Σάββατο βράδυ, το δεύτερο του μηνός Ιανουαρίου και μέσα σε ένα κυκεώνα εξαίρετων συναυλιών που λάμβαναν χώρα την ίδια ώρα σε πολλά σημεία της πρωτεύουσας (έκρηξη συναυλιών που χαιρόμαστε να δούμε που θα πρωτοπάμε), βρίσκεται και ένα ιδιαίτερο ελληνικό festival με ένα ελαφρύ άρωμα εξωτερικού. Το Ghostlands and Ravenlands fest, γνωστό στο εξωτερικό, ήρθε και φέτος στη χώρα μας. Σε αυτό, headliners και διοργανωτές οι δικοί μας THE SILENT RAGE, με το line-up να συμπληρώνουν οι συμπατριώτες SOLID FAITH, PRIMAL ROOTS, KOSMOGONIA και οι Βρετανοί DAKESIS. Μια βραδιά που ήταν γεμάτη με πολλά χαμόγελα και τρομερή διάθεση. Πάμε να τα δούμε με τη σειρά και θα καταλάβετε τι εννοούμε.
Στις 19:00 με το ρολόι (ένα σταθερό μοτίβο, η ακρίβεια στις ώρες εμφάνισης) οι SOLID FAITH με το progressive metal ύφος τους βρέθηκαν επί σκηνής. Άχαρος ο ρόλος του να ζεστάνεις το κοινό (συνήθως), αλλά ανταποκρίθηκαν με άνεση, δεδομένου ότι έπαιζαν σε συγγενών ακουσμάτων κοινό. Αν σκεφτούμε ειδικά πως (όπως επεσήμανε ο τραγουδιστής της μπάντας) ο drummer του συγκροτήματος είχε υποστεί ένα σοβαρό τραυματισμό που τον κράτησε 5 μήνες εκτός δράσης. Τα σέβη μου, όπως και όλων των παρευρισκόμενων! Επίσης, αρκετά συναισθηματική στιγμή το “Stare at me” που συνδέεται με απώλεια οικείων προσώπων δύο μελών της μπάντας. Σίγουρα, η στιγμή που κέρδισε το θερμότερο χειροκρότημα. Προσωπικά μιλώντας, πρώτη φορά τους έβλεπα, και το πρόσημο είναι αρκετά θετικό. Στακάτο, καλογραμμένο το υλικό από το “Eternal quest” (μοναδική δισκογραφική τους δουλειά ως και σήμερα, που έχει ήδη μετρήσει 3 χρόνια ζωής – ακούσαμε 7 από τα συνολικά 10 κομμάτια) και επίσης, με ισορροπημένο ήχο επί σκηνής. Καλό ξεκίνημα, λέω εγώ, πολύ καλό ξεκίνημα!
20:00 έχει πάει η ώρα και έρχεται η στιγμή για την ακραία πινελιά της βραδιάς. Οι κινούμενοι στο χώρο του μελωδικού folk/death metal KOSMOGONIA. Με κεντρικό σημείο αναφοράς ηχητικά μπάντες όπως οι ELUVEITIE, και στιχουργία προσανατολισμένη στη αρχαιοελληνική παράδοση. Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν μια από τις πρώτες τους συναυλίες με τη καινούργια τους τραγουδίστρια Βάγια, η οποία ανταποκρίνεται εξαιρετικά στα καινούργια της καθήκοντα. Σκηνικά δε, το συγχρονισμένο headbanging δίνει και παίρνει καθώς και η επικοινωνία με το κοινό. Εκτός του μοναδικού προ τριετίας πονήματος “Enthrone the Gods” (που είχε τη μερίδα του λέοντος στο σετ) τιμήθηκε και το επερχόμενο (άτιτλο ακόμα) άλμπουμ της μπάντας με δύο κομμάτια που μαρτυρούν την εξέλιξη εντός του είδους που η μπάντα υπηρετεί. Κλείσιμο σετ με ένα κομμάτι τους που δείχνουν να αγαπούν πολύ οι οπαδοί τους, το “Melody of Persephone”. Ο επίλογος μιας εμφάνισης που περίμενα πολύ να έχω την ευκαιρία να δω, μια και στουντιακά είχαν ήδη δώσει δυνατά διαπιστευτήρια. Και εις ανώτερα!
Λίγο πριν τις 21:00 με το ρολόι ανέβηκε η μοναδική μη ελληνική μπάντα της βραδιάς. Οι Βρετανοί DAKESIS (από τα άγια χώματα του Birmingham παρακαλώ). Ένα συγκρότημα που κατόπιν έρευνας, διαπίστωσα πως μετρούν 15ετία στα πράγματα, υπηρετώντας το χώρο του progressive/power metal, με ένα μοντέρνο ύφος. Πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, και αν κρίνω από την ανταπόκριση του κοινού, όχι η τελευταία, σε καμία περίπτωση. Προλογίζοντας το “The great insurrection” (από το “The new dawn”, αναφέρθηκαν στην κατάσταση στη χώρα τους που δεν είναι τόσο καλή. Εύφημος μνεία πρέπει να γίνει στα διπλά φωνητικά της τραγουδίστριας και μπασίστριας που ήταν καλοπροβαρισμένα και μελωδικότατα. Από τα συγκροτήματα που έπαιζαν είχαν τη μεγαλύτερη δισκογραφία, μετρώντας τρία full-length (“Trial by fire” – 2011, “The new dawn” – 2016, “Fractures” – 2020), εκ των οποίων ακούσαμε ένα από το πρώτο (“On wings of steel”) δύο από το δεύτερο (“Destined for the flame”, ”The great insurrection”) και τρία από το τρίτο (“Ends of time pt. 1”, “Ends of time pt. 2”, “Surrender your fears”). Σοφή απόφαση να ανοίξουν και να κλείσουν με τα δύο “μέρη” του “Ends of time”, έδεσε ωραία, κυκλικά την εμφάνιση τους. Άξιοι και άξιες!
