Αρκετά ειρωνικός τίτλος για ένα συγκρότημα που τα τελευταία 20+ χρόνια τρώει το ψωμί του από το love metal κοινό, έτσι δεν είναι; Η ιστορία των THE 69 EYES είναι λίγο ως πολύ γνωστή και πως έκαναν τη θεαματική αναστροφή από το “Wasting the dawn”, μεταμορφώνοντας τους από ένα ακόμη glam rock σχήμα, σε πρωτοπαλίκαρα του love metal κινήματος στα early 00s. Για να τα λέμε όλα βέβαια, από το “Back in blood” και έπειτα κάπου έχασαν τον προσανατολισμό τους, αλλά φέτος φαίνεται να στρώνει πάλι το πράγμα.
Το “Death of darkness” δείχνει να έχει μια ισορροπία στις συνθέσεις και αυτό μόνο ως θετικό λειτουργεί για την παρέα του Jyrki. Τα τρία τραγούδια που προϋπήρχαν στο “Drive” EP, που κυκλοφόρησε πέρυσι και λειτούργησε σαν ορεκτικό, έκαναν καλά τη δουλειά τους και προλείαναν το έδαφος για την επιστροφή στην κανονικότητα των συμπαθέστατων Φινλανδών. Το μόνο που χρειάστηκε για να ξανανιώσουν ήταν να ξεθάψουν έναν πολύ σημαντικό 80s καλλιτέχνη.
Για το αν θα σας αρέσει ή όχι το “Death of darkness” θα πρέπει να απευθύνετε στον εαυτό σας δύο ερωτήματα: Αν καταρχάς σας αρέσει το “Vision thing” (διευκρινίσεις του στυλ “τι είναι αυτό” απορρίπτονται με συνοπτικές διαδικασίες). Και αν, κατά δεύτερο, γουστάρετε τη ΜΟΡΦΑΡΑ που ονομάζεται Billy Idol. Και όλα αυτά γιατί εδώ μέσα οι THE 69 EYES ακροβατούν (με αρκετή επιτυχία) ανάμεσα στο παραπάνω δίπτυχο.
Τα “Dying in the night” και “This murder takes two” είναι συνθέσεις που θα τις ζήλευε άνετα το Είδωλο, ενώ την ίδια στιγμή το εναρκτήριο ομώνυμο και το “Drive” θα μπορούσαν να είναι b-sides στο single του “Detonation boulevard” για παράδειγμα. Σε κάθε περίπτωση, είναι ευπρόσδεκτος αυτός ο επαναπροσδιορισμός του ήχου των THE 69 EYES, όπως και ο σχεδόν ολικός απογαλακτισμός τους από το love metal που έκανε θραύση στην πατρίδα τους πριν κάποια χρόνια. Ίσως να είναι και αυτός ο λόγος που πέρασα υπερβολικά καλά κάθε φορά που ξαναπατούσα το play.
Το “Death of darkness” ήρθε να δώσει το φιλί της ζωής στην παρακμάζουσα καριέρα των THE 69 EYES. Με έναν ήχο διαφορετικό από αυτόν που τους είχαμε συνηθίσει, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά συναφή, αφού χρειάστηκε να βουτήξουν στις late 80s/early 90s ρίζες του gothic rock για να ανανεώσουν τον ήχο τους. Το ρίσκο που πήραν άξιζε τον κόπο και για αυτό πρέπει να επιβραβευτούν ανάλογα.
8 / 10
Γιώργος Κόης
