Μια από τις πιο σκληρά εργαζόμενες μπάντες στη ντόπια thrash σκηνή, είναι οι Αθηναίοι AMKEN. Με το πρώτο πολύ καλό EP “Adrenaline shot” (2014), συστήσανε εαυτούς στο ευρύ κοινό και κατ’ επέκταση με το ”Theatre of the absurd” (2017). Και τι ύφος παρουσίασαν; Επιρροές από METALLICA, SLAYER, SEPULTURA, KREATOR, EXODUS, NUCLEAR ASSAULT και άλλους, χωρίς να λείπουν οι μοντέρνες αναφορές σε μπάντες όπως THE HAUNTED και φυσικά οι HAVOK τους οποίους μου θύμιζαν κατά κόρον τα φωνητικά του Βάνια Αποστολόπουλου. Η διαφορά των δύο κυκλοφοριών, είναι στο επίπεδο των συνθέσεων, μα και στη ποικιλία των στιχουργικών θεμάτων και της συνθετικής προσέγγισης, δείχνοντας μια μπάντα που κάνει διαρκώς βήματα μπροστά.
Από πλευράς περιοδειών έχουν σκιστεί τα παιδιά, μη λέμε ψέματα. Τι με GORGOROTH τους είδαμε να περιοδεύουν, τι να ανοίγουν για MERCILESS, DESTRUCTION εδώ, έχουν οργώσει τις σκηνές και κάθε φορά που παίζουν το καταλαβαίνεις και καλύτερα. Αυτό ανταμείφθηκε, όταν η μπάντα υπέγραψε με την Massacre Records. Που τόσες σπουδαίες μπάντες έχει στο συνολικό δυναμικό της, που αν αρχίσω να απαριθμώ τις σημαντικές, θα νυχτώσουμε! Στο τέλος του Αυγούστου λοιπόν, κυκλοφόρησε το δεύτερο full-length των AMKEN με τίτλο “Passive aggression”. Καθόλου παθητική η επιθετικότητα που ξεκινάει από το ”The underdogs” και κλείνει με το “Somewhere past the burning sun” μετά από μόλις 34 λεπτά. Αντίθετα, άκρως ενεργητική και δυναμική γιατί βρισκόμαστε ήδη με το “καλημέρα σας” ενώπιον πολλών αλλαγών. Πρώτα από όλα ο έτερος κιθαρίστας Γιάννης Καρακούλιας έχει αναλάβει τα κύρια φωνητικά, με τον Βάνια απλώς να συμπληρώνει πλέον με το χαρακτηριστικό του τσιριχτό στυλ. Τα φωνητικά του Γιάννη, παραπέμπουν σε Max Cavalera εποχών “Beneath the remains”/”Arise” ενώ από πιο σύγχρονες μπάντες, σημείο αναφοράς, εκτιμώ πως είναι ο συγχωρεμένος Riley Gale των POWER TRIP.
Αποτέλεσε ένα σοκ, όταν άκουσα το πρώτο single “I am the one” (με τον γνωστό ηθοποιό Ερρίκο Λίτση στο video clip) και δεν άκουσα τα φωνητικά του Βάνια. Ευχάριστο σοκ, αλλά σίγουρα σοκ. Δεν είχε προηγηθεί κάτι, ούτε καν σαν νύξη. Στο πιο συνθετικό σκέλος, το αποτέλεσμα σε σχέση με το ποικιλόμορφο “Theatre of the absurd” έχει αναδιαμορφωθεί. Εκεί που το “Theatre of the absurd” χώριζε σαφώς σε δύο σκέλη το υλικό του (γρήγορο πρώτο ήμισυ/πιο περιπετειώδες δεύτερο ήμισυ), στο “Passive aggression” έχουμε ένα υλικό που ξεκάθαρα είναι διαφορετικά κατανεμημένο, δημιουργώντας μια διαφορετική αίσθηση ροής, όντας περισσότερο ποικιλόμορφο, παρότι μικρότερο σε διάρκεια του προκατόχου του. Δείγμα συνθετικής ωρίμανσης αν ρωτάτε εμένα. Συν τοις άλλοις, έχουμε πολύ ωραίο όγκο να περικλείει το υλικό της μπάντας, στα πρότυπα των mid-tempo μερών των MEGADETH, METALLICA και SEPULTURA.
