Τι να πρωτογράψει κανείς για το “Master of puppets” που κλείνει σήμερα 37 χρόνια ζωής; Ότι είναι το απόλυτο 10αρι; Ότι είναι ο καλύτερος δίσκος στην ιστορία της metal μουσικής; Ότι αγγίζει την τελειότητα σε κάθε λεπτομέρειά του, ακόμα και στο εξώφυλλό του; Για την πολύ καλή και «καλογυαλισμένη» παραγωγή του, που έθεσε νέα υψηλά στάνταρντ για τις μετέπειτα metal κυκλοφορίες; Είμαι σίγουρος ότι όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές, γνωρίζουν το μεγαλείο αυτού του άλμπουμ. Άλλωστε έχουν χυθεί «τόνοι» από μελάνι σε άρθρα και έχουν γραφτεί πάρα πολλοί διθύραμβοι για αυτόν τον δίσκο, που δε νομίζω να έχουν μείνει πολλά που να μην έχουν γραφτεί ή ειπωθεί. Έτσι κι αλλιώς αυτός δεν είναι και ο στόχος του παρόντος άρθρου.
Αυτό που σίγουρα πρέπει να αναφερθεί είναι ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή οι METALLICA είχαν πλέον βρει την κατάλληλη χημεία και τον απαιτούμενο επαγγελματισμό (και τελειομανία θα συμπλήρωνα), έτσι ώστε να γράψουν τον δίσκο που έμελλε να είναι ο καλύτερος της ιστορίας τους. Ο καλύτερος, αλλά όχι ο πιο πετυχημένος, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Με το “Master of puppets” οι METALLICA «κατέκτησαν» το συνθετικό τους «Έβερεστ». Και όλο αυτό το hype που απέκτησε ξανά ο δίσκος εξαιτίας της χρησιμοποίησης του ομώνυμου τραγουδιού στη σειρά “Stranger things”, απλά συνείσφερε στην καθολική αναγνώριση της αξίας του και στην επαφή νεότερων οπαδών με αυτό το διαμάντι της μουσικής.
Το “Master of puppets” δυστυχώς ήταν και ο τελευταίος δίσκος της μπάντας με έναν από τους κορυφαίους μπασίστες που πάτησαν το πόδι τους σε αυτόν τον πλανήτη, τον Cliff Burton, ο οποίος χάθηκε άδικα σε ένα δυστύχημα κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού σκέλους της περιοδείας για την προώθηση αυτού του δίσκου. Κανείς δεν ξέρει που θα είχε καταλήξει ή πόσο ψηλά θα έφτανε αυτή η μπάντα αν ο Cliff είχε επιβιώσει από αυτό το τραγικό συμβάν.
Ας πάμε στο όμως άχαρο κομμάτι αυτού του άρθρου. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) συμφωνούμε στο ποιο κομμάτι θα πρέπει να βρίσκεται στο νούμερο 1 αυτής της κατάταξης. Αλλά από κει και πέρα το χάος. Όποτε με βάση τη δική μου βιωματική εμπειρία με τον συγκεκριμένο δίσκο, η κατάταξη έχει ως εξής:
The “Master of puppets” countdown:
- “Leper Messiah” (5:40)
Το πιο «αδύναμο» τραγούδι του δίσκου. Κλασικό mid-tempo thrash κομμάτι με μια πολλή ωραία up-tempo αλλαγή μετά το δεύτερο refrain.
- “The thing that should not be” (6:37)
Έχασε στα σημεία από το προηγούμενο για τη θέση του τελευταίου. To βασικό «αργόσυρτο» riff του ταιριάζει γάντι με τους στίχους του και σε παραπέμπει σε ταινία τρόμου. Ίσως το πιο περίεργο τραγούδι που είχαν γράψει οι METALLICA μέχρι τότε.
- “Battery” (5:13)
Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Είμαι στη δυσάρεστη θέση να κατατάξω τόσο χαμηλά ένα από τα καλύτερα εναρκτήρια τραγούδια σε δίσκο των METALLICA (μόνο το “Enter Sandman” το ξεπερνά). Είναι ένας thrash metal ορυμαγδός, το πιο γρήγορο κομμάτι του δίσκου και κομμένο και ραμμένο για τις συναυλίες της μπάντας. Όμως (ευτυχώς) ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος.
