάντα, η οποία μετράει 15ετία με 3 άλμπουμ και 2 ΕΡ και είμαι βέβαιος αν όχι απόλυτα σίγουρος ότι το 99% του κοινού δεν είχε ιδέα από την πάρτη τους, αφήνω πάντα το 1% της αμφιβολίας το οποίο πολύ θέλω να πιστέψω αλλά δυσκολεύομαι. Ωραίοι παίχτες, μπάντα που ξεκάθαρα ένιωθες ότι ήταν τιμή τους το να ανοίγουν για τους ANNIHILATOR και το κυριότερο, μπάντα που είναι πάνω στη σκηνή και το χαίρεται με την ψυχή της. Το ζουν, δεν το παίζουν ιστορία, είναι ευγενέστατοι αλλά όχι σαλιάρηδες με το κοινό, χειροκροτούν οι ίδιοι (;) τον κόσμο που άνοιξε pits στα γρήγορα σημεία τους και στο τέλος καταχειροκροτήθηκαν με ένταση και φωνές, δεν το περίμεναν σίγουρα ούτε οι ίδιοι, ενώ και όσοι ήταν μέσα στο Piraeus Academy εξεπλάγησαν πολύ ευχάριστα. Τους είδα μάλιστα στο τέλος της συναυλίας με τον κόσμο σε εγκάρδια στιγμιότυπα και πολλοί ήταν αυτοί που πήγαν να τους πουν ένα μπράβο. Σωστός τραγουδιστής/κιθαρίστας, παιχταράς μπασίστας, ημίτρελος κλασάτος ντράμερ, έχουν το πακέτο που χρειάζεται για να χαρακτηριστούν ουσιώδεις και σοβαρότατοι. Μπράβο τους!
5’ πριν τις 10 αρχίζουν κι ακούγονται οι νότες του “Pieces of you” και αφού το κομμάτι τελειώνει, οι ANNIHILATOR εφορμούν με το “Betrayed” από το ομότιτλο άλμπουμ που φέρει το όνομα της μπάντας. Οποία έκπληξις, όπως αυτές που πάντα μας συνηθίζει ο Jeff Waters. Ο αρχηγός σε κέφια, συνεχίζει προτρέποντας το κοινό να κουνηθεί λέγοντας «το ξέρετε όλοι αυτό, KING-OF-THE-KIIIIIILL» και αρχίζει το «μεταλλικό» ξυλάκι μπροστά, το όμορφο κοπάνημα μπρος-πίσω και η αίσθηση ότι θα δούμε συναυλιάρα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ. Σε τρομερά κέφια ο Jeff, αρχίζει τα δικά του λέγοντας «Είμαστε από τον Καναδά, αυτή τη μοχθηρή χώρα που θα κατακτήσει και τη δική σας χώρα μία μέρα, θα σας πολεμήσουμε πετώντας χιονόμπαλες μέχρι να παγώσετε». Όργιο ανέκαθεν ο μεγάλος, που δείχνει πάντα έφηβος και προχωράμε στο αγαπημένο του “No way out” από το “Feast” (παίξε ένα “Deadlock” να μη βγει κανείς ζωντανός) και το “One to kill” που πρώτη φορά ακούμε στην Ελλάδα. Ήχοι από ελικόπτερα και πυροβολισμούς, η ομοβροντία των τυμπάνων είναι πασίγνωστη, “Set the world on fire” σε άψογη εκτέλεση (να χαρεί κι ο Φράγκος λίγο που παραπονιόταν γιατί έβαλα 8/10 στο αφιέρωμα λες και μιλάμε για το “Master of puppets” ας πούμε / σ. Φράγκου: δεν θα διορθωθείς ποτέ εσύ, λέμε!!!).