Λίγο πριν τις 10 και με το κόσμο να μαζεύεται για το φινάλε (τιμήθηκε ικανοποιητικά το festival να πούμε εδώ – δεδομένων των λοιπών συναυλιών την ίδια μέρα) οι PRIMAL ROOTS βγήκαν στη σκηνή, με τον ογκώδη μοντέρνο heavy metal ήχο τους. Με μια άκρως ενεργητική τραγουδίστρια, δεν άφησαν αμφιβολία ως προς το γιατί επιλέχθηκαν για το festival. Ούτε το τεχνικό πρόβλημα του ενός κιθαρίστα (μαγκιά που το έλυσε εντός του κομματιού χωρίς να καταλάβει ο πολύς κόσμος το οτιδήποτε) στάθηκε ικανό να τους κόψει τη φόρα. Ακούσαμε κομμάτια από τη μοναδική τους δουλειά “Stand up” (2022), το ήμισυ του, συν μια πολύ καλή διασκευή στο κλασσικό “Toxicity” των SYSTEM OF A DOWN. Ομολογώ, πως παρότι μοντέρνων καταβολών μπάντα, δεν περίμενα ότι θα ταίριαζε και θα έβρισκε τέτοια ανταπόκριση τέτοιο κομμάτι από τόσο ιδιαίτερη μπάντα. Οι εποχές αλλάζουν κατά πως φαίνεται, όπως διαπίστωσα και σε άλλο κείμενο. Κλείσιμο με “Tribal dream” εν μέσω χειροκροτημάτων, από το κοινό, καταγράφοντας άλλη μια καλή εμφάνιση στο ενεργητικό τους. Τόσο εκείνοι, όσο και οι προηγούμενες μπάντες, ευχαρίστησαν θερμά τη διοργάνωση καθώς και το κόσμο που στήριξε τη βραδιά.
Κάπου εδώ, έρχεται το κυρίως πιάτο της βραδιάς, οι THE SILENT RAGE. Από 40 κύματα έχει περάσει αυτό το συγκρότημα, από τις 4-5 φορές που τους έχω δει τα τελευταία 10+ χρόνια, μόλις τις 2 τελευταίες (σε Release και Under The Quarry) τους είδα με σταθερή σύνθεση. Χώρια ότι έχουν μόνο ένα full-length στις αποσκευές τους συν demos, ένα split και singles. Καιρός ήταν να πάρουν οι μηχανές μπροστά και αυτό έχω εισπράξει από τη διάθεση του συγκροτήματος επί σκηνής. Ότι δεν αστειεύονται και πάνε για πολλά. Άρτι αφιχθέντες από την επαναδραστηριοποίηση σε συναυλιακό επίπεδο εντός και εκτός συνόρων, είχα προσωπικά πολλά να περιμένω. Ανέβηκαν στη σκηνή με αέρα μπάντας που έχει εμπειρία και με βλέμμα στο μέλλον. “My race won’t last”, “Stormwarrior”, “The deadliest scourge” (το οποίο είχε τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση ως η μοναδική δουλειά της μπάντας) και “Sin of the pilgrim”.
Να σημειωθεί πως στο κοινό ήταν παλαιότερα μέλη της μπάντας, δείγμα του καλού κλίματος της μπάντας ανεξαρτήτως σύνθεσης. Μάλιστα, ο τραγουδιστής, απέδιδε εύσημα στον παλιό τραγουδιστή για κομμάτια του ντεμπούτου. Συμπεριφορά, παράδειγμα προς μίμηση θα πω εγώ. To δε “Leading the legions” μας το αφιέρωσε ο drummer της μπάντας, ο οποίος έκανε ένα μικρό show πριν παίξει το κομμάτι. Και να σου και δείγμα από το επερχόμενο άλμπουμ τους (αν δεν απατώμαι, παίχτηκε ξανά επίσης στο Release) “Serpent lord”, όπως και το σαρωτικό “Code of destruction”. Άμα είναι ενδεικτικό του που πηγαίνει ο δίσκος, μας περιμένουν πολύ μα πολύ ωραία πράγματα. Και από εκεί και πέρα, δυναμίτες τύπου “Harvester of souls” και “Between harmony and sorrow” (ο τραγουδιστής το αποκάλεσε ένα “ρομαντικό άσμα”) αγκαζέ με το αγαπημένο “A piece of Eden” που έκλεισε το σετ της μπάντας εν μέσω πανηγυρισμών. Η μπάντα μας αφήνει με μια υπόσχεση δίσκου εντός της χρονιάς, και προσωπικά, ελπίζω να εκκινήσει μια εποχή σταθερών κυκλοφοριών για τους ίδιους. Τα λοιπά, εν καιρώ.
Μια πολύ όμορφη βραδιά, απαρτιζόμενη από άκρως αξιόλογες μπάντες, αλλά και επαγγελματική οργάνωση. Αποδεικνύοντας ότι όταν υπάρχει θέληση και η τεχνογνωσία για κάτι όμορφο, υπάρχει και ο τρόπος, ειδικά όταν μιλάμε για συναυλίες εντός των συνόρων. Πάντα τέτοια και εις άλλα με υγεία!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Vicky Athanassopoulou
