a
Μόλις μπήκε ο Μάρτιος κι όμως ήδη έχουν μαζευτεί τουλάχιστον 5 κυκλοφορίες υποψήφιες για το top 20 του 2023 (σε αυτό συμφωνώ με τον φίλο Γιώργο Κόη του Beyond The Pale, σε άλλα όχι, χαχα).
Στην 13η εκδοχή του Autonomous Zone παρουσιάζω το απρόσμενα καλό νέο album των DIARY OF DREAMS (ίσως και το καλύτερό τους των τελευταίων 15 ετών) , το νέο δίσκο των αγαπημένων μου Αυστραλών THE CHURCH και τη νέα κυκλοφορία των Νορβηγών Alt Rockers PIL & BUE.
Πάντα με ένα ποτήρι ποιοτικής μπύρας από το Beer Alley (Σμύρνης 10, Νέα Φιλαδέλφεια) που μας στηρίζει για άλλη μία φορά και τους ευχαριστούμε.
DIARY OF DREAMS – “Melancholin” (Accession)
Είναι πραγματικά περίεργο που το θυμάμαι, αλλά το θυμάμαι. Λίγες μέρες πριν δώσουν την πρώτη τους ever συναυλία στην Αθήνα οι DIARY OF DREAMS (20/9/98 στο Mad Club) έτυχε να διαβάσω στο Αθηνόραμα ένα κείμενο για τα όνειρα που σε κάποια στιγμή o αρθρογράφος υποστήριζε πως “τα όνειρα είναι γεγονότα που δεν έχουν συμβεί ποτέ”. Λέω από μέσα μου: “ιδανική ερώτηση για να ξεκινήσω τη συνέντευξη που θα κάνω αύριο με τον Adrian Hates” και as a matter of fact, όταν συναντηθήκαμε για το interview (με συνοδεία μπύρας, gin και σφηνάκια βότκας φυσικά) ήταν η 1η ερώτηση που του έκανα, για να καταλήξουμε μετά από καμία ώρα να μιλάμε για την ταινία “The City Of Lost Children” των Marc Caro και Jean Pierre Jeunet.
Ιστορικά facts: 1) Το 1ο ever live των DIARY OF DREAMS στην Ελλάδα το διοργάνωσαν τότε, το 1998, η Βάσω Χρυσοβιτσιώτη και οι Γιώργος Σκίτσας, μία συναυλία από fans για fans και σε μία εποχή που γίνονταν ελάχιστες Goth συναυλίες.
2) Μία ημέρα πριν το live στο Mad, οι DIARY έκαναν secret gig στο σπίτι της Βάσως στο Κορωπί.
8 συναυλίες μετά από εκείνο το βράδυ του 1998 στην Αθήνα και με 17 συνολικά studio albums, ο Adrian Hates έχει διαγράψει μία μεγάλη πορεία, ζώντας όλα τα ups and downs της σκηνής και αφήνοντας ταυτόχρονα αμέτρητους dancefloor goth ύμνους μιλώντας μέσα σου με τους στίχους του.
Δεν σου κρύβω πως από ένα σημείο και μετά έχασα το ενδιαφέρον μου για τους DOD, όχι επειδή κυκλοφόρησαν ποτέ κάποιο κακό album, αλλά επειδή ο Adrian βασιζόταν σε μία φόρμουλα, σε μία συνταγή που έδειχνε να επαναλαμβάνεται. Φυσικά εξακολουθούσα να αγοράζω τα CD του, αλλά γινόταν περισσότερο από συνήθεια κι όχι επειδή ταυτιζόμουν τόσο όσο παλιά.
Στο “Melancholin” όμως που μόλις κυκλοφόρησε (και με τις προσδοκίες όχι πολύ ψηλά όπως ίσως υπέθεσες) μας δίνει μία κυκλοφορία αντάξια των 90’s / early 00s albums, της καλύτερης era του δηλαδή.
Είναι πραγματικά απίστευτο και ταυτόχρονα τόσο ανακουφιστικό να ακούς ένα τέτοιο δίσκο ξανά από τα χέρια του Hates. Δεν υπάρχει ούτε ένα filler, τα BPMs έχουν ανέβει , υπάρχουν 4 τουλάχιστον υποψήφια tracks για να σαρώσουν σε goth set, (“Mein Werk Aus Zement”, “The Secret”, “The Fatalist” “Godeih & Verderb”) , στίχοι για να τους κάνεις tattoo και η φωνή του Adrian που σε οδηγεί σε οικείο σκοτάδι.