Χαρά και ευφορία σε όλο τον κόσμο που μετατρέπεται σε απορία και πώρωση όταν αφιερώνεται το επόμενο κομμάτι στους thrashers της βραδιάς. “Ultraparanoia” κύριοι, τα σαγόνια πέφτουν, η μπάντα κεντάει, ο Ιταλός παιχταράς πίσω από τα τύμπανα Fabio Alessandrini δίνει τον τόνο και πίσω από τον Waters, οι Aaron Keay Homma (ο έτερος Καναδός) στην κιθάρα κι ο Εγγλέζος Rich Hinks (ο οποίος είναι ιθύνων νους των φοβερών ΑΕΟΝ ΖΕΝ τους οποίους και οπωσδήποτε πρέπει να τσεκάρετε οι προγκρεσιβάδες) ανεβαίνουν στη ράμπα και πηδάνε αντικριστά ο ένας προς τον άλλο, ενώ δε σταματάνε το κοπάνημα και τα ελικοπτεράκια μέχρι τέλους. Άξιοι! Ο ήχος με το σωστό όγκο που θέλεις όταν πας σε συναυλία κιθαριστικής πανδαισίας και ο Waters παίζει την αρχή του “The trend” λέγοντας ότι δεν το παίζει γενικά γιατί είναι πολύ δύσκολο να το αποδώσει, όσοι είδαν τι έφτιαχνε πάνω στο τάστο, κατάλαβαν γιατί. Με το που τελειώνει το σημείο πριν μπουν τα φωνητικά, έρχεται το εγκεφαλικό με το “Schizos (Are never alone) Parts I & II” το οποίο μας λέει ότι έχει να παιχτεί 29 χρόνια και παίζεται λες και έχουμε ακόμα 1989 και το τιτάνιο ντεμπούτο “Alice in hell” μόλις κυκλοφόρησε. Μεγαλείο, επιληπτικό κοπάνημα, λαϊκό προσκύνημα.
Μετά από ένα αχρείαστο drum solo (μη σας το χαλάσω, πάντα αχρείαστα ήταν), ακούγεται μία πολύ όμορφη γνώριμη μπασαδούρα που κάνει φοβερή είσοδο και το “Knight jumps queen” κάνει τον κόσμο κυριολεκτικά να χορεύει. Το “Twisted lobotomy” και το “Psycho ward” που θα βρίσκεται στο νέο άλμπουμ “Ballistic, sadistic” και έχει αρέσει πολύ στους οπαδούς ακολουθούν, με τον Waters να αναφέρει ότι ο Alessandrini έχει συνυπογράψει πολλά από τα νέα κομμάτια κι ότι η μπάντα του τον πίεσε να επιστρέψει στο ύφος των δύο πρώτων δίσκων. Τι θα λέγατε για μερικά “Tricks and traps” μας ρωτάει… κι όμως, ακούμε κομμάτι από το “Remains”, κούκου ο Jeff, μας γλέντησε όλους! Να παίζεις κομμάτι από δίσκο που ούτε εσύ δεν παλεύεις έτσι επειδή απλά μπορείς. Και φυσικά το αποδίδει άψογα. Εκεί πετάει και τη μεγάλη «βόμβα». Αποκαλύπτει ότι μίλησε με τον τραγουδιστή του “Never, neverland”, Coburn Pharr και ότι του χρόνου που ο δίσκος (ο οποίος τόνισε ότι είναι ο καλύτερος της μπάντας και ο μόνος που αξίζει να παιχτεί όλος) κλείνει 30 χρόνια, ότι θα ακολουθήσει ανάλογη εορταστική περιοδεία, την οποία με σιγουριά δήλωσε ότι θα φέρει στην Ελλάδα, μακάρι δηλαδή γιατί τέτοια άλμπουμ όντως πρέπει να ακούγονται ολόκληρα (σ.Φράγκου: Μην χαίρεστε, στη συνέντευξη που μας έδωσε πριν τη συναυλία, άλλα μας είπε, αλλά στην τελική, ποτέ μην λες ποτέ!).
