Με το νέο τους πέμπτο live άλμπουμ, οι TRANSATLANTIC, το απρόσμενα πετυχημένο και λατρεμένο project των Neal Morse, Mike Portnoy, Roine Stolt και Pete Trewawas, έρχονται για να μας πουν ένα τελευταίο αντίο όπως μαρτυρά και ο τίτλος του άλμπουμ – “The final flight”. Το λέει εξάλλου και ο Portnoy κάπου στη μέση, πριν το διάλειμμα. Επομένως, αυτό το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ στο ιστορικό Olympia του Παρισιού (εκεί έχουν παίξει, όπως λέει με σεβασμό ο αγαπητός ντράμερ πάλι, ο Jimi Hendrix και οι BEATLES) έχει ιδιαίτερη σημασία, ιστορική και συναισθηματική. Μιλώντας προσωπικά, οφείλω να πω πως ακολουθώ το συγκρότημα από το ντεμπούτο τους και ακολουθώ επίσης την πορεία του σχήματος από ένα project που άρχισε ουσιαστικά για πλάκα, σε ένα σοβαρό σχήμα με ολοένα και περισσότερους οπαδούς του prog rock χώρου – νέους και παλιές καραβάνες. Οφείλω να προσθέσω επίσης πως από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το εν λόγω live, φρόντισα να παραβρεθώ, όπως και έκανα. Μιλώντας λοιπόν προσωπικά, αυτό το άλμπουμ κλείνει έναν κύκλο και αυτή τη συναυλία θα τη θυμάμαι για πολύ όχι μόνο γιατί είναι, όπως όλα δείχνουν, το τελευταίο αντίο, αλλά και επειδή ήταν μια μοναδική μουσική εμπειρία για μένα σ’ έναν όντως ιστορικό συναυλιακό χώρο, ανάμεσα σε οπαδούς που έγιναν οικογένεια εκείνο το βράδυ, όπως θα ακούσετε ενδεχομένως και θα δείτε αν πάρετε και το blu-ray που κυκλοφόρησε.
Με το live άλμπουμ τούτο οι TRANSATLANTIC ξεφεύγουν αρκετά από την κατάρα των προηγούμενων live άλμπουμ τους που ήταν όσα και οι επίσημες κυκλοφορίες, με πολλά κομμάτια από τη μικρή τους δισκογραφία να επαναλαμβάνονται εσαεί και τα ίδια medleys να κουράζουν. Εδώ, όπως έγινε και με το κολοσσιαίο “The whirlwind”, παίζουν ολόκληρο το τελευταίο studio άλμπουμ, “The absolute universe”, που στέκεται θα έλεγα μια θέση κάτω από το “Whirlwind” τον κατά γενική ομολογία καλύτερό τους δίσκο. Ακολουθούν φυσικά τα δαιδαλώδη medleys όπου ακούμε ένα ποτ πουρί best of όπως και μια εξωπραγματικά καλή και ξεσηκωτική εκτέλεση της μπαλάντας “We all need some light” που από ακουστική μπαλάντα μεταμορφώνεται σε fusion/gospel έκρηξη. Όχι, αυτό εδώ δεν είναι άλλο ένα live άλμπουμ με μια απ’ τα ίδια. Η ατμόσφαιρα και η συναισθηματική βαρύτητα το μαρτυρά.
Γενικά, όπως θα περίμενε κανείς από το εν λόγω ensemble, παίζουν σαν από άλλο πλανήτη, με τρομερή όρεξη, ακρίβεια και πάθος, κάτι που έχω ξαναδεί σε συναυλίες τους Neal Morse ο οποίος έχει πάντα χαρτομάντιλα στη σκηνή γιατί συγκινείται πολύ εύκολα από τις αντιδράσεις του κοινού (το κλάμα πήγε σύννεφο εκείνο το βράδυ με τον Portnoy να λέει κάθε τόσο «θα τον κάνετε να κλάψει!»). Πέραν τούτου τι άλλο να πει κανείς που να μην το ξέρει ήδη για αυτό το εξαιρετικό σχήμα που αναβίωσε και εξέλιξε το κλασσικό prog rock; Αυτό το live άλμπουμ πράγματι σφύζει από ενέργεια και μια ατμόσφαιρα γιορτής χάρη σε μουσικούς που το ζουν στη σκηνή αλλά και ένα κοινό που κάνει το κομμάτι του στο να σου υπενθυμίσει τι σημαίνει ζωντανά ηχογραφημένη ενέργεια. Από κει και πέρα, το μόνο που μένει είναι να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους TRANSATLANTIC για όλα όσα έκαναν και που μας τίμησαν με αυτό το τελευταίο αντίο.
Φίλιππος Φίλης
