Από την ημέρα που ήρθαν προ 10 ετών οι POWER TRIP στις ζωές μας με το “Manifest decimation” (2013), πολλές μπάντες “γεννήθηκαν”, που ήθελαν τόσο πολύ να παίξουν αυτό το crossover thrash χαρμάνι των POWER TRIP που “χρωστάει” εξίσου, στο Αμερικάνικο hardcore punk, στους OBITUARY, στους SLAYER, στους SEPULTURA. Ναι, ξέρω τι θα σκεφτείτε, όλα αυτά, παραείναι “γνώριμα” σε κάποιον ψημένο με αυτά τα ιδιώματα. Αμ έλα όμως που οι POWER TRIP το έκαναν φρέσκο όπως κατ’ αντιστοιχία οι THE HAUNTED το ’98 αυτό το αμάλγαμα Αμερικάνικου thrash και επιθετικών μελωδιών. Τα φωνητικά δεν ήταν ούτε death metal, oύτε thrash metal, ούτε hardcore. Ήταν ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ μαζί σε μια υπέρτατη μίξη που έστελνε τους ερωτευμένους με τη ταχύτητα και την τραχύτητα στο κοντινότερο τοίχο με μαδέρι! Και αν το “Manifest decimation” τους μάθαμε, στο “Nightmare logic” (2017) όλοι υποκλιθήκαμε σε μια νέα μεγάλη δύναμη του thrash.
Αυτή που έτι μια φορά θα ένωνε διαφορετικά κοινά κάτω από τον ίδιο κύκλο ξύλου, αλλά και του ίδιου φάσματος ακουσμάτων/επιρροών και ούτω καθεξής. Είναι αναζωογονητικό να βλέπεις μια μπάντα, να ενώνει έτσι πόσους οπαδούς που υπό άλλες συνθήκες μπορεί και να μην μιλιόντουσαν. Και εκεί που όλος ο κόσμος περιμένει το κρίσιμο τρίτο χτύπημα, το 2020, ο Riley Gale μας αποχαιρετά από υπερβολική δόση φαιντανύλης. Σοκ, μόλις στα 34 του χρόνια, με τόσα να προσφέρει, όντας φουλ υποστηρικτικός και “οπαδάρα” που λέμε. Εκεί, είχε ήδη ξεκινήσει η κούρσα από επιγόνους τους. Όχι ηθελημένα κατ’ ανάγκη. Απλώς είχαν ήδη βγει τόσες σπουδαίες και αξιόλογες δουλειές από μπάντες – “παιδιά” τους. Ας αναφερθούμε ενδεικτικά σε μερικούς: τους πιο “μαύρους” HIGH COMMAND, τους πιο γκρουβάτους JUDICIARY, τους Σουηδούς LOWEST CREATURE, τους φτιαγμένους από μέλη των POWER TRIP και CREEPING DEATH, FUGITIVE, τους Καναδούς PROWL, τους Φινλανδούς FORESEEN, τους πιο “θανατερούς” PLAGUE YEARS.
Eύφημος μνεία φυσικά, πρέπει να γίνει στους διαλυμένους δυστυχώς RED DEATH και GRINDING FEAR. E και κάπου λίγο πιο μπροστά από τη λοιπή κούρσα, βρέθηκαν οι ENFORCED. Ένα σύντομο ιστορικό: εκεί, στο “At the walls” του 2019, μας είχαν κάνει να γυρίσουμε τα κεφάλια μας, να δούμε μια μπάντα που της αρέσει να μαρσάρει και να παίρνει κεφάλια. Ήδη υπόσχονταν στο ντεμπούτο πολλά. Το 2021 με το “Kill grid”, απλά τήρησαν αυτή τους την υπόσχεση, αλλά και πολλά παραπάνω, μεστώνοντας, ωριμάζοντας παικτικά, συνθετικά (ακούστε το ομώνυμο 7λεπτο) και ερμηνευτικά, με ένα τσαμπουκά που δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λόγια. Η αγνή SLAYER-ίλα που αναβλύζει από το δικό τους χαρμάνι, δεν είναι άλλη μια “ξεπατικωτούρα” των αρχόντων του ακραίου ήχου. Απεναντίας, χρησιμοποιείται σαν ελάχιστο “ευχαριστώ” στρατηγικά, εμποτίζει τα φρέσκα και λυσσασμένα riffs τους και δείχνει τις ρίζες χωρίς να παραμένει προσκολλημένο εκεί.
