a
ONOMA ΑΛΜΠΟΥΜ – “The magician’s birthday” – URIAH HEEP
ETOΣ KYKΛΟΦΟΡΙΑΣ – 1972
ΕΤΑΙΡΙΑ – Bronze Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – Gerry Bron
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – David Byron
Kιθάρες – Mick Box
Κιθάρες / πλήκτρα / φωνητικά – Κen Hensley
Mπάσο – Gary Thain
Τύμπανα – Lee Kerslake
Δεν πρόλαβε να κοπάσει η επιτυχία του “Demons and wizards” και έξι μήνες μετά θα ακολουθήσει και ο διάδοχός του το “Magician’s Birthday”. Γι’ αυτό βέβαια δεν είχε καμιά ευθύνη το συγκρότημα, μιας και πιέστηκαν από την δισκογραφική να μπουν στο studio τον Σεπτέμβριο. Nα θυμίσουμε ότι το “Demons and wizards” είχε κυκλοφορήσει μόλις πριν από τέσσερις μήνες κι όλο αυτό τα διάστημα βρίσκονταν σε περιοδεία σε Ευρώπη και Αμερική. Παρόλο αυτά, μπήκαν στο studio (τα γνωστά για το σχήμα Lansdowne studios στο Λονδίνο) τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο καταφέρνοντας να γράψουν τον νέο δίσκο και επιπλέον στον Σεπτέμβριο θα παίξουν σε τέσσερις συναυλίες σε Βρετανικά festivals και στις 13 Οκτωβρίου ανακοινώνουν περιοδεία σαράντα εμφανίσεων σε Καναδά και Αμερική. Είναι άξιο απορίας πως τα κατάφερναν όλα αυτά σε τέτοιο πιεσμένο χρονικό περιθώριο και δεν μας προκαλεί έκπληξη, μάλλον φυσικό επακόλουθο ήταν, όλα αυτά που συνέβησαν τα επόμενα χρόνια στις μεταξύ τους σχέσεις.
Αυτός που πιέσθηκε περισσότερο από όλους ήταν ο Κen Hensley μιας και είχε να προσφέρει το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων και όπως ανέφερε χρόνια αργότερα, είχε μόλις συνθέσει το 60% από ότι ήθελε αλλά λόγου χρόνου δεν πρόσφερε αυτό που είχε στο μυαλό του. Η αλήθεια είναι ότι ο στόχος του Hensley ήταν να γράψει ένα εξ ολοκλήρου concept δίσκο που θα βασιζόταν στην ιστορία του “Magician’s Birthday” αλλά δεν πρόλαβε ποτέ να ολοκληρώσει το σκεπτικό του μιας και τους “έμπασαν” βιαστικά στο studio.
Παρόλο αυτά, τα κατάφεραν και μπορούμε να πούμε ότι αυτοί οι δυο δίσκοι είναι αδέλφια κατά ένα τρόπο, το ένα αποτελεί προέκταση του άλλου, βγήκαν την ίδια χρονιά, οι fantasy στίχοι συνεχίζονται και εδώ, τα επικά εξώφυλλα και των δυο δίσκων είναι του Roger Dean (με το παρόν να συμβολίζει το κόκκινο μάγο σαν τον κακό και το ήρωα μας να βρίσκεται ήδη σε θέση μάχης) και είναι το λιγότερο φανταστικά ενώ επίσης μοιάζουν αρκετά όσο αφορά το μουσικό ύφος.
Ας μπούμε όμως και στο ψητό που μας ενδιαφέρει και ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Το μαγευτικό “Sunrise” που ανοίγει και τον δίσκο σε βάζει κατευθείαν στην fantasy ατμόσφαιρα, είναι φυσικά μια σύνθεση του Ken Hensley.