Το “Phantasmagoria” δυστυχώς είναι το μόνο δείγμα που ακούμε από τον δίσκο αυτό, αλλά η συνέχεια θα μας αποζημιώσει πλήρως. Αφού αναφέρει ότι σκόπευε πέρυσι να φέρει τον Randy Rampage μαζί του για τα 30 χρόνια του “Alice in hell”, λέει λίγα λόγια για τον συγχωρεμένο και κερδίζει το χειροκρότημα όλων, δείχνοντας μεγαλείο ψυχής. Να μην ξεχνάμε ότι ο Waters προ 20ετίας γλύτωσε βέβαιο θάνατο από τα χέρια του Rampage όταν έγινε η επανένωση της σύνθεσης του πρώτου δίσκου για το “Criteria for a black widow”, οι λεπτομέρειες έχουν ήδη παρατεθεί στο αφιέρωμα που κάναμε στη δισκογραφία τους. Κι όμως παρόλα αυτά, όσο τρελός και να’ ναι ο Jeff και όσο δύσκολος άνθρωπος στη συνεργασία ξέρουμε όλοι ότι έχει υπάρξει, ήθελε να τον έχει μαζί του, σεβασμός και μόνο. Έτσι το τέλος περιλαμβάνει μία τριπλέτα από το “Alice in hell”, με αρχή το “Burns like a buzzsaw blade” που ήταν το αγαπημένο κομμάτι του Rampage όπως μάθαμε, το “W.T.Y.D” στο οποίο έγινε Ο πανικός και φυσικά το σήμα-κατατεθέν της μπάντας, το αιώνιο έπος της και ένα από τα 10 κορυφαία μεταλλικά κομμάτια της ιστορίας, το “Alison hell”, το οποίο μάθαμε ότι ο Rampage το μισούσε θανάσιμα επειδή το θεωρούσε πολύ στερεοτυπικά μεταλλικό.
Η συναυλία τέλειωσε στις 23:45 και βγάζοντας τις όποιες αναφορές και πάνε-έλα για αλλαγές κιθάρας και μπες-βγες, απολαύσαμε πάνω από μιάμιση καθαρή ώρα τους ANNIHILATOR σε εκπληκτικά κέφια, την μπάντα που συνοδεύει τον αρχηγό να του έχει δώσει έξτρα χρόνια ζωής (δε μεγαλώνει που δε μεγαλώνει, θα μας θάψει όλους στο τέλος) και τον ίδιο τον Jeff Waters να αποδεικνύει και στους πιο κακόπιστους ότι ΟΤΑΝ θέλει: 1) δεν έχει αντίπαλο και όλοι προσκυνάνε το παικτικό του επίπεδο, 2) μπορεί να κάνει τον κόσμο τρομερά χαρούμενο και αυτό αντικατοπτρίζεται και στη χαρά που έχει κι ο ίδιος, 3) η συναυλία κυλάει με ανεμελιά και με κέφι από την αρχή ως το τέλος, δεν μασάει από χιτάκια κι από επιθυμίες, παίζει μια ζωή ΟΤΙ ΤΟΥ ΚΑΤΕΒΕΙ. Και πολλά-πολλά άλλα που δεν είναι της παρούσης. Οι ANNIHILATOR ήταν η απαρχή ενός φοβερού διήμερου που την επόμενη είχε επίσης συγκλονιστικούς QUEENSRYCHE και επιτέλους ρε παιδί μου να δούμε 1000 άτομα σε δύο σερί συναυλίες σε δύο μέρες κολλητά. Νισάφι πια με τις συναυλίες των 100-150-200 ατόμων. Ο κόσμος έφυγε ευχαριστημένος, οι διοργανωτές κατάφεραν να τηρήσουν το πρόγραμμα παρά τις δυσκολίες και πλέον όλοι είμαστε σε αναμμένα κάρβουνα μπας και ανακοινωθεί η επετειακή συναυλία του “Never, neverland”.
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