Αυτό που γίνεται σαφές από το μπάσιμο του “The underdogs” είναι πόσο πιο ουσιώδης έχει γίνει η συνθετική τους προσέγγιση. Παίζουν thrash, του θανατά, αλλά αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα τη σημασία των μερών που μένουν στον ακροατή. Ύπουλα και έξυπνα μελωδικά τα γκαζωμένα riffs. Η παραγωγή – τούμπανο του Φώτη Benardo (φυσικά δεν χρειάζονται συστάσεις), έχει αναδείξει τη δυναμική της μπάντας και τα ογκώδη μέρη της, ενώ η ίδια η μπάντα δείχνει να έχει δουλέψει στην εντέλεια το νέο της υλικό. Γι αυτό και όταν βγαίνει στην αντεπίθεση όπως στο “Dead man’s land” ή το προαναφερθέν “I am the one”, ακούγεται σαν tank που σαρώνει τα πάντα. Εύσημα στον drummer Χάρη Ζαμπούκο που πετάει πάνω στο kit του, όποτε δεν διαλύει τα πάντα στο πέρασμα του.
Το “This li(f)e we lead” εκτός από εξαίσιο παράδειγμα σαρωτικού thrash metal σαν “ζευγαράκι” με το ομώνυμο μακελειό, αποτελεί και ένα από τα κομμάτια όπου οι δύο φωνές μοιράζονται 50-50 χρονικά. Εκτιμώ πάλι, πως αυτό θα αποτελέσει σήμα κατατεθέν της μπάντας και θα την οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερα πράγματα. Η επιρροή των VEKTOR γίνεται επίσης εμφανής στα καταστροφικά “Bliss” και “We came for nothing”, δύο καταιγίδες από riffs (riff ευφραίνει καρδιά ανθρώπου). Η μεν, η μικρότερη σε διάρκεια στιγμή του δίσκου, που δε χάνει ευκαιρία για μελωδίες, υπέροχα και στρατηγικά βγαλμένες, θα έλεγα στα πρότυπα των υστέρων KREATOR σε σημεία. Η δε, μετά την μελωδική της εισαγωγή, αρχίζει να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του ακροατή, με τα blastbeats να της προσθέτουν μια μοντέρνα και ελαφρά black/death χροιά.
Το φινάλε δίνει το “Somewhere past the burning sun”. Σαν σύνοψη των όσων απολαύσαμε στο προηγούμενο 30λεπτο του δίσκου, αποτελεί τον ιδανικότερο των επιλόγων μέσα στο ποικιλόμορφο της φύσης του. Κερασάκι στη τούρτα, αποτελεί ένα από τα πλέον πιασάρικα ρεφρέν που έχουν γράψει αυτά τα παιδιά. Εν κατακλείδι, μετά από αρκετές ακροάσεις ήδη και περισσότερες να έπονται, το “Passive aggression” είναι το ντεμπούτο που κάθε μπάντα θα ήθελε να κάνει σε μεγάλη εταιρεία. Οι AMKEN το έκαναν, πέρασαν και από πλευράς status και από πλευράς συνθετικής στο επόμενο επίπεδο, και μπορούν να ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον. ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΠΕΤΣΟΚΟΨΑΤΕ ΕΤΣΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΜΟΥ;
9 / 10
Υ.Γ.: Προτείνω ανεπιφύλακτα το ολοκαίνουργιο WARFARE με τίτλο “Doomsday” (ευχαριστώ Μάρκο) σε πιο hardcore μονοπάτια, ενώ για τους θιασώτες του πιο πειραματικού ήχου το “The endless” των DREADNOUGHT.
Γιάννης Σαββίδης