- “Damage, Inc.” (5:33)
Το απόλυτο old school speed/thrash metal τραγούδι του δίσκου. Ένα τραγούδι που σχεδόν όλο το Bay Area θα ήθελε να έχει γράψει εκείνη την εποχή. Εδώ είναι ιδιαίτερα εμφανής η συνθετική συνεισφορά του Burton, ιδιαίτερα στην εισαγωγή του τραγουδιού (ναι, αυτό που ακούτε στην εισαγωγή του δίσκου είναι μόνο μπάσο).
- “Welcome home (Sanitarium)” (6:28)
Η κλασική πλέον thrash ballad που παραδοσιακά αποτελεί το 4ο τραγούδι κάθε δίσκου των METALLICA, βρίσκεται και στην 4η θέση της κατάταξης. Το πολύ καλό slow-tempo κουπλέ «χτίζει» σιγά σιγά προς το πιο thrash ρεφραίν και το κομμάτι ολοκληρώνεται με ένα πολύ καλό heavy τελείωμα και ένα εκπληκτικό solo από τον Hammett. Για μένα είναι πολύ ανώτερο από το “Fade to black” του “Ride the lightning”.
- “Orion” (8:28)
Ένα από τα καλύτερα ορχηστρικά τραγούδια (αν όχι το καλύτερο) που έχουν γραφτεί στην ιστορία της metal μουσικής. Βασισμένο κυρίως σε συνθετικές συνεισφορές του Cliff Burton, αποτελεί και το τραγούδι που έπαιξε η μπάντα στην κηδεία του τελευταίου. Αν και ορχηστρικό με διάρκεια 8,5 λεπτά, το τραγούδι στέκεται επάξια ανάμεσα στα υπόλοιπα μεγαθήρια αυτού του δίσκου. Το σημείο του bass solo μου προκαλεί πάντα συναισθηματική φόρτιση, καθότι μου θυμίζει τον αδικοχαμένο Cliff.
- “Disposable heroes” (8:16)
Αυτός ο αντιπολεμικός ύμνος αποτελεί ένα από τα πιο άρτια τεχνικά thrash metal τραγούδια που έχει γράψει αυτή η μπάντα. Η μπάντα κάνει επίδειξη των ικανοτήτων της στο “Disposable heroes”. Εκπληκτικές εναλλαγές ρυθμού και ταχυτήτων, ριφάρες, ένας Hetfield από άλλο πλανήτη, πολύ καλά solo, τα πάντα όλα! Αυτό το τραγούδι αποτελεί την ζωντανή απόδειξη ότι οι METALLICA ήταν σε top φόρμα εκείνη την περίοδο.
- “Master of puppets” (8:37)
Και φτάνουμε στο νούμερο 1! Το να μαντέψεις ποιο θα ήταν το νούμερο 1 σε αυτή τη λίστα, είναι σα να κλέβεις εκκλησία! Μιλάμε για τον υπέρτατο ύμνο, ίσως το καλύτερο τραγούδι των METALLICA, ένα από τα καλύτερα metal τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ και σίγουρα το πλέον χαρακτηριστικό τραγούδι της μπάντας! Το τραγούδι διαρκεί κοντά στα 9 λεπτά και όμως δε θέλεις να τελειώσει ποτέ! Το χαρακτηριστικό εναρκτήριο riff, το «γηπεδικό» ρεφραίν του, το εκπληκτικό solo του Hammett, το mid-tempo μεσαίο σημείο με τις δισολιές, είναι όλα τέλεια. Πρόκειται για το τέλειο τραγούδι! Αν σε ρωτήσει κάποιος τι είναι metal, του βάζεις να ακούσει το ”Master of puppets”. Τέλος! Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που οι παραγωγοί του “Stranger things” διάλεξαν το συγκεκριμένο metal τραγούδι για να παίξει σαν εκπρόσωπος της metal μουσικής στη σειρά!
Γιώργος Βογιατζής
