Και όμως πέρασε σχεδόν μία δεκαπενταετία από την τελευταία φορά που ακούσαμε νέο υλικό από τους LEATHERWOLF. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- δεν θυμούνται και πολλά από το “World asylum” (ή αν προτιμάτε, το “New world asylum”) αφού μιλάμε για ένα δίσκο που ουσιαστικά δεν θύμιζε ούτε το “Street ready” ούτε το ομώνυμο άλμπουμ του 1987. Βέβαια, με τόσες αλλαγές στη σύνθεση και με μία δισκογραφική απραξία, δεν θα έπρεπε να περιμένουμε και πολλά τότε. Τα ίδια ισχύουν πάνω κάτω και σήμερα…έστω και με ορισμένες διαφοροποιήσεις.
Οι LEATHERWOLF του 2022 δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τη μπάντα της δεκαετίας του ‘80. Από εκείνη τη σύνθεση παραμένει μονάχα ο drummer Dean Roberts ενώ οι υπόλοιποι μουσικοί απλώς συμπληρώνουν το puzzle χωρίς να είναι και τίποτα το ιδιαίτερο. Με άλλα λόγια, μην περιμένετε τις κιθαριστικές εμπνεύσεις των Olivieri/Howe/Gayer ούτε φυσικά τον συνθετικό οίστρο του “Street ready”. Αυτό δε σημαίνει ότι το “Kill the hunted” είναι ένα κακό άλμπουμ. Απλώς θεωρώ ότι οι LEATHERWOLF έχουν απωλέσει δια παντός την ταυτότητά τους και όσοι περιμένουν την περίφημη τριπλή κιθαριστική επίθεση συνδυασμένη με τα ευφάνταστα μελωδικά refrains καλύτερα να το σκεφτούν καλύτερα. Το “Kill the hunted” είναι ένα τυπικό αμερικάνικο metal που φέρνει στο νου τους σύγχρονους VICIOUS RUMORS ενώ για να μην είμαστε γκρινιάρηδες υπάρχουν αξιόλογα κομμάτια (π.χ. “The henchman”, “Hit the dirt”, “Lights out again”) ενώ και η απόδοση στο studio είναι αξιόλογη με τον σπουδαίο Randy Burns να «πιάνει» σε απόλυτο βαθμό την ενέργεια των LEATHERWOLF. Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέραμε ότι ο Joel Hoekstra (WHITESNAKE) συμμετέχει στο προαναφερθέν “The Henchman” ενώ ο πολύς Barry Sparks προσθέτει άλλη μία μπάντα στο βιογραφικό του.
Το ”Kill the hunted” είναι μεν καλό αλλά όχι τόσο καλό όσο θα θέλαμε από μία μπάντα σαν τους LEATHERWOLF. Ναι, έχουν περάσει οι δεκαετίες…ναι, απουσιάζει ο Olivieri (και όχι μόνο) αλλά όταν πας να συγκρίνεις τη νέα δουλειά με τις κυκλοφορίες της δεκαετίας του ‘80 σε πιάνει μία κατάθλιψη. Τέλος πάντων…ακούστε το “Kill the hunted”, δεν ξέρω αν θα σας ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό αλλά τουλάχιστον δεν θα σας απογοητεύσει.
6,5 / 10
Σάκης Νίκας