Η ερμηνεία του Byron, οι μοναδικοί στίχοι του τραγουδιού, οι φωνητικές αρμονίες που ήταν ένα από τα πιο δυνατά ατού τους, ο Gary Thain να «ζωγραφίζει» την σύνθεση με μοναδικό τρόπο, η κορύφωση της μουσικής, οι εικόνες που σου δημιουργεί το άκουσμα του και το μουσικό ταξίδι που κάνεις ακούγοντάς το είναι μοναδικό. Το “Sunrise” είναι ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια της μπάντας και προσωπικά το κομμάτι που με έμπασε για τα καλά στην μαγεία των URIAH HEEP και ίσως το πιο αγαπημένο μου ever.
Κυκλοφόρησε σαν b-side του “Spider woman” και ήταν πραγματικά περίεργο το ότι δεν επιλέχθηκε για κύριο single του δίσκου, αλλά αυτό ευτυχώς δεν εμπόδισε την τύχη του. Το “Sunrise” λατρεύτηκε από το κοινό τους στις συναυλίες (αν κοιτάξετε στο “Uriah heep live” του 1973, το πρώτο επίσημο live album τους, είναι αυτό που ανοίγει στο set). Απλά μαγευτικό.
Δυστυχώς το “Spider woman” που ακολουθεί (σύνθεση τεσσάρων μελών της μπάντας) δεν συνεχίζει αυτήν την μαγευτική ατμόσφαιρα παρόλο που είναι ένα καλό hard rock rock κομμάτι και κυκλοφόρησε και σαν single στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία όπως ανέφερα παραπάνω (πραγματικά είναι να απορείς με τους υπεύθυνους αυτών των πραγμάτων ώρες ώρες). Μπήκε επιπλέον στο Νο 14 στα γερμανικά charts.
“Βlind eye” για την συνέχεια, ακόμα και ο πιο επιδερμικός ακροατής της μουσικής της μπάντας μπορεί να καταλάβει ότι μόνο ο Ken Hensley μπορεί να συνθέσει τέτοιο κομμάτι. Μεγάλο άσμα κι αυτό, με ακουστικές κιθάρες και λυρικό ρυθμό που σε γραπώνει από την πρώτη νότα, με έναν Βyron να ερμηνεύει με τέτοια καθαρότητα τους στίχους “I run to a place in the open sea, where I pledged my whole life to the sun. It was good for a while, I could laugh I could smile, but when I woke up one day the sun had gone” που πραγματικά σε βάζει μέσα στο κομμάτι και το βιώνεις. Αυτό κάνουν οι μεγάλοι ερμηνευτές, δεν τραγουδούν απλά, σε ταξιδεύουν στον κόσμο τους μέσα από τις ερμηνείες τους.
Η συνέχεια με το “Echoes in the dark” θα είναι ακόμα καλύτερη με ένα από τα πιο επικά κομμάτια της μπάντας. Σύνθεση του μέγιστου Ken Hensley κι αυτό, ενός Hensley που βρίσκεται σε συνθετικό ίστρο όπως έχω πει πολλές φορές.
Εδώ γράφει ένα βαρύ-επιβλητικό κομμάτι που ξεκινά μελωδικό/ταξιδιάρικο, η συναισθηματική ερμηνεία του Byron μοιάζει ικανή να σε παρασύρει μαζί της σε αυτήν την δύνη, σε γραπώνει αμέσως βάζοντας τους στίχους στο μυαλό σου και στο τελευταίο λεπτό θα έρθει η κορύφωση του για να το απογειώσει σαν σύνθεση. Ήταν η εποχή που οι HEEP μπορούσαν να διαθέτουν ροκάδικα κομμάτια σαν το “Spider woman” και επικά σαν και αυτό στον ίδιο δίσκο. “Ένα νέο image έχει αναπτυχθεί, αλλά αυτήν την φορά είναι κάτι παραπάνω, είναι χαρακτήρας ” αναφέρει το περιοδικό Melody maker, και η αποδοχή της μπάντας μετά από μια περίοδο δυσπιστίας έχει πλέον κερδηθεί. Οι URIAH HEEP βρίσκονται στην καλύτερη περίοδο της καριέρας τους με το πιο πλήρες και το πιο λειτουργικό line-up και οι ύμνοι όπως αυτό εδώ, μας χαρίζονται απλόχερα.
