Πάει καιρός που είχα να δω τον Tom Cruise σε ταινία δράσης/επιστημονικής φαντασίας και να χαιρόμουν κάθε λεπτό της ταινίας. Πιο συγκεκριμένα, από το Minority report (2002). Προφανώς και το Oblivion (2013) ήταν ωραίο σκηνοθετικά, αλλά σεναριακά κάπου το έχανε μετά τη μέση της ταινίας, δυστυχώς.
Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Ο Tom Cruise υποδύεται τον ταγματάρχη William Cage που αναγκάζεται χωρίς τη θέλησή του, κατόπιν πειθαρχικών παραπτωμάτων, να βρεθεί στην πρώτη γραμμή εναντίον ενός εξωγήινου εχθρού που κατακτά όσο περνάει ο καιρός τον πλανήτη Γη. Έχοντας μηδενική εμπειρία με το πεδίο μάχης και με τον οπλισμό που του ανατίθεται, βιώνει τα πρώτα λεπτά μίας απόβασης απομίμηση της D-Day όπου όλα πάνε κατά διαόλου και ο ίδιος καταλήγει νεκρός. Αλλά ένα απρόσμενο γεγονός τον επαναφέρει στην ζωή 24 ώρες νωρίτερα. Προσπαθώντας να καταλάβει τι (του) συμβαίνει, αναγκάζεται να βιώσει την ίδια μέρα, αλλά κάθε φορά διαφορετικά, εφόσον οι επιλογές του αλλάζουν, γνωρίζοντας την ολέθρια κατάληξη που έχουν από την προηγούμενη. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε τον χαρακτήρα να “μεγαλώνει” και να ωριμάζει και να προσπαθεί κατά διαστήματα διαφορετικές προσεγγίσεις και τακτικές για να καταλήξει στον τελικό στόχο του που είναι η νίκη ενάντια στην εξωγήινη απειλή, με όσο λιγότερες απώλειες. Εκεί μέσα μπλέκεται και η Emily Blunt, που υποδύεται την Rita Vrataski, η πιο διάσημη και αποτελεσματική στο πεδίο μάχης πεζοναύτης, η οποία κατά ένα περίεργο τρόπο μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει στον William Cage.
Η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως η μίξη της ταινίας “Η μέρα της Μαρμότας” (Groundhog day – 1993) και Battle Los Angeles (2011). Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στην ιαπωνική νουβέλα All you need is kill, που έχει μεταφερθεί και σε manga, τόσο στην Ιαπωνία όσο και στην Αμερική. Χωρίς να έχω διαβάσει την εν λόγω νουβέλα, το σενάριο όπως παρουσιάζεται στην ταινία, είναι αρκετά καλοδεμένο, αν κι έχει κάποια κενά κι αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία δε θα αναλύσω εδώ καθώς δεν υπάρχει λόγος να δημιουργήσω spoilers.
Η σκηνοθεσία και παραγωγή της ταινίας ανήκει στον Doug Liman, γνωστό από ταινίες όπως The Bourne Identity (2002), Mr. & Mrs. Smith (2005) και Fair game (2010). Αν μη τι άλλο είναι γνώστης ταινιών δράσεων, που περιέχουν και το απαραίτητο (μαύρο συνήθως) χιούμορ, μαζί με συναισθηματικές στιγμές. Σε παρόμοια μοτίβα λειτουργεί και στο Edge of tomorrow, όπου η δράση, το χιούμορ, η ένταση και ο έρωτας πλέκονται μεταξύ τους με επιτυχία και ισορροπία. Παρόλο που, ειδικά στην αρχή της ταινίας, υπάρχει αναπόφευκτα επανάληψη λόγω της φύσης του σεναρίου, δε γίνεται βαρετή ή κουραστική η θέαση των ίδιων σκηνών, επειδή αφενός ορισμένες φορές επιλέγει ο σκηνοθέτης να μας δείξει το ίδιο γεγονός με χρήση κάμερας από άλλη γωνία κι αφετέρου, από ένα σημείο κι έπειτα, δίνεται έμφαση στα σημεία που κάνουν τη διαφορά για την εξέλιξη του William Cage και της ιστορίας. Τέλος, ως αξιομνημόνευτο γεγονός πρέπει να αναφερθεί πως η σκηνή με το ελικόπτερο έγινε στην Trafalgar Square στο Λονδίνο, κάτι που αποτελεί πρωτιά για οποιαδήποτε ταινία μέχρι σήμερα.
Συνολικά το Edge of tomorrow είναι από τις λίγες ταινίες δράσης/επιστημονικής φαντασίας που έχω απολαύσει τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, εκτός του κόσμου της Marvel Comics, και που κάλλιστα θα ξανάβλεπα με ευχαρίστηση.
To victory! (που λένε και οι BOLT THROWER)
Η ταινία θα προβάλλεται από την Πέμπτη 05/06 στους κινηματογράφους από την VillageFilms, με επιλογή για απλή ή 3D προβολή.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