Αν είσαι DIARY OF DREAMS fan και δεν σε χάλασε καμία περίοδος τους, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω, εδώ θα εκστασιαστείς έτσι κι αλλιώς. Αν όμως συμφωνείς κάπως με την δική μου άποψη, η σημασία της κυκλοφορίας του “Melancholin” αποκτά πλέον άλλη διάσταση.
8 / 10
THE CHURCH – “The Hypnogogue” (Communicating Vessels)
Προκαλώ όποιον έχει ακούσει το όνομα των CHURCH, να σας αναφέρει 3 (τρία) συνολικά τραγούδια αυτών των Αυστραλών neo psychedelic / indie rockers. Πάω στοίχημα πως στο μυαλό θα τους έρθει μόνο το “Under The Milky Way” (τρελή επιτυχία το 1987) και άντε, οι πιο ψαγμένοι να πουν και το “Reptile” (από το ίδιο album, το “Starfish”, δηλαδή).
Είναι άδικο βέβαια γιατί σε μία τόσο μεγάλη πορεία (μιλάμε για συνολικά 25 studio albums από το 1981) οι CHURCH έχουν να επιδείξουν πολλά περισσότερα, αλλά συνδυασμός πραγμάτων (προβληματικές σχέσεις μέσα στη μπάντα, κακές αποφάσεις, απουσία πλάνου, ελλιπές touring, ανύπαρκτο marketing & promo) μας έφερε στο να θυμάται η πλειοψηφία (η μειοψηφία δηλαδή) 2 κομμάτια τους όλα κι όλα.
6 χρόνια από τον τελευταίο τους δίσκο (“Man woman life death”), οι Αυστραλοί επιστρέφουν (δυστυχώς ξανά χωρίς τον φανταστικό, αγαπημένο κιθαρίστα Marty Wilson Piper – κάποτε και κιθαρίστας των ALL ABOUT EVE- που την θέση του έχει πάρει για τα καλά ο Ian Haug των POWDERFINGER) με το “The Hypnogogue”, ένα από τα καλύτερα albums τους των τελευταίων 20 χρόνων.
Όλα όσα αγαπάμε στους CHURCH όλα αυτά τα χρόνια (αυτοί οι λίγοι που τους αγαπάμε τέλος πάντων) είναι εδώ: Η νεο-ψυχεδελική αύρα. Οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις να συνυπάρχουν αρμονικά με τετράλεπτες και πεντάλεπτες. Το new wave που δεν γίνεται να το διώξεις από πάνω σου (από μέσα σου μάλλον). Η συνέπεια και η αγάπη για αυτό που κάνεις γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται πια να ανέβεις level δημοτικότητας.
Αν τελικά πέρα από το “Under The Milky Way” δώσεις μία ευκαιρία στο “The Hypnogogue”, καλό θα ήταν να βουτήξεις και στο παρελθόν τους και σε albums όπως τα “The Blurred Crusade”, “Starfish” (φυσικά), “Gold Afternoon Fix”, “Priest=Aura”, “Magician Among The Spirits And Some” και μόνο ωφελημένος θα βγεις ψυχικά.
8 / 10
PIL & BUE – “Special Agents” (Indie Recordings)
Οι PIL & BUE αποτελούνται από 2 μέλη όλα κι όλα (Νορβηγοί) με το πρώτο τους album να έχει κυκλοφορήσει το 2014.
Μπλεντάρουν με αρκετά επιδέξιο τρόπο Alternative Rock παλαιάς κοπής (90s δηλαδή) με Post Hardcore (σε λιγότερο βαθμό πάντως).
Εδώ, στο 4ο τους album, συνεχίζουν να είναι πιστοί στο όραμά τους προσφέροντας άλλη μία ποιοτική κυκλοφορία , που δεν θα αλλάξει το κόσμο πάντως στα σίγουρα.
Θα μπορούσα να τους φανταστώ όμως σαν το ιδανικό double bill (ευσεβείς πόθοι) στο live των BRUTUS στην Αθήνα στις 29 Απριλίου .
7 / 10
Γιώργος Φακίνος