Η μπαλάντα “Rain” (και αυτή αποκλειστική σύνθεση του Hensley) έρχεται να κλείσει την πρώτη πλευρά. Με τον Hensley στα keyboards και τον Βyron στα φωνητικά (και με ολίγον διακριτικό μπάσο από τον Gary Thain) μας προσφέρεται μια μαγευτική απογυμνωμένη σύνθεση όπου ο Byron παίρνει αποκλειστικά στην πλάτη του την σύνθεση με την ερμηνεία του και το feeling που μας προσφέρει εδώ μέσα σε λίγα λεπτά. Μια σύνθεση που την ακούς και ανατριχιάζεις πραγματικά. Τέτοια είναι η δύναμη της ερμηνείας του David Byron στο “Rain”.
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το “Sweet Lorraine” (σύνθεση Box/Byron/ Thain) ένα ευδιάθετο ροκάδικο κομμάτι από αυτά που συνήθιζαν να γράφουν. Εδώ τα “εφιαλτικά” keyboards του Hensley ξεχωρίζουν καθώς και το στακάτο rhyhtm section. Και αυτό όπως και το “Spider woman” είναι μακριά από την ατμόσφαιρα του υπόλοιπου δίσκου, παρόλο αυτό επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει τον δίσκο σαν single στην Αμερικάνικη αγορά (με b-side το “Blind eye”) το οποίο δεν κατάφερε και πολλά πράγματα είναι η αλήθεια μιας και έφτασε μόλις στο Νο 91 των single charts.
H συνέχεια μας επιφυλάσσει άλλη μια μοναδική σύνθεση από και αυτή με την υπογραφή του Ken Hensley. Μια από τις πιο ξεχωριστές συνθέσεις αλλά και μια από τις πιο αγαπημένες των οπαδών τους. Το “Tales” είναι ένα ατμοσφαιρικό ακουστικό αριστούργημα που ξεχωρίζει για μια σειρά λόγων. Οι μαγευτικοί στίχοι του, η ερμηνεία του Byron είναι σεμιναρική, τα ψυχεδελικά πλήκτρα του Hensley, οι slide κιθάρες του Mick Box και τα τύμπανα του Lee Kerslake έρχονται όλα σε μια αρμονία να “δέσουν” την σύνθεση αυτήν. Ο Hensley θα πει για τον Byron: “Ο David ήταν ο επικοινωνιακός σύνδεσμος της μπάντας με το κοινό που μας παρακολουθούσε. Είχε τόσο χάρισμα, τόσες δυνατότητες. Δεν είχε την καλύτερη φωνή του κόσμου αλλά ήταν ένας από τους πρώτους πραγματικούς showmen”.
Το ομώνυμο κομμάτι διάρκειας δέκα λεπτών είναι μια σύνθεση των Hensley/ Box/ Kerslake , βασικά ο Hensley είναι υπεύθυνος και εδώ απλά οι δύο τελευταίοι προστέθηκαν στα credits κυρίως για το instrumental σημείο του κομματιού. Aρχίζει με μια επική ατμόσφαιρα όπου οι καλεσμένοι φθάνουν στο party του μάγου και του εύχονται χρόνια πολλά ώσπου το κακό έρχεται να χαλάσει την βραδιά. Εδώ πολύ αριστοκρατικά η μπάντα θα “αναπαραστήσει” την μονομαχία του καλού-κακού με την μάχη κιθάρας- τυμπάνων ώσπου το κομμάτι θα αναλάβει ο Byron σε μια μαγευτική και πάλι ερμηνεία, υποδύεται τους δύο αντιπάλους που λογομαχούν, μέχρις ώστε το καλό να επικρατήσει. Love will find love will find love. Εδώ σκέφτεσαι τι πραγματικά θα μπορούσαμε να είχαμε ακούσει αν το σχέδιο του Hensley για έναν concept δίσκο πάνω στην ιστορία του μάγου είχε τελικά γίνει πραγματικότητα. Κρίμα πραγματικά!
