Μία από τις σημαντικότερες μπάντες της εποχής μας, είναι σίγουρα οι WITCHCRAFT. Η σημασία τους; Αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ονομαζόμενου «vintage rock», του κινήματος δηλαδή εκείνου, που από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, με τα πρώτα δειλά του βήματα και αργότερα από τα early 00s, ανοίγοντας πλήρως τα φτερά του, αναβίωσε το hard rock και το heavy metal των 70s. Για τη συμβολή τους, μπορείς να διαβάσεις στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος στo vintage rock. Η είδηση λοιπόν, πως τούτο το τόσο αγαπημένο μου σχήμα ετοιμάζει νέα δουλειά, με γέμισε χαρά και ανυπομονησία. Ώσπου ο Φράγκος με ενημέρωσε, πριν κάτι μήνες, πως πρόκειται για ακουστικό άλμπουμ. «Κανένα πρόβλημα», σκέφτηκα. «Τόσες και τόσες παρόμοιες προσπάθειες έχουμε ακούσει, μία χαρά θα είναι και αυτή». Δεύτερη ενημέρωση: δεν υπάρχει μπάντα, είναι μόνος του ο Magnus Pelander. Ανησύχησα λίγο. Πως θα δουλέψει αυτό; Πως θα εκτεθεί ο καλλιτέχνης χωρίς να τον «καταπιεί» η «μοναξιά»; Αλήθεια, με μία κιθάρα και μία φωνή, θα μπορέσει να «γεμίσει» ο δίσκος;
O Pelander και μία ακουστική κιθάρα λοιπόν… «απογυμνωμένος». Σε ένα δίσκο άκρως πεσιμιστικό, καταθλιπτικό και σε σημεία θρηνητικό, λόγω των «πονεμένων» του φωνητικών. Και σκοτεινό, όπως καταλαβαίνετε… πολύ σκοτεινό. Το “Elegantly expressed depression”, ξεκινά πολύ «έντονα» την ακρόαση του άλμπουμ και στο ίδιο μοτίβο ακολουθούν τα “A boy and a girl” και “Sad people”. Υπάρχουν στιγμές, που πιάνεις τον εαυτό σου να συμμετέχει σε αυτήν τη θλίψη. Υπάρχουν στιγμές, που όντως δεν αισθάνεσαι άνετα. Αλλά αυτό θα έπρεπε να το συναντάς καθόλη τη διάρκεια του δίσκου. Πέραν όμως των πολύ καλών προαναφερθέντων τραγουδιών και κάποιων στιγμών εδώ και εκεί, το επίπεδο στο υπόλοιπο άλμπουμ είναι αισθητά χαμηλότερο, μέχρι και βαρετό σε σημεία.
Δυστυχώς, το «πείραμα» αυτό του Pelander (ή έστω η δική του οπτική για το τι έπρεπε να κυκλοφορήσει τώρα η μπάντα του) απέτυχε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δεν ξέρω ποιο το μέλλον των WITCHCRAFT πλέον και αν όντως θα επανέλθουν στην πρότερη κατάστασή τους. Προσωπικά, κρατάω τους εξαίρετους δίσκους του παρελθόντος (και του πολύ πρόσφατου ακόμη) και περιμένω. Ως τότε, λυπάμαι, αλλά εντελώς χατιρικά, ο βαθμός δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από…
5/10
Δημήτρης Τσέλλος