Ένας δίσκος που τους άνοιξε πόρτες, παίζοντας με AT THE GATES και MUNICIPAL WASTE στην Αμερική και φυσικά διαλύοντας κάθε συναυλιακό χώρο. Κάπως έτσι, φτάνουμε σιγά σιγά στο “War remains”. Το πρώτο single “Ultra-violence” ήταν ένα λυσσαλέο σφηνάκι βίας, το “Hanged by my hand” ήταν αυτό που με έκανε να αναφωνήσω “κύριοι, εδώ έχουμε θέμα”, ενώ το τελευταίο single “Starve” με έκανε να περιμένω κάτι μεγάλο, βάναυσο και τουλάχιστον, ισάξιο-ανάλογο του “Kill grid”. Ποτέ μην υποτιμάς Γιάννη, την δύναμη της έξαψης, της αδρεναλίνης που τρέχει σαν καυτή λάβα μέσα στις φλέβες αυτών των ηλιοκαμένων λεβεντών, αλλά και το ένστικτο δολοφόνου που έχει μια μπάντα που θέλει να κατακτήσει το κόσμο που απλώνεται μπροστά της μέρα με τη μέρα.
“Aggressive menace” και “The quickening”, αναλαμβάνουν να σου εξηγήσουν το όνειρο αλλιώτικα. Συμπύκνωσαν τα στοιχεία που έκαναν δισκάρα το “Kill grid” και μπορούν να είναι περήφανοι ότι προχώρησαν ακόμα πιο πέρα το υλικό τους, μειώνοντας κατά δέκα λεπτά τη διάρκεια του. Και αν αυτά, σε συνδυασμό με σε κάνουν κομματάκια με αλυσοπρίονο στο τέρμα, τότε το φερώνυμο κομμάτι που είναι η μεγαλύτερη σύνθεση στο δίσκο (4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα μόλις) δείχνει πόσο σπουδαία δουλειά έχει πέσει στις δυναμικές. Το “Mercy killing fields” που σκάει στο καπάκι, χτίζει ιδανικά το βρωμόξυλο και πριν από αυτό μια απόλυτα αρρωστημένη ατμόσφαιρα, βασισμένη στη στόφα που φτιάχνει τους κλασσικούς δίσκους. Το “Nation of fear”, δείχνει τις υπέροχες mid-tempo αρετές, με riffs τα οποία συνθλίβουν κάθε αμφισβήτηση.
Άλλωστε, οι άνθρωποι ήθελαν μια αμιγώς live αίσθηση, συνδυάζοντας τα γκάζια του “At the walls” με την ωριμότητα του “Kill grid”. Αποτέλεσμα που ήδη ηχεί κλασσικό μα και μοντέρνο, στα χέρια του έμπειρου Arthur Rizk αλλά και “ντύθηκε” οπτικά από τον θρυλικό Joe Pentagno. To καλύτερο τα τσογλάνια μας το κρατούσαν για το τέλος, με το αρρωστημένο και βγαλμένο από το “Seasons in the abyss”, “Empire”. Η εισαγωγή του, με τρελαίνει, μια και θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από τον κλασσικό τούτο δίσκο. Αναρωτιέσαι, αν απλά θα παίξουν με ατμόσφαιρα για τον επίλογο, ή αν θα σε ξεγελάσουν εκ νέου. Mid-tempo ρυθμοί, το μεγάλο φινάλε ξεδιπλώνεται σαν soundtrack σε έναν πόλεμο που όπως τα γκάζια στο κομμάτι, ξεκινάει αναπάντεχα, με τον ακροατή να πετάγεται σε πεδίο μάχης, από όπου δε βγαίνει κανείς ζωντανός!
Σπάσιμο με τύμπανα – κλείσιμο ματιού στην εισαγωγή του “Hell awaits”, mid-tempo φινάλε με μπουνιά και νοκ-άουτ! Ο δίσκος αυτός ήδη έχει παιχτεί διαδοχικά πολλές φορές για να βγουν τα συμπεράσματα που διαβάσατε πιο πάνω. Τη στιγμή που δημοσιεύονται αυτές οι γραμμές, διόλου απίθανο ο αριθμός να έχει γίνει διψήφιος. Τι μένει όμως από όλα αυτά; Ο δίσκος που ενδεχομένως να περιμέναμε από τους POWER TRIP βγαίνει από τους ENFORCED και όσο οι πρώτοι σκέφτονται τα επόμενα τους βήματα στην μετά – Riley Gale εποχή, οι δεύτεροι παίρνουν τα σκήπτρα, οδηγούν το λαό και δείχνουν το δρόμο. Σε μήνα που έβγαλε εξαίρετο δίσκο η αγαπημένη μου μπάντα (METALLICA), μια άκρως λατρεμένη μη metal μπάντα (GRAVE PLEASURES) και να ξεχωρίζει λαμβάνοντας το απόλυτο της βαθμολογίας, μια φρέσκια μπάντα με ούτε πενταετία στη δισκογραφία, αυτό τα λέει όλα. Μέχρι νεωτέρας και εκτός πραγματικά συγκλονιστικού απροόπτου, το άλμπουμ της χρονιάς. Τελεία και παύλα.
10 / 10
Γιάννης Σαββίδης