Άλλος ένα εκπληκτικός δίσκος στην παλέτα του σχήματος, πέμπτος τους studio δίσκος κατά σειρά έφτασε μέχρι το Νο 28 στην Βρετανία και στο Νο 31 στην Αμερική. Για να το προωθήσουν όπως είπαμε παραπάνω έκαναν περιοδεία στην Αμερική παίζοντας με μπάντες όπως οι SAVOY BROWN, Edgar Winter και τους ELF του Ronnie James Dio. Tον Ιανουάριο του 1973 βρέθηκαν στην πατρίδα τους για δεκαεπτά συναυλίες και μετέπειτα Γερμανία για μια μικρή περιοδεία εκεί τον Φεβρουάριο. Μάλιστα η συναυλία τους στο Birmingham στις 26 Ιανουάριου του 1973 ηχογραφήθηκε για να αποτελέσει τον πρώτο τους live δίσκο “Uriah heep live”.
Επίσης, οι πρόσφατες προσθήκες των Gary Thain και Lee Kerslake στην μπάντα και το δέσιμο που προέκυψε με τους υπολοίπους, τους έδωσαν μια δυναμική και μια πνοή που μπορεί κανείς να την αντιληφθεί σε κάθε τραγούδι που συμμετείχαν. Δεν είναι μυστικό ότι το line-up αυτό που κράτησε την τριετία 1972-1974 ήταν το πιο συμπαγές και το πιο δημιουργικό που είχαν ποτέ. Και μπορεί να το αντιληφθεί και να το νιώσει αυτό κάποιος απλά ακούγοντας το “Magician’s birthday” που σαν σήμερα 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ακούγεται το ίδιο μαγευτικό και σπουδαίο, όπως ήταν και τότε που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1972.
Did you know that?
- To “Rain” θα το ηχογραφήσει ξανά ο Hensley για το πρώτο του προσωπικό δίσκο “Proud words on a dusty self” του 1973.
- – Το “Rain” το είχε πει στου ντουζένια του στα 90s ο γνωστό λαικός βάρδος Νότης Σφακιανάκης και μάλιστα το είχε συμπεριλάβει στον δίσκο του “Εμπειριών συλλέκτης” του 1997 όπου μεταξύ άλλων διασκεύαζε και UFO, Elton John και DEEP PURPLE. Δυστυχώς υπηρετώντας στον στρατό εκείνη την εποχή, είχα την “ευτυχία” να ακούω το “Rain” παραπάνω από μια φορά την ημέρα από τον διπλανό μου που ήταν fan του συγκεκριμένου καλλιτέχνη.
- Από τα sessions του δίσκου υπήρξαν και δυο κομμάτια που δεν είδαν το φως της δημοσιότητας, παρά πολλά χρόνια αργότερα, σαν bonus σε διάφορες CD εκδόσεις. Το “Crystal Ball ”μια πολύ ωραία σύνθεση του Gary Thain που θυμίζει DEEP PURPLE θα μπορούσε να μπει στον δίσκο, ενώ το “Silver white man” μια σύνθεση του David Byron που αν και δεν μπήκε στον δίσκο, το πήρε ο τραγουδιστής και αφού το επεξεργάστηκε το κυκλοφόρησε σε μια πιο περιποιημένη εκτέλεση στον πρώτο προσωπικό του προσωπικό δίσκο “Take no prisoners” το 1975.
- – Ο δίσκος πέρα από Βρετανία και Αμερική είχε σπουδαία ανταπόκριση σε χώρες όπως η Ιαπωνία, Γερμανία, Νορβηγία, Δανία, Φιλανδία, Αυστραλία και Καναδά.
Γιάννης Παπαευθυμίου
