“Assassin’s Creed” (Odeon)

Ποιος θα το έλεγε ότι μέσα στην ίδια χρονιά θα μετράγαμε την μεταφορά δύο τίτλων παιχνιδιών από την (πολύ) μικρή, στην μεγάλη οθόνη.  Έτσι λοιπόν, μετά το μεγαλειώδες Warcraft την άνοιξη που μας πέρασε, ήρθε η ώρα για έναν ακόμα τίτλο σταθμό στον χώρο των gamers, που δεν είναι άλλος από το Assassin’s Creed. Μιλάμε για ένα τεράστιο brand name, όπου το franchise του μετράει εννιά κυκλοφορίες τα τελευταία δέκα χρόνια. Ήταν το παιχνίδι που έδωσε πρώτο την ευχέρεια στον χρήστη να μετακινείται όχι μόνο στο μήκος και το πλάτος του ανοιχτού χάρτη, αλλά και κατακόρυφα σκαρφαλώνοντας σε κτίρια και μεγάλα εμπόδια. Και εκεί που περιμέναμε ότι η ταινία θα ήταν μια ωδή στο μεσαιωνικό parkour, καταντήσαμε να βλέπουμε ένα υπερφλύαρο σκοτεινό συνωμοσιολογικό φιλμ της σειράς.

Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πως κατάφερε η Ubisoft με τον Justin Kurzel να πείσουν αυτό το εξαιρετικό cast ηθοποιών να παίξει σε αυτή την μετριότητα. Μιλάμε για ονόματα όπως ο Michael Fassbender στον πρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με την Marion Cotillard, και τους Jeremy Irons, Bredan Gleeson, Charlotte Rampling και τον all-time αγαπημένο μου Michael Kenneth Williams. Δηλαδή ακόμα και στους δεύτερους ρόλους υπήρχαν άτομα που έχουν προσφέρει πολλά στον σύγχρονο κινηματογράφο. Θα πει κανείς «τα λεφτά ήταν πολλά» ή ακόμα χειρότερα «τι περιμένεις από μια τέτοια ταινία». Και θα απαντήσω κυνικά ότι τα λεφτά πάντα είναι πολλά και ότι από μια τέτοια ταινία περιμένω ακριβώς αυτό που ευαγγελίζεται. Δράση, δράση, δράση και λίγο δράση παραπάνω. Διότι η ενσάρκωση των αγαπημένων μας gaming χαρακτήρων, όπως ο Desmond Miles, (εδώ ως Cal Lynch) δεν μπορεί να είναι αρκετή για να μαγνητίσει το ενδιαφέρον των απανταχού (φανατικών) οπαδών, της εν λόγω σειράς παιχνιδιών.

Η ταινία προσπαθεί να γίνει κάτι που δεν είναι και αυτό φαίνεται από το πρώτο λεπτό όταν γυρνώντας πίσω στον χρόνο παίζει δυνατά το “Entrance Song” των THE BLACK ANGELS, αντιγράφοντας ξεδιάντροπα τον Guy Ritchie. Από εκεί και πέρα η ταινία προσπαθεί να χτίσει ένα σκοτεινό περιβάλλον, για να χωρέσει το όλο συνωμοσιολογικό υπόβαθρο της αιώνιας μάχης μεταξύ της κάστας των Ασασίνων και των Ναϊτών Ιπποτών, με σκοπό την κατοχή του Μήλου της Εδέμ. Αυτό το σκοτάδι τελικά καταβροχθίζει το ενδιαφέρον του θεατή, αφού η ωμή δράση παραγκωνίζεται για χάρη των πιο εύκολων και βαρετών στατικών πλάνων για την αφήγηση των ιστορικών δεδομένων που είναι εν πολλοίς άχρηστα στους περισσότερους. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα νέο “The DaVinci Code”, αλλά με μια παραλλαγή του “Prince of Persia: The Sands of Time” (πάλι από την Ubisoft), και αυτό φαίνεται ότι το λησμόνησαν οι παραγωγοί της ταινίας.

Δεν λέω, όσο ο Cal Lynch, βρίσκεται στις αναμνήσεις του Aguilar μέσω του Animus στην περιοχή της Ανδαλουσίας εκεί περί τον 15ο αιώνα, οι σκηνές είναι έως και καθηλωτικές. Με τις κινήσεις του Fassbender να βρίσκονται πολύ κοντά σε αυτές που επιτάσσει το gameplay του παιχνιδιού. Ωστόσο όσο πιο σύντομα γίνονται τα χρονικά ταξίδια στην πορεία της ταινίας, τόσο πιο αδιάφορα γίνονται τα τεκταινόμενα στο παρόν.

Το “Assassin’s Creed”, όπως ήταν αναμενόμενο, απευθύνεται πρωτίστως στους οπαδούς του παιχνιδιού. Δεν μπορώ να φανταστώ την αναμονή αλλά και την επίδραση που θα έχει η ταινία πάνω στο φανατικό κοινό, που όλο και πληθαίνει με τα χρόνια. Όλοι οι υπόλοιποι που περιμένετε να δείτε μια ταινία δράσης με μια στοιχειώδη πλοκή, δείτε ξανά το Die Hard (χρονιάρες μέρες που είναι).

Η ταινία θα προβάλλεται από την Πέμπτη 05/01 στους κινηματογράφους σε 2D και 3D προβολή από την Odeon.

Νίκος Ζέρης